به گزارش گروه باشگاه شبانه، عشق را تعریف کن ، تو برایم از عشق بگو ، از آنچه تو را به این مسیر می خواند ، از این که با همه سختی ها باز هم با عشق و علاقه در مسیری گام میگذاری که هدفش اعتلای این سرزمین است ، این که دورترین نقطه هم برای دانش آموز این کشور محیطی باشد برای تحصیل تنها به عشق توو امثال توست که جان می گیرد و همین است که میگویند معلمی عشق می خواهد و بس و تو یک عاشق تمام عیاری ...

شاید روزی که قرار بود با اسکندرخسروانی ملاقات کنیم و مسیر حرکت او از چناران که منزل اوست تا مدرسه عشایری که در منطقه رضویه در آن تدریس می کند را دنبال کنیم گمان نمی کردم با این شرایط سخت خودش را به محل کارش برساند ، محلی که 170 کیلومتر با خانه و زندگی اش فاصله دارد، بیش از 50 کیلومتر مسیر خاکی و صعب العبور دارد و بیش از 5 کیلومتر را باید در مسیر رودخانه طی کند.

وقتی صبح روز قرارمان به در خانه اش رسیدیم و قرار شد که با او در مسیر همراه و همگام باشیم همسرش با نگرانی که می گفت همیشه شنبه ها هنگامی که می خواهد همسرش را از زیر قرآن رد کند تا به مدرسه برود همراهش هست ، از این که در محل کار همسرش تلفن همراه آنتن نمی دهد و او گاهی تا دو روز بی خبر از اوست و همین موضوع نگرانش می کند ، از دوری چهار روزه و این که علیرغم همه اینها چون می داند شوهرش عاشقانه کارش را دوست دارد مخالفتی با این شرایط و سختی ها ندارد.

با این معلم جوان از منزلش حرکت می کنیم ، مسیر طولانی را از چناران به سمت جاده میامی در مسیر مشهد سرخس در پیش داریم و به اضافه اینکه اسکندر به ما این آمادگی را می دهد که خود را برای حرکت در مسیری سخت و خاکی آماده کنید ، در خودرو و هنگامی که به سمت مدرسه عشایری که این معلم جوان در آن تدریس می کند در حال حرکت هستیم تنها چیزی که از ذهنم میگذرد این موضوع است که چه عشقی می تواند تا این حد یک معلم را به سمت تدریس در این مناطق بکشد .

از ساعت 6 صبح که تیم خبری به سمت این مدرسه عشایری حرکت کرد حدود یک ساعت و نیم می گذرد و ما هنوز در مسیری که از بین چندین کوه بلند می گذرد در بستر یک رودخانه درحال حرکتیم که چند چادر عشایری به چشم می خورد ، اسکندر می گوید این چادرها به همراه خانه های کاهگلی کنارشان منزل موقت چهار دانش آموزش است ، با صدای بوق خودرو سه پسر و یک دختر از چادرها و خانه ها بیرون می آیند ، چهره های آفتاب سوخته شان کاملا بیانگر شرایط زندگی در این محیط است.

با برداشتن این چهار دانش آموز برای سوار کردن چهار محصل دیگر در یکی دیگر از محل های اسکان عشایر این بخش که حدود پنج کیلومتر با این محل فاصله دارد به حرکت خود ادامه می دهیم و بازهم صدای بوق خودرو معلم جوان است که دانش آموزان را برای حضور در عرصه تعلیم و تربیت در یکی از کم برخوردارترین شرایط اقلیمی به خود می خواند.

حالا هشت دانش آموز کلاس های اول تا ششم مدرسه آقای خسروانی سوار بر پراید سفیدرنگ او در مقابل کانکس آفتاب خورده ای توقف می کند ، شور و خنده وصف ناپذیر و لبخند از ته وجود دانش آموزان کم کم به ما می فهماند چرا این معلم جوان که خودش می گوید خانواده او هم در اصل از عشایر این منطقه هستند برای این دانش آموزان تلاش می کند ، شاید شرایط امروز خود را آینه فردای این کودکان می بیند تا آن ها هم بتوانند به نسل آینده خدمت کنند.

امید یکی از دانش آموزانی است که در کلاس آقای خسروانی در پایه پنجم درس می خواند ، از او می پرسم در آینده دوست دارد چه شغلی داشته باشد که بی درنگ پاسخ معلم را می شنوم ، انگار برایشان اسطوره ای شده این معلم جوان ... با خانواده دانش آموزان که هم کلام شدیم از شرایط سخت کوچ نشینی گفتند و این که باید برای ادامه تحصیل دانش آموزان عشایری شرایط مطلوب تری فراهم شود.

به کلاس یا بهتر بگویم کانکسی که امروز مدرسه کوچک ولی صمیمی اسکندر خسروانی و شاگردانش است که قدم می گذاریم اول از همه تختخوابی در انتهای آن توجهم را جلب می کند ، معلم جوان توضیح می دهد که به دلیل مسافت زیاد بین محل سکونتش تا این مدرسه هر هفته شنبه تا چهارشنبه را در کنار خانواده دانش آموزان عشایری و در همین کانکس اقامت دارد و در کنار آن به تحصیل و درس خواندن بچه ها هم کمکی می کند. داستان همراهی ما با این معلم جوان اینجا پایان می یابد ،اما هر چه با خود فکر می کنم نمیتوانم این عشق و علاقه بوجود آمده بین دانش آموزان و این معلم ایثار گر را درک کنم .


انتهای پیام/