به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران ، علی لاریجانی امروز (شنبه یکم شهریور) درهفدهمین  نشست مجمع عمومی کنفرانس نمایندگان کشورهای حوزه آسیا – اقیانوسیه پیرامون محیط زیست و توسعه پایدار به ایراد سخنرانی پرداخت که متن آن به شرح زیر است.
بسمه‌الله الرحمن الرحیم
مهمانان گرانقدر
نمایندگان محترم مجالس کشورهای آسیا و اقیانوسیه
همکاران و حضار گرامی
خانم‌ها و آقایان
لازم می‌دانم در ابتدای سخن مراتب سپاس و قدردانی ملت و مجلس و دولت جمهوری اسلامی ایران را به محضر نمایندگان عالی‌رتبه مجالس کشورهای آسیا و اقیانوسیه به جهت پذیرش دعوت اینجانب برای حضور در "هفدهمین نشست مجمع عمومی مجالس آسیا- اقیانوسیه پیرامون محیط‌زیست و توسعه" تقدیم دارم. امیدوارم این نشست عامل هم‌افزایی و ارتقای ظرفیت‌های موجود کشورهای منطقه در بهبود وضعیت محیط‌زیست گردد و به توسعه‌ای پایدار و پویا و مطلوب برسیم.
 
سال‌هاست که مسئله محیط‌زیست به‌عنوان مسئله حیاتی بشر مطرح است و در کنفرانس‌ها و رسانه‌ها بدان پرداخته شده و مقالات و کتاب‌های متعدد در این‌باره نوشته شده است، اما درمان جدی نشد بلکه در برخی وجوه وضع طبیعت به قهقرا رفته است، به طوری که امروز حیات کل زمین در تهدید است و انسان متجدد با بحران بی‌سابقه‌ای مواجه شده است. چرا؟ چرا عقل توسعه‌گرای علمی بشر در عصر حاضر که افق‌های زیادی را درنوردیده نتوانسته بر این خطر روشن کل بشریت فائق آید؟
شاید ریشه این مشکل به این امر مربوط می‌گردد که علم جدید بر محور سلطه قهریه بر طبیعت استوار گردیده و از دوره رنسانس،‌ مبنا را بر تقدس‌زدایی از طبیعت گذاردند و خودگرایی (راسیونالیسم) و انسان‌گرایی (اومانیسم) رنسانس که زمینه ایجاد انقلاب علمی را به وجود آورد، علمی را خلق کرد که به قول فرانسیس بیکن نقش آن این بود که بر طبیعت سلطه پیدا کند و ارزش اصلی به انسان مرتبط گردید و انسان وجه مطلق به خود گرفت و حقوق انسان بر حق و حقوق خداوند و عالمی که او خلق کرده پیشی گرفت و طبیعت اهمیت لاهوتی خود را از دست داد و به ابزار قدرت انسان بدل گردید.
 
لذا باید پذیرفت مشکل این بحران زیست‌محیطی گرچه ظاهرش مادی است اما علت آن معنوی است، تلقی ابزاری به طبیعت و تقدس‌زدایی از آن، شرایط امروز را پیش‌روی ما قرار داده است.
 
حضار محترم
 
نگاه اسلام به موضوع محیط‌زیست بر این امر مستقر است که انسان باید نفس خویش را به عنوان خلیفه خداوند بر زمین، حافظ و نگهبان نظم طبیعی قرار دهد، چرا که "همه طبیعت از خداوند سخن می‌گوید."
 
بر این مبنا تخریب محیط طبیعی، به معنای شکست در ایفای نقش انسانیت انسان است و اینکار به معنای انجام جنایتی واقعی علیه جهان خلقت است چرا که خداوند فرمود:
"آسمان‌ها و زمین و همه آنچه در آنهاست بسیح خداوند می‌گویند و همه چیز در عالم نیست جز اینکه به تسیح خدای متعال مشغول است"
 
اگر امروز درد محیط‌ریست،‌ درد مشترک بشریت است باید برای درمان آن نگاه به عالم و آدم تغییر کند و ماموریت انسان از برخورداری ابزاری از طبیعت به حافظ و نگهبان طبیعت ارتقا یابد و این امر یک وظیفه معنوی تلقی می‌شود.
 
جهان امروز با امواج سهمگین تخریب محیط‌زیست مواجه است و مجال زیادی ندارد. تغییرات آب و هوایی، بحران مواد غذایی، کمبود آب، بیابان‌زائی و بلایای طبیعی، شکاف عمیقی بین سه رکن اصلی توسعه پایدار یعنی رشد اقتصادی، فراگیری اجتماعی و حفاظت از محیط‌زیست به وجود آورده است و رفع این مشکل نیازمند بازنگری در تلقی به طبیعت است در غیر این‌صورت در سابقه خشن قدرت‌های اقتصادی آنچه ذبح می‌شود طبیعت است.
 
مهمانان گرامی
 
نظام جمهوری اسلامی بر اساس اصل پنجاهم قانون اساسی که در سال 1979 مصوب گردیده آمده است:
حفاظت محیط زیست که نسل امروز و نسل های بعد باید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشد وظیفه عمومی تلقی می گردد. از این رو فعالیت های اقتصادی و غیر آن بلکه با آلودگی محیط زیست یا تخریب غیرقابل جبران آن ملازمه پیدا کند، ممنوع است.
 
13 سال بعد یعنی در سال 1992، همین معنا که در اصل پنجاهم قانون اساسی جمهوری اسلامی آمده است، به عنوان تعریف جهانی توسعه پایدار مطرح گردید.
 
اهتمام مجلس شورای اسلامی در این سال ها، باعث گردید تا در تدوین قانون برنامه پنجساله توسعه، توجه بیشتر به ارتباط تنگاتنگ توسعه و حفاظت محیط زیست نموده و از سال 1991، فصل مجزایی با مواد متعدد به این امر اختصاص داد. همچنین به منظور تقویت و توانمندسازی ساختارهای مرتبط با محیط زیست و منابع طبیعی، ساز و کارهای لازم جهت گسترش آموزش های عمومی و تخصصی را فراهم آورند و به منظور جلوگیری از افزایش بی رویه مصرف سموم دفع آفات نباتی و کودهای شیمیایی و همچنین مدیریت پسماندها نیز دولت ملزم به تهیه ضوابط ورود، مصرف و امحا گردیده است.
 
خانم ها، آقایان؛
 
بی شک اهداف منطقه ای نیز بایستی همانند اهداف بین المللی با اتکا به اصول انصاف و عدالت و مسئولیت متناسب، در نظر گرفته شده. پس از اجلاس جهانی سران در سال 2012 با موضوع توسعه پایدار به نام "ریو +20" و تمایل جهانی برای تعریف اهداف توسعه پایدار به جایگزینی با اهداف توسعه هزاره، روند حرکت به سوی توسعه پایدار منسجم تر و سریع تر سامان یافته است.
 
 پایان فقر و گرسنگی، دستیابی به امنیت غذایی و تغذیه کافی، دستیابی به زندگی سالم، تأمین آموزش با کیفیت عادلانه و فراگیر و فرصت های یادگیری مادام العمر، برابری جنسیتی، توانمند سازی زنان و دختران در همه جا، امنیت آب و بهداشت، دسترسی به خدمات مدرن مقرون به صرفه، پایدار و قابل اعتماد انرژی، ارتقای رشد اقتصادی قوی، فراگیر و پایدار و کار مناسب، ارتقای صنعتی شدن پایدار، کاهش نابرابری در درون و میان کشورها، ساخت شهرهای فراگیر، ایمن و پایدار و مناسب اسکان بشر، ارتقای الگوی تولید و مصرف پایدار، ارتقای اقدامات در مواجه با تغییرات آب و هوا، استفاده از منابع دریایی، دریاها و اقیانوس ها و حفاظت از آنها، حفاظت و احیای اکوسیستم های خشکی و توقف از دست دادن تنوع زیستی، دستیابی به جوامع صلح  آمیز و جامع، حاکمیت قانون، موسسات توانا و موثر و در نهایت تقویت و افزایش ساز و کار اجرایی و مشارکت جهانی برای توسعه پایدار، 17 هدفی است که در ماههای اخیر به توافق و اجماع جهانی به عنوان "اهداف توسعه پایدار" نزدیک شده و کشورها را در رسیدن به توسعه مطلوب خود کمک خواهد نمود.
 
منطقه آسیا و اقیانوسیه نیز ضرورت دارد تا بنا به مصالح اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی خود و با در نظر گرفتن کمترین تاثیر منفی ناشی از اجرای برنامه های جهانی به منظور دستیابی به این اهداف گام های موثری بردارد. همانگونه که مستحضرید منطقه آسیا و اقیانوسیه علاوه بر دربرگیری حدود نیمی از جمعیت و اقتصاد جهان، دارای اقلیم و شرایط اقتصادی، اجتماعی متعددی است که اجرای برنامه های توسعه ای، تبیین خط مشی ها و سیاستهای خاص خود را طلب می نماید. اما آنچه که باعث اشتراک بیشتر کشورها در تداوم توسعه می گردد فرا مرزی بودن اثرات محیط زیستی است که فراتر از محدوده ملی کشورها می باشد. لذا به منظور انسجام و یکپارچگی اقدامات مثبت در کشورها، پیشنهاد می نمایم کشورهای عضو مجمع عمومی نمایندگان مجالس آسیا و اقیانوسیه پیرامون محیط زیست و توسعه APPCEDنیز با در نظرگیری اهداف جهانی، اهداف منطقه ای روشنی را تبیین و بعنوان سیاست محیط زیستی و توسعه ای منطقه ای خود مشخص نمایند و با انعکاس دیدگاههای لازم خود در بیانیه تهران این مهم را با مشارکت قانون گذاران و مجریان قانون در آسیا و اقیانوسیه از تداوم و ضمانت اجرایی محکمی برخوردار کنند.
 
در اینجا لازم می دانم به فاجعه ای اشاره کنم که کمتر انسانی است آنرا بشنود و به حال انسانیت نگرید. همگان مشاهده می کنید و می کنم که بیش از دو ماه است که رژیم اشغالگر صهیونیستی به اندازه توان تخریب بیش از شش بمب اتم انواع بمب و مواد منفجره از راه زمین و هوا و دریا بر سر مردم بی دفاع غزه فرو ریخته است.
 
با کمال تاسف این اقدامات جنایتکارانه با سکوت بی سابقه از سوی مجامع بین المللی به ویژه سازمانهای مدعی حقوق بشر و بی تفاوتی بسیاری از دولتها همچنان ادامه دارد.
 
تاکنون بیش از دو هزار انسان اغلب کودک و نوجوان پیر و سالخورده به شهادت رسیده اند. هزاران دیگر مجروح و معلول گشته اند. ساختارها و تاسیسات شهری و منازل تخریب و آنچه که به موضوع این اجلاس مربوط می شود، تخریب بی سابقه محیط زیست غزه است.
 
چنین اقدامات جنایتکارانه از سوی هم پیمانان صهیونیستها، تروریستهایی که به دروغ نام خود را اسلامی گذاشته اند، در عراق و سوریه در حال انجام است.
 
کشتار بی سابقه مردم و نابودی هر آنچه که نشان از زیست و حیات انسانها دارد. لذا همه باید این فاجعه بشری و زیست محیطی را محکوم کنیم و تمام تلاش خود را برای جلوگیری از آن به کار گیرد.
 
خانم ها ، آقایان،
 
 در پایان عرایضم، مفتخریم مجدد از همه عزیزان مهمان عالی مقام و نمایندگان محترم کشورهای آسیا و اقیانوسیه، در پذیرش دعوت برای مشارکت منطقه ای در دستیابی و استقرار توسعه پایدار و مطلوب تشکر و قدردانی نمایم. امیدوارم اقامت خوشی در ایران داشته باشید.
 
 والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته


انتهای پیام/