به گزارش خبرنگار اقتصادی باشگاه خبرنگاران،شما را به دیدن از راه آهن هایی که علاوه بر حمل و نقل مسافران به جاذبه های توریستی برای شهرشان نیز تبدیل شده اند دعوت می کنیم.

 این ایستگاه راه آهن شگفت انگیز و زیبا در شهر جینهای کشور کره جنوبی قرار دارد. در این شهر بیش از 340000 درخت گیلاس وجود دارد. به دلیل وجود تعداد زیادی از درخت های گیلاس در اطراف ریل راه آهن ایستگاه گینگوای شهر جینهای، در فصل بهار و در ماه آوریل، هنگامی که درخت ها شکوفه می دهند، صحنه حیرت آوری از رویش فراوان شکوفه ها در این ایستگاه به وجود می آید که همه را به وجد می آورد. این ایستگاه زیبا، یکی از سه جاذبه توریستی مهم این شهر است که همه ساله مسافران زیادی که از سراسر جهان به کره جنوبی آمده اند در ماه آوریل به این شهر سفر می کنند تا از ایستگاه راه آهن گینگوا دیدن کنند. اگر از طرفداران سینمای کره جنوبی بوده باشید این مکان زیبا را حتما در بسیاری از فیلم ها و سریال های کره ای دیده اید.

این تونل بی نظیر لوکیشنی از یک فیلم یا برنامه تلویزیونی نیست، بلکه قسمتی از جاذبه های طبیعت است. تونل عشق، نامی است که مردم محلی به یکی از زیباترین نقاط کلوان در کشور اوکراین داده اند. سه کیلومتر از ریل راه آهن شهر کلوان که به کارخانه فیبرسازی ختم می شود از داخل این تونل می گذرد. البته هر قطاری، اجازه عبور از این ریل و تونل را ندارد فلکه فقط قطارهای باربری که مخصوص حمل چوب مورد نیاز کارخانه اند مجوز عبور از این تونل را دارند.

قطارها سه مرتبه در روز، با گذر از این تونل، چوب ها را به کارخانه می رسانند، این گذرگاه زیبا برای عده ای از مردم، یادآور داستان معروف باغ اسرار آمیز است، درختان درهم تنیده و زیبا، دالان سبز و دلربایی در این مسیر به وجود آورده اند و به همین دلیل، این گذرگاه دلفریب روزانه تعداد زیادی از زوج ها، عکاسان و علاقمندان به طبیعت زیبا را به سمت خود می کشاند.

با اینکه این تونل طول زیادی ندارد اما همین طبیعت مهیج داخل تونل هر چند برای مدتی کوتاه، برای خیره کردن چشم ها کافی است. علاوه بر این، از این تونل به عنوان لوکیشنی زیبا برای فیلمبرداری از عروس و دامادها نیز استفاده می شود، در یکی از افسانه ها گفته می شود که اگر خانواده ای وارد این تونل شوند و صادقانه آرزو کنند، آرزوی آنان به حقیقت می پیوندد. پس اگر روزی گذرتان به اوکراین افتاد زمین به این تونل جادویی را فراموش نکنید.

ریل آهن «نیپیر - گیسبورن» از آن جهت بی همتاست که از وسط باند هواپیمایی فرودگاه گیسبورن می گذرد.، از آنجا که گذر یک قطار از وسط فرودگاه، چندان کار رایجی نیست تمامی قطارهای عبور کننده از روی باند فرودگاه، برای جلوگیری از خطر تصادف، قبل از رسیدن باید اجازه برج مراقبت فرودگاه را کسب کنند.

فرودگاه گیسبورن، یک فرودگاه کوچک ایالتی در نواحی غربی گیسبورن در نیوزلند است. این فرودگاه به مساحت 160 کیلومتر، دارای سه باند پوشیده شده با چمن و یک باند اصلی متقاطع با ریل راه آهن شمال پالمرستون - گیسبورن است. قطارهای گذرنده از گیسبورن روزانه بین ساعات 6:30 صبح و 8:30 شب از فرودگاه گذر می کنند.

 این ریل آهن، تقریبا فرودگاه را به دو نیمه تقسیم کرده است، به دلیل استفاده مشترک قطارها و هواپیماها از زمین فرودگاه، هر گاه هر کدام در حال گذر از فرودگاه باشند، دیگری مجبور به انتظار می شود. تقاطع باند فرودگاه و ریل قطار، مسئولیت سنگینی برای مقامات فرودگاه بوجود آورده است، چرا که آنها باید مدیریت دقیق فرود و یا پرواز هواپیماها و همچنین عبور و مرور قطارها را به طوری که تداخلی در زمان ورود آنها به فرودگاه ایجاد نشود در دست بگیرند.

این فرودگاه مهمترین بخش ارتباطی منطقه کوچک گیسبورن است که میزبان بیش از 60 پرواز داخلی است، همچنین بیش از 1500000 مسافر سالانه از این فرودگاه پرواز می کنند. فرودگاه ویندیارد واقع در جزیره تاسمانی استرالیا نیز دارای شرایطی مشابه با فرودگاه گیسبورن بود و ریل راه آهنی از این فرودگاه گذر می کرد اما در اوایل سال 2005 مقامات این شهر ریل آهن این فرودگاه را برای همیشه بستند و از آن سال به بعد دیگر قطاری از این فرودگاه گذر نکرد.

بازار روز راه آهن «مائک لانگ» تایلند به ظاهر شبیه همه بازارهای روباز آسیایی است، در آنجا انواع مواد غذایی از سبزیجات و میوه ها گرفته تا غذاهای دریایی و محلی، به فروش می رسد. مردم این منطقه، روزانه در این بازار شلوغ از دستفروشان خریداری می کنندو مایحتاجشان را تهیه می کنند، فروشندگان با چتر و چادرهای آفتابگیر اجناس خود را از گزند باد و باران و نور خورشید محافظت می کنند، اما اگر کمی دقیق تر شویم درمی یابیم که خریداران درست از روی ریل راه آهن در حال گذر و خرید کردن هستند.

ریل آهن این شهر، درست از وسط بازار روز شهر گذر می کند، این بازار در نبود قطارها مانند بقیه بازارهای روباز دنیاست اما به محض شنیده شدن بوق هشدار دهنده قطار، به ناگاه همه چیز تغییر می کند، بازار تغییر شکل می دهد، فروشندگان سایه بان هایشان را جمع می کنندو بساطشان را عقب می کشند و خریداران ناپدید می شوند.

  خرید و فروش متوقف می شود و فروشندگان سریعا جعبه های میوه، سبدهای سبزیجات و هر چیز دیگری را از روی ریل کنار می کشند تا راه را برای عبور قطار باز کنند، همه اینها در چشم بر هم زدنی اتفاق می افتد و قطار از راهروی تنگ به وجود آمده با سرعت 15 مایل در ساعت، عبور می کند و بازار را پشت سر می گذارد. زمانی که قطار کاملا از بازار خارج شد، فروشندگان، مواد غذایی و سایه بان هایشان را دوباره به جای اول برمی گردانند و فروش را از سر می گیرند، گویی که هیچ اتفاقی نیفتاده است، به دلیل گذر مکرر قطارها، فروشندگان مجبورند چند مرتبه در روز، بساط خودشان را جمع آوری کنند و سایه بان هایشان را کنار بزنند تا مسیر قطارها را برای رفت و آمد باز کنند. سال ها قبل از راه اندازی این بازار (در سال 1905)، این ریل آهن در همین مکان وجود داشته است، به دلیل عقب کشیدن چادرها و سایبان ها به هنگام گذر قطار، مردم محلی این بازار را «تالاد روم هود» می نامند که ترجمه تحت اللفظی آن، «بازار چادر عقب کشان» است.

تا قبل از قرن 19، شنیدن نام سرزمین های کوهستانی، این تصویر را در ذهن مردم تداعی می کرد کهس فر به آن سرزمین کاری است بس دشوار و در نتیجه، آن سرزمین از قدرت ارتباطی ضعیفی برخوردار است. کشور سوئیس، آب و هوایی سرد و کوهستانی دارد و همه ساله در طول فصل سرما با بارش برف سنگین روبرو است، به طوری که تا قبل از قرن نوزدهم سفر کردن با پای پیاده یا اسب به این سرزمین در فصل سرما، کاری بس دشوار و خطرناک بوده است، از این رو، مهندسان راه آهن سوئیسی در قرون 19 و 20 باید بسیار خلاق و پر دل و جرأت می بودند که دست به ساخت یک راه آهن پیچیده و کارآمد در دل کوهستان زده اند.

طراحی این راه آهن شگفت انگیز نه تنها شامل یک برنامه ریزی دقیق وساخت مسیری برای عبور قطار در دل کوه بود، بلکه نیاز به ساخت تعداد فراوانی پل و تونل در داخل و زیر مکان های کوهستانی نیز بود. سوئیسی ها هنوز هم برای بهتر شدن و ارتقاء کیفیت راه آهن شان سرمایه گذاری می کنند و این موضوع باعث شده است تا این شبکه ریلی به یکی از کارآمدترین و پیبشرفته ترین شبکه های ریلی جهان تبدیل شود، یکی از بی نظیرترین شاهکارهای این پروژه، ساختمان و نوع معماری یکی از پل های آن است که در سال 1902 ساخته شد. این پل به دلیل استفاده از متدهای جدید در ساخت آن، شهرت بسیاری یافته است.

انتهای پیام/

منبع:همشهری سرنخ