برای کسی که فوتبال را فراموش کرده؛
پوشیدن این پیراهن لیاقت می‌خواهد!
حق را گفته‌ای آقای صادقیان؛ البته که پوشیدن پیراهن تیمی در قواره پرسپولیس لیاقت می‌خواهد اما چه خوب بود که برای سنجش این لیاقت، فاکتوری هم بود و تنها بازیکنانی از آن می‌گذشتند که لیاقت آنها اثبات شده باشد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،می‌توان قلم به دست گرفت و ساعت‌ها برای پیام صادقیان نوشت. می‌توان او را به هزاران بهانه به نقد کشید. او را که در این روزهای مصدومیت، فوتبال را کلا کنار گذاشته و چسبیده به حرف‌هایی که به هیچ کار خودش و پرسپولیس نمی‌آیند. دیگر نمی‌خواهیم دقایق حضور پیام صادقیان در بازی‌های این فصل پرسپولیس را بشماریم و آن تک گل به درد نخور و «پاس گل»های نداده‌اش را به روی او بیاوریم.
چه فایده دارد که هی بگوییم پرسپولیس چقدر برای این بازیکن دوید و او هیچ قدمی برای پرسپولیس برنداشت. چقدر بنشینیم و بشماریم روزهایی را که صادقیان به خاطر اشتباه‌ها و رفتارهای بچگانه‌اش به گوشه‌نشینی گذراند و با نبودنش چقدر به پرسپولیس ضربه زد. اینها را خود صادقیان باید بهتر از ما بداند. او با آن محرومیت کش‌دار و زجرآوری که از سر گذراند، حالا حتما باید قدر روزهای حضورش در فوتبال را بیشتر بداند. باید بداند این مصدومیت هم که بگذرد، پرسپولیس و این فوتبال خیلی از او توقع دارند. کمترین انتظارشان این است که پیام صادقیان سر به راه شده و در این روزهای مصدومیت آنقدر باانگیزه تمرین کرده باشد که وقتی برگشت، همان ستاره‌ای باشد که تیم روی کاکلش می‌چرخید.
پیام صادقیان حتما خوب می‌داند که پرسپولیس و این فوتبال از او چه می‌خواهند و ما هم می‌دانیم که امید بستن به او چقدر اشتباه بزرگی است. به اندازه اشتباه‌های خود صادقیان که به جای فکر کردن به فوتبال و تلاش برای پیشرفت فنی و روانی خود، خودش را با حرف‌هایی سرگرم کرده که نه مشکلی از سر راه او برمی‌دارند و نه سنگی را از پیش پای پرسپولیس. نمونه‌اش همین دعوای مجازی این بازیکن- بازیکنی به معنای واقعی آماتور- با محسن مسلمان که پرسپولیسی‌ها او را می‌خواستند اما سر از استقلال درآورد.
این دعوا را هم اتفاقا خود او شروع کرد و در اینستاگرامش نوشت که مسلمان را از پوشیدن پیراهن آبی منصرف می‌کند اما وقتی بی‌توجهی مسلمان را دید و از او شنید که فوتبال حرفه‌ای قرمز و آبی ندارد، دوباره دست به قلم برد و برایش نوشت که بازی کردن در پرسپولیس لیاقت می‌خواهد! ای کاش یکی همین جمله را خیلی پیش از امروز در گوش خود پیام صادقیان می‌خواند. آن وقت شاید پرسپولیس هم مجبور نبود تاوان سرکشی‌های این مثلا ستاره را بدهد.
حق را گفته‌ای آقای صادقیان! البته که پوشیدن پیراهن تیمی در قواره پرسپولیس لیاقت می‌خواهد اما چه خوب بود که برای سنجش این لیاقت، فاکتوری هم بود و تنها بازیکنانی از آن می‌گذشتند که لیاقت آنها اثبات شده باشد. بازیکنانی که بیش از خودشان، به تیم‌شان ارزش بگذارند و آن را بزرگ بشمارند. بازیکنانی که برای زودتر برگشتن از مصدومیت‌های گاه و بیگاه، به آب و آتش بزنند و وجدانشان از این همه نبودن به درد بیاید. پرسپولیس اینجور بازیکن‌ها را می‌خواهد آقای صادقیان! نه بازیکنی که سه چهار ماه نباشد و حوصله هم نداشته باشد که دست کم برای دیدن یکی از بازی‌های تیمش به ورزشگاه برود. بله آقای صادقیان؛ پوشیدن پیراهن پرسپولیس لیاقت می‌خواهد. این را خود تو بهتر از هر کسی به اثبات رساندی.
چه فایده دارد که هی بگوییم پرسپولیس چقدر برای این بازیکن دوید و او هیچ قدمی برای پرسپولیس برنداشت. چقدر بنشینیم و بشماریم روزهایی را که صادقیان به خاطر اشتباه‌ها و رفتارهای بچگانه‌اش به گوشه‌نشینی گذراند و با نبودنش چقدر به پرسپولیس ضربه زد. اینها را خود صادقیان باید بهتر از ما بداند. او با آن محرومیت کش‌دار و زجرآوری که از سر گذراند، حالا حتما باید قدر روزهای حضورش در فوتبال را بیشتر بداند. باید بداند این مصدومیت هم که بگذرد، پرسپولیس و این فوتبال خیلی از او توقع دارند. کمترین انتظارشان این است که پیام صادقیان سر به راه شده و در این روزهای مصدومیت آنقدر باانگیزه تمرین کرده باشد که وقتی برگشت، همان ستاره‌ای باشد که تیم روی کاکلش می‌چرخید.
پیام صادقیان حتما خوب می‌داند که پرسپولیس و این فوتبال از او چه می‌خواهند و ما هم می‌دانیم که امید بستن به او چقدر اشتباه بزرگی است. به اندازه اشتباه‌های خود صادقیان که به جای فکر کردن به فوتبال و تلاش برای پیشرفت فنی و روانی خود، خودش را با حرف‌هایی سرگرم کرده که نه مشکلی از سر راه او برمی‌دارند و نه سنگی را از پیش پای پرسپولیس. نمونه‌اش همین دعوای مجازی این بازیکن- بازیکنی به معنای واقعی آماتور- با محسن مسلمان که پرسپولیسی‌ها او را می‌خواستند اما سر از استقلال درآورد.
این دعوا را هم اتفاقا خود او شروع کرد و در اینستاگرامش نوشت که مسلمان را از پوشیدن پیراهن آبی منصرف می‌کند اما وقتی بی‌توجهی مسلمان را دید و از او شنید که فوتبال حرفه‌ای قرمز و آبی ندارد، دوباره دست به قلم برد و برایش نوشت که بازی کردن در پرسپولیس لیاقت می‌خواهد! ای کاش یکی همین جمله را خیلی پیش از امروز در گوش خود پیام صادقیان می‌خواند. آن وقت شاید پرسپولیس هم مجبور نبود تاوان سرکشی‌های این مثلا ستاره را بدهد.
حق را گفته‌ای آقای صادقیان! البته که پوشیدن پیراهن تیمی در قواره پرسپولیس لیاقت می‌خواهد اما چه خوب بود که برای سنجش این لیاقت، فاکتوری هم بود و تنها بازیکنانی از آن می‌گذشتند که لیاقت آنها اثبات شده باشد. بازیکنانی که بیش از خودشان، به تیم‌شان ارزش بگذارند و آن را بزرگ بشمارند. بازیکنانی که برای زودتر برگشتن از مصدومیت‌های گاه و بیگاه، به آب و آتش بزنند و وجدانشان از این همه نبودن به درد بیاید. پرسپولیس اینجور بازیکن‌ها را می‌خواهد آقای صادقیان! نه بازیکنی که سه چهار ماه نباشد و حوصله هم نداشته باشد که دست کم برای دیدن یکی از بازی‌های تیمش به ورزشگاه برود. بله آقای صادقیان؛ پوشیدن پیراهن پرسپولیس لیاقت می‌خواهد. این را خود تو بهتر از هر کسی به اثبات رساندی.
