پیام بائی این مشکل را به دلیل عایق بودن ماده پلیمری به کار رفته در ساخت داربست ذکر کرد و ادامه داد: نتایج پژوهش های انجام شده نشان می دهد که افزایش قابلیت هدایت الکتریکی داربست های مورد استفاده برای مهندسی بافت قلب می تواند موجب افزایش ارتباط الکتریکی و در نتیجه بهبود عملکرد سلول های قلبی در این داربست ها شود.

وی درباره تحقیقات انجام شده در این زمینه اظهار کرد: در این تحقیق، داربست هیدروژلی بر پایه کیتوسان ساخته شد و به منظور افزایش قابلیت هدایت الکتریکی این داربست، نانو ذرات طلا به آن افزوده شد.

این پژوهشگر درخصوص مزایای استفاده از نانوذرات گفت: نانو ذرات طلا به دلیل زیست سازگاری کاربردهای متنوعی برای کاربردهای درمانی و پزشکی دارند.

وی با بیان اینکه برای تولید نانو ذرات فلزی معمولا از کاهنده های شیمیایی استفاده می شود، خاطرنشان کرد: در این طرح از کیتوسان، هم به عنوان پلیمر سازنده داربست مهندسی بافت و هم عاملی کاهنده برای سنتز نانوذرات طلا استفاده شد.

بائی در تشریح ویژگی های داربست تولید شده گفت: در مهندسی بافت انواعی از داربست ها وجود دارد که شامل اسفنج های سه بعدی، نانوالیاف و هیدروژل ها است که برای ترمیم بافت نرم داربست هیدروژل انتخاب مناسبی خواهد بود و در این مطالعه داربست هیدروژل حساس به دما بر پایه کیتوسان تولید شد.

وی به بیان عملکرد این داربست پرداخت و اظهار کرد: سلول های مورد نظر می توانند با محلول پلیمری ترکیب شوند و به دلیل خاصیت حساس به دمای این هیدروژل پس از تزریق به بدن در دمای 37 درجه سانتیگراد تبدیل به ژل خواهند شد.به گفته مجری طرح این تحقیقات با همکاری پژوهشگاه رویان اجرایی شده است.