پژوهشگران جوانب انواع سرطان، جنیسیت و ملیت مبتلایان و چشمانداز و شانس ادامه زندگی بیماران در ۶۷ کشور را طی سالهای ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۹ بررسی کردهاند.
پژوهشگران اعلام کردهاند که شاخص امید به زندگی بیماران سرطانی، در آفریقا، آسیا، آمریکای مرکزی و جنوبی به مراتب کمتر از اروپا، آمریکای شمالی و اقیانوسیه است. در آلمان، نروژ، کانادا و برخی کشورهای صنعتی دیگر، بیش از ۹۰ درصد بیماران جوان شانس این را مییابند که پنج سال پس از تشخیص ابتلا، زنده بمانند. در مغولستان این میزان به ۳۴ درصد و در تونس به ۱۶ درصد کاهش مییابد.
کلودیا آلهمانی، مدیر پروژه تحقیقاتی یاد شده میگوید: نتایج حاصله نشان میدهد که سرطان در برخی کشورها به مراتب خطرناکتر از جاهای دیگر است.
به عبارت دیگر، خطر سرطان نسبی است و بستگی به آن دارد که فرد مبتلا در کجای دنیا زندگی میکند.
بیشترین شانس ادامه زندگی را بیماران سرطانی در ژاپن و کره جنوبی دارند. پژوهشهای تیم تحت ریاست خانم آلهمانی بر ده سرطان شایع از جمله سرطان روده، ریه، سینه و پروستات متمرکز بوده است. این سرطانها روی هم رفته، دو سوم کلیه موارد ابتلا به سرطان را تشکیل میدهند.
به طور نمونه، مطالعه روی بیماران ژاپنی و کره جنوبی مبتلا به سرطان معده در فاصله سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ نشان داد که شاخص ادامه زندگی نزد آنها برای ۵ سال دیگر پس از تشخیص سرطان، بین ۵۴ تا ۵۸ درصد است.
در بیشتر کشورهای جهان اما این نرخ بین ۲۵ تا ۳۰ درصد و در آلمان ۳۲ درصد است. محققان گفتهاند که سیستم تشخیص سریع غدههای سرطانی و عمل آنها، نقش به سزایی در نرخ یاد شده دارد.
بدترین نمونهها به سرطان کبد و ریه باز میگردند. هم در کشورهای رو به توسعه و هم در کشورهای صنعتی، میزان بیمارانی که پنج سال پس از تشخیص به زندگی ادامه داده باشند، به کمتر از ۲۰ درصد میرسد.
به طور کلی اما میزان مرگ و میر ناشی از سرطان در ۱۹ سال مورد تحقیق، کمتر شدهاست. مثلا میانگین ۵ ساله ادامه زندگی نزد مبتلایان به سرطان کبد در فاصله ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۹بالغ بر ۵/ ۶ درصد بوده اما این میزان در فاصله ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ به۶/ ۱۴ درصد افزایش یافته است.
انتهای پیام/