باد خاک خیلی زیاد بود به طوری که تا یک متری را نمی‌توانستی ببینی، نوع ‏خاک رَملی بود یعنی از ماسه بود، مثلاً اگر کسی کنار خاکریزخوابش می‌برد در ‏زیر خاک‌ها می‌ماند‎.

من خودم یادم هست که یک بار بسیار خسته بودم و خاک هم در آن موقع زیاد ‏بود و به همین علت من سرم را در جعبه مهمات که کنارم بود بردم و خوابیدم‎.

نیم ساعتی گذشت و من از خواب بلند شدم و دیدم زیر ماسه‌ها مانده‌ام، با زحمت ‏خودم را تکان دادم و از زیر ماسه‌ها بیرون کشیدم‎...

صبح عملیات من برای گشت زنی رفته بودم تا وضعیتشان را رصد کنم، ‏بمباران‌ها زیاد بود و آتش دشمن بالا گرفته بود. یکی از رزمندگان که مرا دید، ‏گفت‎:‎‏ «برادر، برادر، بیا اینجا به جای من پست بده، چون من نماز نخوانده‌ام.» ‏

من هم که دیدم کم کم آفتاب در حال طلوع کردن است، قبول کردم‎.

نمازش خیلی طول کشید، چند باری نگاه کردم و او را در حال سجده می‌دیدم، ‏در دلم با خودم می‌گفتم مگر نماز صبح چه مقدار طول می‌کشد که طولش داده؟‎

هوا که روشن شده بود و من هم کار داشتم و باید به نگهبانی‌های دیگر سر ‏می‌زد‌م‌؛ رفتم و او را تکان دادم و گفتم: «برادر من دیرم شده، بیا سرِ پستت».‏

که ناگهان دیدم او به زمین افتاد و در حالت سجده شهید شده است. متوجه شدم که ‏در آن آتش و خمپاره‌ها یکی از ترکش‌ها به او اصابت کرده است و او شهید شده ‏است. بر سینه‌اش نگاه کردم؛ نوشته بود «غلامحسین ساجدی‌فر».‏‎

بعد از عملیات با چند نفر از همرزمان شهید به خانه‌اش رفتم و ضمن عرض ‏تبریک و تسلیت، کمی درباره او حرف زدیم‎.