نامه یک فرمانده زن مقاومت «کوبانی» در انتقاد از دولت ترکیه
در هفته‌های اخیر، موضوع حمله داعش به شهر کردنشین کوبانی در مرز سوریه با ترکیه و مقاومت مردم این شهر، به یکی از موضوعات بسیار مورد توجه در عرصه بین‌المللی تبدیل شده است. در این میان، روزنامه نیویورک تایمز نامه یک فرمانده زن مقاومت کوبانی را منتشر کرده که در آن، انتقادات شدیدی علیه سیاست‌های ترکیه در قبال این شهر مطرح شده است.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، روزنامه «نیویورک تایمز» امروز در سایت خود، نامه یک فرمانده زن نیروهای مقاومت مردمی در کوبانی را منتشر کرده که دربردارنده نکات مهمی از وضعیت جاری در این شهر است. میسا عبدو، نگارنده این نامه، که در کوبانی با نام مستعار نارین‌آفرین نیز شناخته می‌شود، انتقادات تندی را متوجه دولت ترکیه و سیاست‌های آنکارا در قبال کوبانی کرده است.
در این نامه آمده است: از پانزدهم سپتامبر تاکنون، ما مردم شهر کوبانی در سوریه، با شمار کم و اسلحه اندک، در برابر حمله همه جانبه داعش مقاومت کرده‌ایم. با این حال، به رغم عملیات داعش که طی یک ماه اخیر روز به روز تشدید شده ـ از جمله استفاده از تانک‌ها و خودروهای زرهی ساخت آمریکا ـ این گروه نتوانسته مقاومت مبارزان کوبانی را در هم بشکند.
ما از جامعه دموکراتیکی دفاع می‌کنیم که در آن کرد‌ها، عرب‌ها، مسلمانان و مسیحیان در کنار هم بوده و اکنون همگی در خطر قتل‌عام هستند. مقاومت کوبانی، همه جامعه ما را بسیج کرده و بسیاری از رهبران مقاومت، از جمله خود من از زنان هستند. ما از زنان در سراسر جهان نیز انتظار داریم که به ما کمک کنند.
البته ما از زنان نمی‌خواهیم به اینجا آمده و در کنار ما بجنگند (هرچند در صورت وقوع چنین امری، برای ما افتخار خواهد بود)، بلکه از آن‌ها می‌خواهیم توجه عمومی را به وضعیت ما جلب کرده و آگاهی عمومی را در کشورهای خود درباره شرایط موجود در شهر ما، افزایش دهند و همچنین از دولت‌های خود بخواهند که به ما کمک کنند.
ما بابت تشدید حملات هوایی نیروهای ائتلاف بین‌المللی علیه مواضع داعش خرسندیم؛ اما باید توجه داشت تا تاریخ بیستم اکتبر و زمانی که ارسال محدود اسلحه و تجهیزات آغاز شد، ما بدون هیچ گونه کمک لجستیکی خارجی به مقاومت ادامه می‌دادیم؛ بنابراین، باید تأمین اقلام مورد نیاز از سوی جامعه بین‌المللی ادامه پیدا کند. البته هیچ یک از این موارد، در این حقیقت تغییری ایجاد نمی‌کند که سلاح‌های ما قابل رقابت با سلاح‌های داعش نیست.
ما هرگز تسلیم نخواهیم شد؛ اما برای پیشبرد مسئولیت‌های خود و مبارزه با داعش، به اقلامی بیش از صرفاً تفنگ و نارنجک نیازمندیم. به تازگی حتی زمانی که مبارزانی از دیگر مناطق کردنشین شمال سوریه تلاش می‌کنند، خودروهای زرهی و موشک‌های ضد تانک برای ما بفرستند، ترکیه اجازه این کار را به آن‌ها نخواهد داد.
ترکیه که عضو ناتو است، باید در مبارزه با داعش همکاری و همراهی کند. این کشور می‌تواند به سادگی و با دادن اجازه دسترسی دیگر مناطق کردنشین به کوبانی و همچنین نقل و انتقال جنگجویان و اسلحه با استفاده از خاک ترکیه به ما کمک کند. در عوض، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، چندین بار آشکارا جنگجویان ما را ـ که برای دفاع از یک حامعه دموکراتیک و دارای تنوع قومی می‌جنگند ـ با آدمکش‌های داعش مقایسه کرده که دلیل این امر، تناقض‌های موجود در سیاست‌های آنکارا در قبال اقلیت‌های کرد ترکیه است.
هفته گذشته و در پی افزایش انتقادهای بین‌المللی، ترکیه اعلام کرد اجازه عبور نیروهای پیشمرگه کرد عراقی را به سمت کوبانی خواهد داد؛ اما این دولت هنوز به دیگر کردهای سوریه اجازه نمی‌دهد با عبور از خاک این کشور وارد کوبانی شوند. این تصمیم بدون رایزنی با ما گرفته شده است.
در نتیجه، داعش می‌تواند مقادیر نامحدودی تجهیزات و مهمات جدید به دست بیاورد، ولی ما هنوز از چهار طرف محاصره هستیم (از سه طرف توسط نیروهای داعش و از طرف چهارم توسط تانک‌های ترکیه). شواهد بسیاری است که نیروهای ترکیه‌ای، به افراد داعش اجازه داده‌اند به خاک این کشور رفت و آمد کنند؛ اما چنین اجازه‌ای برای جنگجویان کرد صادر نشده است.
دولت ترکیه، یک سیاست ضد کردی را در مقابل کردهای سوریه دنبال می‌کند و اولویتش سرکوب کردهای حاضر در شمال سوریه است. آن‌ها (مقامات ترکیه) می‌خواهند کوبانی سقوط کند. دولت‌های غربی باید بر ترکیه فشار بیشتری وارد کنند تا گذرگاه جدیدی برای نیروهای کرد سوری باز کرده و اجازه رسیدن سلاح‌های سنگین آن‌ها به دست مبارزان کوبانی را بدهد. گشودن چنین گذرگاهی باید با نظارت سازمان ملل انجام گیرد.
ما خود را در حکم یکی از نیروهای مؤثری که می‌تواند در سوریه با داعش مبارزه کند، ثابت کرده‌ایم. هر زمان که ما در شرایط برابر با آن‌ها طرف شده‌ایم، آن‌ها شکست خورده‌اند. اگر ما سلاح‌های بیشتری داشتیم و می‌توانستیم با دیگر مبارزان کرد سوری ارتباط برقرار کنیم، در موقعیتی قرار می‌گرفتیم که ضربه‌ای کشنده به داعش وارد کنیم که به شکست کلی آن‌ها در منطقه منجر شود. مردم کوبانی نیازمند توجه و کمک جهانیان هستند.
در این نامه آمده است: از پانزدهم سپتامبر تاکنون، ما مردم شهر کوبانی در سوریه، با شمار کم و اسلحه اندک، در برابر حمله همه جانبه داعش مقاومت کرده‌ایم. با این حال، به رغم عملیات داعش که طی یک ماه اخیر روز به روز تشدید شده ـ از جمله استفاده از تانک‌ها و خودروهای زرهی ساخت آمریکا ـ این گروه نتوانسته مقاومت مبارزان کوبانی را در هم بشکند.
ما از جامعه دموکراتیکی دفاع می‌کنیم که در آن کرد‌ها، عرب‌ها، مسلمانان و مسیحیان در کنار هم بوده و اکنون همگی در خطر قتل‌عام هستند. مقاومت کوبانی، همه جامعه ما را بسیج کرده و بسیاری از رهبران مقاومت، از جمله خود من از زنان هستند. ما از زنان در سراسر جهان نیز انتظار داریم که به ما کمک کنند.
البته ما از زنان نمی‌خواهیم به اینجا آمده و در کنار ما بجنگند (هرچند در صورت وقوع چنین امری، برای ما افتخار خواهد بود)، بلکه از آن‌ها می‌خواهیم توجه عمومی را به وضعیت ما جلب کرده و آگاهی عمومی را در کشورهای خود درباره شرایط موجود در شهر ما، افزایش دهند و همچنین از دولت‌های خود بخواهند که به ما کمک کنند.
ما بابت تشدید حملات هوایی نیروهای ائتلاف بین‌المللی علیه مواضع داعش خرسندیم؛ اما باید توجه داشت تا تاریخ بیستم اکتبر و زمانی که ارسال محدود اسلحه و تجهیزات آغاز شد، ما بدون هیچ گونه کمک لجستیکی خارجی به مقاومت ادامه می‌دادیم؛ بنابراین، باید تأمین اقلام مورد نیاز از سوی جامعه بین‌المللی ادامه پیدا کند. البته هیچ یک از این موارد، در این حقیقت تغییری ایجاد نمی‌کند که سلاح‌های ما قابل رقابت با سلاح‌های داعش نیست.
ما هرگز تسلیم نخواهیم شد؛ اما برای پیشبرد مسئولیت‌های خود و مبارزه با داعش، به اقلامی بیش از صرفاً تفنگ و نارنجک نیازمندیم. به تازگی حتی زمانی که مبارزانی از دیگر مناطق کردنشین شمال سوریه تلاش می‌کنند، خودروهای زرهی و موشک‌های ضد تانک برای ما بفرستند، ترکیه اجازه این کار را به آن‌ها نخواهد داد.
ترکیه که عضو ناتو است، باید در مبارزه با داعش همکاری و همراهی کند. این کشور می‌تواند به سادگی و با دادن اجازه دسترسی دیگر مناطق کردنشین به کوبانی و همچنین نقل و انتقال جنگجویان و اسلحه با استفاده از خاک ترکیه به ما کمک کند. در عوض، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، چندین بار آشکارا جنگجویان ما را ـ که برای دفاع از یک حامعه دموکراتیک و دارای تنوع قومی می‌جنگند ـ با آدمکش‌های داعش مقایسه کرده که دلیل این امر، تناقض‌های موجود در سیاست‌های آنکارا در قبال اقلیت‌های کرد ترکیه است.
هفته گذشته و در پی افزایش انتقادهای بین‌المللی، ترکیه اعلام کرد اجازه عبور نیروهای پیشمرگه کرد عراقی را به سمت کوبانی خواهد داد؛ اما این دولت هنوز به دیگر کردهای سوریه اجازه نمی‌دهد با عبور از خاک این کشور وارد کوبانی شوند. این تصمیم بدون رایزنی با ما گرفته شده است.
در نتیجه، داعش می‌تواند مقادیر نامحدودی تجهیزات و مهمات جدید به دست بیاورد، ولی ما هنوز از چهار طرف محاصره هستیم (از سه طرف توسط نیروهای داعش و از طرف چهارم توسط تانک‌های ترکیه). شواهد بسیاری است که نیروهای ترکیه‌ای، به افراد داعش اجازه داده‌اند به خاک این کشور رفت و آمد کنند؛ اما چنین اجازه‌ای برای جنگجویان کرد صادر نشده است.
دولت ترکیه، یک سیاست ضد کردی را در مقابل کردهای سوریه دنبال می‌کند و اولویتش سرکوب کردهای حاضر در شمال سوریه است. آن‌ها (مقامات ترکیه) می‌خواهند کوبانی سقوط کند. دولت‌های غربی باید بر ترکیه فشار بیشتری وارد کنند تا گذرگاه جدیدی برای نیروهای کرد سوری باز کرده و اجازه رسیدن سلاح‌های سنگین آن‌ها به دست مبارزان کوبانی را بدهد. گشودن چنین گذرگاهی باید با نظارت سازمان ملل انجام گیرد.
ما خود را در حکم یکی از نیروهای مؤثری که می‌تواند در سوریه با داعش مبارزه کند، ثابت کرده‌ایم. هر زمان که ما در شرایط برابر با آن‌ها طرف شده‌ایم، آن‌ها شکست خورده‌اند. اگر ما سلاح‌های بیشتری داشتیم و می‌توانستیم با دیگر مبارزان کرد سوری ارتباط برقرار کنیم، در موقعیتی قرار می‌گرفتیم که ضربه‌ای کشنده به داعش وارد کنیم که به شکست کلی آن‌ها در منطقه منجر شود. مردم کوبانی نیازمند توجه و کمک جهانیان هستند.
منبع: تابناک
