به گزارش خبرنگار سینمای جهان باشگاه خبرنگاران؛ فیلم "سفر صد پایی" فیلمی با ویژگی‌های ملایم، جذاب، قدیمی و مناسب خانواده‌ها به کارگردانی "لاسه هالستروم" که بر اساس کتابی از "ریچارد سی.مورایس" ساخته شده است.

"سفر صد پایی" فیلمی درباره‌ی قدرت خوراک و خانواده است و از استعداد های قابل ملاحظه‌ی بازیگران کار آزموده‌ی نقش‌های اصلی خود، "هلن میرن" و "اوم پوری" استفاده‌ی مناسب می‌کند تا تفاوت‌های فرهنگی و مربوط به غذا و آشپزی که میان هندوستان و فرانسه وجود دارد را به بیننده ارائه کند.
 
آخرین فیلم موفق "هالستروم" احتمالا فیلم قوانین به خانه بوده که 15 سال پیش اکران شد، البته در این مدت چند فیلم نسبتا بی سرو صدا و خوشایند مثل "یک زندگی پایان نیافته" و "صید قزل آلا در یمن" و دو فیلم تقریبا فراموش شده بر اساس آثار "نیکولاس اسپارک" با عنوان‌های "جان عزیز" و "پناهگاه امن" را کارگردانی کرده است.

"سفر صد پایی" نشانی از "هالستروم" در بهترین وضعیت و پربار ترین سال‌های او را در خود دارد. این فیلم اثری است تفکر بر انگیز که بیشتر از آنکه بر روی طرح داستان تکراری تمرکز کند، به شخصیت‌ها و احساسات آن‌ها می‌پردازد. داستانی ساده که بازیگران آن را به تجربه‌ای دلنشین برای تماشاگر تبدیل کرده‌اند.
 
"اوم پوری" نقش رئیس خانواده‌ی "کادم" را بازی می‌کند. گروهی متشکل از 6 عضو که از هندوستان به فرانسه آمده‌اند تا رستورانی باز کنند. سه فرزند بالغ او همراهی‌اش می‌کنند: مختار (دیلون میترا)، ماهیرا (فرانزا دوا ایلاهه) و سرآشپز آینده حسن (منیش دایال). حسن استعداد فوق العاده‌ای در آشپزی دارد اما مرگ مادرش اثری شدید بر او گذاشته.

 پدر تصمیم می‌گیرد که بهترین محل برای شروع این زندگی جدید، ساختمانی متروکه نزدیک حاشیه‌ی دهکده‌ای به نام "سنت آنتونین" است. برای او این بنا محلی مناسب برای افتتاح رستوران امارت "بمبئی" به نظر می‌رسد. اما مشکلی وجود دارد: آن طرف خیابان رستوران به شدت مورد احترام "لو سال پلوریو" واقع شده است.

 مالک این رستوران فرانسوی سطح بالا "مادام مالوری" با بازی "هلن میرن" از رقابت خوشش نمی‌آید، اما پدر بر کار خود پافشاری می‌کند؛ در همین حین، حسن با یکی از سرآشپز‌های "مادام مالوری" به نام "مارگریت" با بازی "شارلوت لوبن" رابطه‌ی عاطفی برقرار می‌کند. خیلی زود این دو تشکیلات رقیب وارد جنگی تمام عیار در زمینه‌ی غذا و خوراکی می‌شوند تا اینکه این جنگ بیش از حد بالا می‌گیرد.
 
تکنیک‌های فیلم سازی "هالستروم" روشن و ساده‌ هستند. تصاویری که توسط مدیرفیلم برداری این پروژه "لینوس سندجرن" گرفته شده‌اند به زیبایی منطقه تاکید می‌کند و محلی که تقریبا شبیه به داستان‌های افسانه‌ای است، به وجود می‌آورد؛ گرچه داستان فیلم در زمان معاصر می‌گذرد، به نظر می‌رسد که همه‌ چیز در دهه‌های هفتاد یا هشتاد میلادی می‌گذرد.

 تلفن‌هایی با شماره گیر چرخان دیده می‌شوند، مردم برای حمل و نقل از دوچرخه یا اتومبیل‌های قدیمی استفاده می‌کنند و هیچ اثری از کامپیوتر دیده نمی‌شود. در بیشتر فیلم به نظر می‌رسد سبک زندگی داخلی "سنت آنتونین" و حول و حوش آن‌ از دوره‌ای پیشتر و ساده تر ثابت مانده باشد.
 
گویی "هالستروم" سعی می‌کند آن محیط و فضای مملو از خوراکی‌ را که از ویژگی‌های فیلم‌هایی مانند "میهمانی بابت" و "شب بزرگ" هستند به وجود بیاورد.

 با وجود اینکه خوراکی‌های متنوعی به شکل بسیار دوست داشتنی به تصویر کشیده شده‌اند، مانند آن فیلم‌های قبلی اشتهای بیننده را بر نمی‌انگیزد.

علاوه بر این ترکیب جذابی از چیده شدن نماها کنار هم دیده می‌شود که در آن‌ها "هالستروم" از خورد کردن و ریز کردن سبزیجات استفاده می‌کند تا جنگ میان "امارت بمبئی" و "لو سال پلوریو" را نشان دهد.
 
"سفر صد پایی" برای کسانی که از دیدن فیلم‌های معمولی تابستان گذشته خسته شده‌اند، سرگرمی متفاوت و دل نشینی است.

 این فیلم درباره‌ی انسان‌ها و نحوه‌ی عکس العمل متقابل آن‌هاست. هیچ انفجار یا تعقیب و گریزی با اتومبیل در فیلم وجود ندارد. فیلم بعضی اوقات بیش از حد احساسی است و خط داستانی اصیل و مبتکرانه یا غافل گیر کننده نیست، اما فیلم خود به خاطر جذابیت نابی که دارد،‌ امتیازاتی را به خود اختصاص می‌دهد. این از آن خوراکی‌هایی است که آن قدر خوب آماده شده که مزه‌اش زیر دندانتان خواهد ماند.