در حوزه شعر نیز با اینکه آثار همه‌ی شاعران را می خوانم اما ارادت خاصی به حافظ و سعدی دارم، از میان نوسرایان نیز نیما یوشیج و فروغ  فرخزاد توجه من را به خود جلب کرده اند و در زمره سنتی سرایان معاصر هم استاد بهار و مظاهر مصفا را می پسندند.

زندگی بدون قلم و کتاب مثل دریای بدون آب است

من در زندگی‌ام اگر بخواهم الگو معرفی کنم از چند منظر باید به این موضوع بپردازم؛ به عنوان نمونه از لحاظ الگوی رفتاری سعی کردم که مانند دایی هایم باشم و در دانشگاه نیز الگوهای رفتاری من به استادان دانشگاه و برخی از شاعرانی که تعهد رفتاری داشتند مختص بوده است. در شاعری از هیچ کس به طور مستقیم و شفاف الگو برداری نکردم اما شاید به صورت نامرئی رد پای شاعران بزرگ در کارهایم دیده شود. در دیدگاه فکری من کسانی نبودند که راهی را به من نشان بدهند و فقط خودم به خودم کمک کرده ام در اصل دست تنها به اینجا رسیده ام.

مثل خودم

بارها، به هر حال وقتی مطالعات انسان بیشتر می شود و شناخت بیشتری از جهان و خودش پیدا می کند سوال های زیادی در ذهنش نقش می بندند که در صورت پیدا نکردن جواب این سوال ها انسان دچار یأس فلسفی می شود.

توصیه من این است که هرگز از قلم و فکر فاصله نگیرید چون فردی که از قلم و فکر فاصله گرفته به راحتی مسخ شده و هویت خود را از دست می دهد و انسان بی هویت ارزشی کمتر از اشیا دارد.

لطیف ترین کلمه ای که می شناسم «دوست داشتن» است.

عزیزترین فرد زندگی من «خداوند» است.

گرانبهاترین کتابی که می شناسم «قرآن» است.

قشنگ‌ترین کتابی که خوانده ام «نهج البلاغه» است.

در موضوع شعری، گزیده ای از شاعران جهان و از نظر داستانی کتاب «جنگ و صلح» تولستوی را برای خواندن توصیه می کنم.

باید در مقدمه بگویم که درصد مطالعه مردم ما نسبت به سال های قبل بالاتر رفته اما درصد مطالعه مفید کمتر شده است. مطالعات امروز سطحی و از سر بی حوصلگی هستند.

اگر ببینم اهل کتاب خواندن است، بله، اما اگر اهل مطالعه نباشد هرگز به او کتاب نخواهم داد یا هدیه نمی کنم.

ممیزی را از کتاب ها بر می داشتم تا هر شخصی بتواند کتاب خود را بدون ممیزی منتشر کند؛ درست مثل کشورهای خارجی که هر کسی کتاب خود را منتشر می کند و اگر شکایتی باشد، پاسخگوی آن شکایت است.

شاید مشوق من شخص خاصی نبوده، یعنی خودم مشوق خودم بودم.

کتاب: زندگی

سانسور: مرگ

تلویزیون: دانشگاه عمومی

قلم: حرکت

نویسنده: با چراغی در دست

کسانی که حتی قلم در دستشان نباشد هم در حال فکر کردن، سرودن و نوشتن هستند.

نمایشگاه بین المللی کتاب تهران چه برای آنهایی که برای مطالعه آمدند، چه برای آنهایی که برای خریدن آمدند و چه برای آنهایی که برای تفریح آمده اند، خیلی خوب است. این نمایشگاه محلی برای تکثیر و نمایش افکار گوناگون در طول سال بوده تا مردم بتوانند در مدتی کوتاه با ماحصل کار نویسندگان، شاعران و ادیبان کشورشان در طول یک سال آشنا شوند.

انتهای پیام/