بچه از ما چه می‌خواهد؟
حرف و حدیث‌های زیادی در مورد آن گفته‌شده است. اما هنوز تا این زمان هیچ شخص یا گروهی مسئولیت این اقدام را به عهده نگرفته است. بازهم بگذریم و بهتر است بپرسیم ما چه باید بکنیم؟ بچه‌ها از ما چه می‌خواهند و پزشک معالج از ما چه انتظاراتی دارد؟ و باز هم عرض می‌کنم که قطعاً تا این زمان کنترل دیابت نوع یک به‌ جز با توجه به مجموعه‌ای از عوامل شامل تغذیه مناسب، فعالیت بدنی کافی، آرامش و آسایش فکری و نهایتاً استفاده صحیح و به اندازه از انسولین میسر نخواهد بود. سلول‌های بتا و شاید غیر بتای لوزالمعده کودکانمان -که مبتلا به دیابت شده‌اند- تنها یک گروه از هزاران گروه و کسر کوچکی از میلیون‌ها سلول بدن بچه هستند و بقیه سالم اند و به ‌خوبی مشغول انجام وظایف خود هستند.

او کودک است
فکر کردن به این مسئله باعث می‌شود پدران و مادران بتوانند با انرژی مضاعفی در عرصه حمایت از کودکان دیابتی گام بردارند و با آن‌ها به‌عنوان یک کودک و نه دائماً به‌عنوان یک بیمار، رفتار صحیح و هوشمندانه‌ای داشته باشند. رفتاری که نتیجه آن شکوفا شدن توانایی‌ها و استعدادهای کودکانمان باشد. در سایه چنین رفتاری است که کودک باور می‌کند می‌تواند علی رغم ابتلا به بیماری دیابت و بدن، شیرین کردن دهان، شیرین زندگی کند، شیرین بدود و شیرین بازی کند و در یک‌کلام شیرین کودکی کند. یادمان باشد لذتی که بازی کردن با پدر و مادر دارد را هیچ کجای دیگر نمی‌توان یافت. بازی که جای خود، حتی حرف زدن، تلویزیون دیدن و خندیدن با پدر و مادر هم از هر بازی، تماشا یا خنده دیگری شیرین‌تر است.

 سیمرغ