استفاده از مجلس تنها بسته به توانایی سخنران، مداح و نیت صاحب مجلس نیست. بخش قابل توجهی از دریافت مجالس عزاداری و روضه برمی گردد به آمادگی ما. در یک لیوان کثیف هر نوع مایعی که ریخته شود، فرقی نمی کند و طعم بهترین شربت ها هم در کثیفی آن گم می شود. این نکات در تمامی اجزای یک مجلس وجود دارد؛ از سخنران که با وضو روی منبر می رود و براساس جایگاه و علم خود تا پلهای خاص بالا می رود تا مداح و... در این بین بنده و شمایی که پای منبر می نشینیم هم باید نکاتی را لحاظ کنیم.

فقط خدا نه چیز دیگری - بعضی وقت ها این اسم مداح یا سخنران است که بهانه ما برای رفتن به یک مجلس است؛ در حالی که بهانه اصلی باید خدا باشد و دیگر هیچ. ما مجلس سخنران بهتر و عالم تر را هم بهخاطر نزدیکی به خدا و افزایش علم و آگاهی انتخاب می کنیم و بهخاطر این که خود خدا گفته نگاه کردن در چهره علما ثواب دارد. به مجلس سخنران با سواد می رویم چون نگاه ما را به حرکت حضرت سید الشهدا عمق میبخشد.

نفس حضور در مجالس مفید است/ اگر نیتمان برای خدا خالص باشد نفس حضور در مجالس اهل بیت(ع) هم مؤثر است. این مجالس بعضی وقت ها حال ما را نشان می دهد نه اینکه به ما فقط حس و حال معنوی بدهند. مداح و سخنران، گاهی بهانه هستند تا بفهمیم چند مرده حلاجیم و چه مقدار با خدا در ارتباطیم. وقتی حال معنوی ما مناسب نباشد از نفس سخنران هم شاید کاری برنیاید و فقط خودمان هستیم که می توانیم به داد خودمان برسیم.

همیشه پای مقدمه در میان است/ هر چیزی به مقدمه ای نیاز دارد؛ نمی توان همینطور دل را به دریا زد، برای رفتن به اقیانوس باید شنا بلد باشیم. برای نماز باید وضو گرفت و برای ورود به حرم مطهر امام رضا(ع) باید اذن دخول خواند. برای حضور با توجه در مجالس هم همین طور. نمیشود چند روزی دست به هر کاری زد، با چشم و دهان و... هر کاری را انجام داد .

با شبهه ها چه کنیم؟/ خیلی اوقات پیش می آید حین یک مجلس، مداح یا سخنران به نکته ای اشاره می کند که مغایر دانسته های ماست. هرچند در سیره بزرگان آمده در چنین مواقعی به خاطر رفع شبهه از جمع حاضر، همان جا به طرف مقابل نکته را متذکر شده اند؛ اما از آنجا که احتمال دارد، نگاه ما اشتباه باشد و از طرفی جایگاه ما با بزرگان متفاوت است، بهتر است در پایان مجلس و در گوشه خلوتی نکته یا شبهه خود را به نحو مقتضی مطرح و پیگیری کنیم؛ اما بیتفاوتی اصلا توصیه نشده است.