دانشنامه؛
«محمد تقی بهار»؛ ملک الشعرای ادبیات ایران
محمد تقی بهار "صبوری" به دلیل رشد و نمو در یک خاندان فرهنگی و ادبی و به میراث بردن ذوق شاعری از این خاندان به لقب ملک الشعرایی رسید.
به گزارش خبرنگار ادبیات باشگاه خبرنگاران، محمد تقی بهار که در تاریخ دوم اردیبهشت ماه سال 1330 چشم از جهان فرو بسته و برای همیشه با ادبیات وداع کرده پس از تولد در آغوش یک خاندان فرهنگی و ادبی و رشد و نمو در بستر این خاندان، اولین شعر خود را در هفت سالگی سرود.
بنابر این گزارش، بهار در تدوین دستور زبان، معروف به ( دستور پنج استاد) سهیم بوده و به عقیده برخی بعد از جامی، در انسجام کلام، روانی طبع و جامعیت کسی به پای او نمی‌رسد.
گفتنی است؛که ملک الشعرای ادبیات معاصر ایران طبع شاعری خود را به زیبایی در عرصه ی سرودن قطعات مثنوی و قصیده آزموده و به سرودن تصنیف‌ها و ترانه‌هایی با عناوین "بهار دلکش"، "باد صبا بر گل گذر کن"، "ای شکسته دل"، "زمن نگارم" و "مرغ سحر" پرداخته است.
خاطر نشان می شود که بهار در طول عمر خود کتاب‌هایی چون "منظومه چهار خطابه"، "احوال فردوسی"، " شعر در ایران"، "بهار و ادب فارسی" و "سبک شناسی" را منتشر کرده است.
انتهای پیام/
