متین السادات نصری مشاور، روان‌شناس و مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با  خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران با اشاره به اختلال تعامل‌های اجتماعی کودکان در خود مانده گفت: کودکان در خود مانده وابستگی عادی و معمولی نسبت به پدر، مادر و سایر  افراد نشان نمی‌دهند.

همچنین در دوران شیرخوارگی آن‌ها لبخند اجتماعی و حالت  انتظار برای در آغوش گرفته شدن در برخورد با مادر را از خود بروز نمی‌دهند.

نصری عنوان کرد: در رشد اجتماعی کودکان در خود مانده رفتار دلبستگی وجود ندارد و ناتوانی به طور نسبی زودرس در پیوند با مراقب اولیه که معمولا مادر، پدر یا پرستار است دیده می‌شود، البته فقدان  کامل  رفتار دلبستگی در همه موارد دیده نمی‌شود.

این مشاور در پایان گفت: به نظر می‌رسد که کودکان در خود مانده قادر به تفکیک مهمترین اشخاص زندگی خود نیستند. وقتی کودک در خود مانده به سن مدرسه می‌رسد  کناره گیری آ‌ن‌ها ممکن است کاهش یابد یا چندان آشکار نباشد در عوض آن‌ها در با زی  کردن با همسالان و دوست پیدا کردن، رفتار اجتماعی مناسبی از خود نشان نمی‌دهند.
 
وی تاکید کرد: کودکان در خود مانده نمی‌توانند حالت روانی یا احساس‌های اطرافیان خود را دریابند به عبارت دیگر آن‌ها قادر به همدلی کردن با دیگران نیستند و این منجر به کمبود روابط متقابل اجتماعی آن ها می‌شود.

این روان‌شناس در انتها یادآور شد: در اواخر نوجوانی در خود مانده‌هایی که حداکثر پیشرفت را نموده‌اند اغلب تمایلی به دوستی نشان می‌دهند ولی برخورد مناسب و ناتوانی آن‌ها برای پاسخگویی به علایق، هیجان‌ها و احساس‌های دیگران مانع عمده  در برقراری دوستی است.