به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،محمد ناصری‌فرد ، گفت: یساول که از توابع شهرستان کمیجان در استان مرکزی است و در دهستان اسفندان در بخش مرکزی این شهرستان قرار دارد، آثار ارزشمندی را در دل خود جای داده است.

این محقق از نقاط مختلف استان مرکزی که یادگار‌های تاریخی را در پناه خود دارند، یاد کرد و افزود: در منطقه یساول سنگ‌نگاره‌هایی متشکل از نقش انسان در حال شکار، مراسم آیینی، اسب‌سواری، کمنداندازی، نقوش حیوانات منقرض شده، پرندگان و بز کوهی یافت می‌شود.

ناصری‌فرد گریزی به فراوانی نقوش بز کوهی زد و اظهار کرد: بزرگترین این نقوش مربوط به بز کوهی به ارتفاع 32 سانتیمتر است.

وی ادامه داد: رد پای این نقوش را می‌توان بر سفالینه‌های مکشوفه در نقاط مختلف استان مرکزی و طرح دستبافت‌ها از جمله گلیم، جاجیم و قالی یافت که نشان از پیوستگی این آثار دارد.

این سنگ‌نگاره‌شناس اشاره‌ای به سفالینه‌های مکشوفه در سیلک کرد و افزود: به جرأت می‌توان گفت که نقوش روی این سفالینه‌ها با نقوش سنگ‌نگاره‌های استان مرکزی متناسب است.

وی این تناسب را در انتقال پیام از زبان هنر دانست و اظهار کرد: این نوع انتقال پیام مربوط به دورانی است که انسان زبان و خط مشخصی نداشته و انسان‌های کهن به این طریق با یکدیگر صحبت می‌کرده‌اند.

ناصری‌فرد این زبان را تنها منحصر به استان مرکزی و یا ایران ندانست و عنوان کرد: در حقیقت به نوعی این تبادل پیام ادامه حیات بشر را ممکن ساخته و با توجه به پراکندگی جغرافیایی، این امر موضوعی است که همچنان توجه محققان زیادی را به خود معطوف کرده است.

وی در خصوص تعدد سنگ‌نگاره‌های بز کوهی تصریح کرد: بز کوهی در حقیقت نماد ایران باستان است که مضمونی قدسی را در ضمیر خود جای داده است.

این سنگ‌نگاره‌شناس پیام این نقوش را آب‌خواهی، زایندگی، برکت و محافظت عنوان و بیان کرد: نیاکان ما بر این باور بوده‌اند که بز کوهی در اصل فرشته‌ای بوده که در لباس بز ظاهر و برای یاری رساندن انسان‌ها در سختی قرار داده شده است.

ناصری فرد ادامه داد: نیاکان ما هر جا که نیاز به یاری داشته‌اند، این نقوش را با رنگ و یا کوبش سنگ به وجود می‌آوردند و از آن کمک می‌گرفتند و یا موقع زایمان زنان پلاک بز کوهی را به گردن زن آویزان می‌کرده‌اند که خداوند به آن‌ها پسری سالم عطا کند.

وی ترسیم این نماد را در اصل نوعی دعا در ایران کهن برشمرد و اظهار کرد: امروزه زنان عشایر به دستان خود نقش بز کوهی را خال‌کوبی می‌کنند و یا در برخی از روستاهای دارای سنگ‌نگاره بزکوهی جوانان برای حاجت‌خواهی در عصر جمعه بر روی این سنگ‌نگاره‌ها شمع روشن می‌کنند که این امر از ایران کهن سینه به سینه به ارث رسیده است.

این سنگ‌نگاره شناس وجود این مضامین را نمادی از هویت یک ملت قلمداد و اظهار کرد: این گونه آثار و سنن در عین سادگی ریشه فرهنگی و قدمت یک جامعه را نشان می‌دهد بویژه در کشوری مانند ایران که مضامینی را در دل خود جای داده که شاید یک فرد انگلیسی هیچگاه آنها را درک نکند و چنین مفاهیمی است که باعث تعریف مرز در میان ملت‌ها می‌شود.