کاش میشد لحظه ای پرواز کرد
باران تازه را باز آغاز کرد
کاش میشد خالی از خاک بود
برگ سبزی تحفهء اهوازبود
کاش تا خاک میگرفت و میشکست
ابر می آمد کنارش مینشست
کاش با هراهوازی، مسئولی پیوند داشت
هر نگاهی یک سبد حقیقت داشت
کاشکی نفس ها پایان نداشت
ریه ها تشویش آب و خاک نداشت
کاش میشد ابر را دزدید و برد
باد را با ابر هایش چید و برد
کاش خاکی در میان ما نبود
بلکه میشد آن طرف تر بی دود بود
کاش من هم یک تهرانی میشدم
در تب مسئول یادی میشدم
دست در دست ارزش میزدم
آن طرف تر ها کمی سر میزدم
با ادمها نفس زن میشدم
پیش هر شمالی پنهان میشدم
کاش همرنگ اصفهان میشدم
در میان زاینده ها گم میشدم
آآآآی مردم من خوزستانی ام
امتداد ناتمام خستکیم
شهر من آن سو تر از شیرازهاست
در حریم خاکستری چاه هاست
شهر من بوی خفگی میدهد
هر که میآید به او وعده میدهد
دشت های خاک، وسعت های ناب
نیتروژن، نفت ،شلاق آفتاب
باز این اطراف حالم را گرفت
لحظهء غبار هوایم را گرفت
میروم آنسو کسی پیدا کنم
در دله انسان ها جایی وا کنم

اگر عشق رهبرم نبود شاید از نا امیدی میمردیم