به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران، جیمز جفری در جلسه استماع کمیته روابط خارجی گفت، نمی توان بدون در نظر گرفتن سابقه ایران در بی ثبات کردن منطقه و آرمانها و اهداف سلطه طلبانه منطقه ای این کشور توافق را بررسی کرد.
جیم جفری سفیر سابق آمریکا و عضو ارشد موسسه واشنیگتن در امور سیاست خاور نزدیک در جلسه استماع کمیته روابط خارجه سنای آمریکا گفت، مسئله ایران در رابطه با توافق هسته ای احتمالی با این کشور ، و همچنین در رابطه با نقش نگران کننده این کشور در منطقه، ‌یکی از مهمترین امور خاورمیانه است. اما مسئله ایران تنها مسئله مهم خاورمیانه نیست، زیرا منطقه را بحرانهای مختلف در بر گرفته است، تهدیدات برای ثبات، ناآرامی های عمومی و هرج و مرج ایدئولوژیک و دین مدارانه که از پایان امپراطوری عثمانی دیده نشده است. همه این تحولات به یکدیگر مرتبط هستند. به طور مجزا، و حتی بیشتر از آن به همراه یکدیگر، این مسائل منافع ملی اساسی آمریکا را که باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا در سال دوهزار و سیزده تبیین کرد تهدید می کنند: این منافع ملی اساسی شامل حمایت از متحدان و شرکای آمریکا، محافظت از جریان آزاد نفت و گاز به اقتصاد جهان و نبرد با تروریسم و تکثیر و اشاعه تسلیحات کشتار جمعی است. اقدام کنگره آمریکا در تصویب طرح بازنگری در توافق هسته ای ایران گامی مهم در رویارویی با این تهدیدات است تا مطمئن شویم مردم آمریکا در تحولاتی که بر امنیتشان تاثیر می گذارد، حرفی برای گفتن دارند و تاثیرگذار هستند. به علت اینکه فعلا نمی دانیم توافق هسته ای نهایی میان ایران و پنج به علاوه یک چگونه خواهد بود، ممکن نیست هیچ قضاوت مفصلی درباره بسته نهایی داشته باشیم. اگر ما به آن نقطه برسیم، قضاوت درباره توافق باید بر اساس مشخصات مربوط به موضوعاتی نظیر راستی آزمایی، حذف اورانیوم غنی شده غیرمجاز و وضعیت تحریمها باشد تا مطمئن شویم که بلندپروازیهای تسلیحاتی هسته ای ایران و برنامه های سری احتمالی برای طولانی مدت زیر نظر خواهد بود. به علاوه، در بازنگری هر گونه توافق هسته ای با ایران، به نظر من کنگره آمریکا باید موارد زیر را در نظر داشته باشد:
اول ، توافق نمی تواند بدون در نظر گرفتن سابقه ایران در بی ثبات کردن منطقه بررسی شود. دو کشور در خاورمیانه هستند که یا خودشان اذعان کرده اند یا باور غالب این است که سلاح اتمی دارند. اما رهبران منطقه نگران تسلیحات اتمی این کشورها نیستند. شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز چندین قطعنامه مبتنی بر بند هفتم درباره آنها صادر نمی کند در حالیکه درباره ایران این نگرانی وجود دارد و چندین قطعنامه علیه این کشور صادر شده است. علت این است که رفتار ایران در منطقه عمیقا برای بسیاری از کشورهای دیگر دردسرساز است. چه ایران مجهز به توانمندی هسته ای تسلیحاتی یا قدرتمند شدن ایران به لحاظ سیاسی در نتیجه توافقی که جلوی دستیابی این کشور را به این توانمندی می گیرد، تهدیدات فوق العاده جدیدی را برای منطقه خواهد داشت، منطقه ای که هم اکنون تحت فشار و اضطراب است و همچنین منافع حیاتی آمریکا را نیز تهدید خواهد کرد.
دوم ، در بازنگری رفتار ایران در منطقه، همه ما باید در نظر داشته باشیم که ایران قدرتی نیست که بخواهد شرایط موجود حفظ شود. همانطور که مهدی خلجی و سونر کاگاپتای دو نفر از همکارانم در موسسه واشنگتن و خود من در مطلبی در بیست و ششم آوریل در نشریه نیویورک تایمز نوشتیم، ایران قدرتی انقلابی است که آرمانها و اهداف سلطه طلبانه دارد. به عبارت دیگر ، ایران کشوری است که دنبال اثبات و اعمال سلطه و احاطه خود در منطقه است و بر اساس مقررات و قوانین مورد قبول دیگران عمل نمی کند. ایران با گستاخی نظم بین المللی را به چالش گرفته است و همچنان نفوذ خود را گسترش می دهد. خلاصه اینکه ما به این نتیجه رسیدیم که نباید انتظار داشت ایران بر سر اصول خود به این زودیها معامله و سازش کند. در هر تصمیمی درباره توافق هسته ای ایران باید این حقیقت را در نظر گرفت که تمایل ایران به امضای توافق به معنای تغییر دیدگاه ایران درباره اهداف نهایی این کشور برای سلطه طلبی نخواهد بود.