به گزارش نیوساینتیست، گونه‌های متفاوتی از انگل مالاریا به انسان و میمون حمله می‌کنند که هرکدام توسط گونه‌ای از پشه که انسان یا میمون را برای حمله ترجیح می‌دهد، حمل می‌شوند. تا سال 2004 / 1383 تصور می‌شد که مالاریای میمونی در انسان بسیار نادر است، ولی از آن زمان شیوه‌های تشخیصی پیشرفته‌تر موارد ابتلا به آن را در جنوب شرق آسیا تشخیص داده‌اند. از سال 2008 / 1387 تاکنون موارد ابتلای انسانی به این نوع از مالاریا در مالزی شیب افزایشی تندی داشته تا جایی که به گفته سینگ، در سال گذشته 68 درصد از موارد بستری بیمارستانی مالاریا در بورنئوی مالزی، مالاریای میمونی داشتند.

خوشبختانه این بیماری با داروهای معمولی مالاریا درمان می‌شود، اما مشکل اینجاست که سه برابر وخیم‌تر از بدترین نوع مالاریای انسانی و از آن بدتر اینکه برخلاف مالاریای انسانی، این بیماری توسط پشه‌ای منتقل می‌شود که در طول روز نیش می‌زند، درنتیجه برای فرار از این نوع مالاریا دیگر نمی‌توان به پشه‌بندهای آغشته به حشره‌کش امید بست.

به عقیده سینگ، اکثر موارد ابتلای مردم به این نوع مالاریا در اثر نیش پشه‌هایی است که قبل از آن میمونی را گاز گرفته‌اند؛ چراکه خود انسان‌ها ناقل این انگل نیستند. ولی این ترس وجود دارد که جنگل‌زدایی، مالاریای میمونی را از میزبان طبیعی خود محروم کرده و آن را ناگزیر از تکامل برای انتقال از انسان به انسان کند.

این انگل در کنار انگل مالاریای انسانی در شکم پشه‌هایی کشف شده است که انسان را ترجیح می‌دهند. سینگ و گروهش در همایش هفته گذشته انجمن آمریکایی بهداشت و درمان‌های حاره‌ای در نیواورلئانز اعلام کردند که تغییرات ژنتیک بین مالاریای میمونی در انسان‌ها و میمون‌ها حاکی از این سازگاری در انگل است.

جنگل‌زدایی یکی از عوامل مقصر جهش ابولا از خفاش‌ها به انسان‌ها نیز قلمداد می‌شود. ولی گزارش‌های شخصی بسیار اندکی در همایش نیواولئانز ارائه شده بودند. دلیل آن هم مصوبه مقامات مسئول ایالت نیوارلئانز (هرکس از مناطق آلوده به ابولا می‌آید، چه مبتلا و چه خیر، باید به مدت سه هفته قرنطینه شود) است که حضور پژوهش‌گران را در همایش عملاً غیرممکن کرده است.