این استبداد کم سابقه سیاسی درحالی اتفاق می‌افتاد که پهلوی دوم در سالهای پیش از آن با نوعی تکسر گرایی ساختگی تلاش داشت چهره‌ای متفاوتی از خود نشان دهد و پس از آن نقاب از چهره برداشت و با هدف نهادینه سازی تئوری شاهنشاهی مبارزه با روحانیت و تحکیم پایه های غرب، احزاب را منحل کرد.

محمدرضا پهلوی در مصاحبه‌ای پیرامون پیوستن به حزب رستاخیز می‌گوید: هر شخصی که به عضویت حزب رستاخیز در نیاید دو راه پیش رو دارد، چنین فردی یا خائن است که و جایش در یکی از زندان‌های ایران خواهد بود و یا اگر مایل باشد همین فردا می‌تواند کشور را ترک کند و هر کجا که می خواهد برود زیرا دیگر ایرانی و جزئ ملت ایران نیست.


حضرت امام خمینی(ره) که در آن زمان در تبعید به سر می‌بردند صراحتا عضویت در این حزب را برای عموم مردم حرام دانستند و این حزب شاه ساخته رستاخیز سرانجام پس از سه سال و نیم و با وجود فراماسون‌ها و بهاییان شناخته شده در راس خود، با اعتراضات مردمی و دست رد آنها برای عضویت در ان، در 9 مهر 59 منحل می‌شود. تا رستاخیز واقعی ملت ایران یکی دیگر از اهداف سیاسی پهلوی را ناکام گذاشته باشد.