به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران؛ در خصوص تشخیص وضعیت بیمار بر اساس آزمایش‌های انجام شده توسط آزمایشگاه‌ها این موضوع مطرح است که اگر آزمایشگاه،‌ در تشخیص خود دچار اشتباه یا تقصیر شود، چه کسی مسئول جبران خسارات ایجاد شده است و قانون، پزشکی را که بر اساس این تشخیص‌ها اقدام به درمان می‌کند را مقصر می‌شناسد یا تنها آزمایشگاه مسئول جبران خسارت وارد آمده است.

منظور از مسئولیت مدنی تعهد به جبران خسارت مادی و معنوی ناشی از آسیبی است که به جان، مال یا حیثیت شخص وارد می شود و با توجه به ماهیت تعهد آزمایشگاه و قضاوت عرف نسبت به آن، باید تعهد آزمایشگاه را تعهد به نتیجه دانست به این معنا که اگر عمل آزمایشگاه منجر به آسیب شخص بیمار شود ضامن جبران خسارت است زیرا که عرف، استناد آزمایشگاه را به تلاش به تشخیص طبی صحیح نمی‌پذیرد و نتیجه نادرستی را که به بیمار تحول نموده را توجیه نمی‌کند. 

به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران؛ سید محمد آذین عضو هیئت علمی پژوهشگاه رویان با اشاره به قضاوت عرف به تلاش برای تشخیص طبی صحیح آزمایشگاه می‌گوید: عرف منتظر پاسخ صحیح و تشخیص درست آزمایشگاه است و هر گونه اشتباه آزمایشگاه را غیر موجه می‌داند با توجه به اهمیت نقش تشخیصی آزمایشگاه در درمان صحیح و موثر بیمار، تعهدی که برای آزمایشگاه ایجاد می‌شود تعهد به نتیجه است.

قرار داد میان بیمار و آزمایشگاه در صورت ایجاد اشتباه برای آزمایشگاه ایجاد مسئولیت مدنی می‌کند زیرا بین بیمار و آزمایشگاه قرار دادی وجود دارد که مفاد آن باید رعایت گردد و بروز اشتباه در کار آزمایشگاه به معنی نقض مفاد قرار داد بوده است و برای آزمایشگاه مسئولیت مدنی را ایجاد می‌کند در این میان حالتی به وجود می‌آید که بیمار در حالت بیهوشی یا اورژانسی به آزمایشگاه ارجاع داده می‌شود، باز هم با توجه به اهمیت تعهد آزمایشگاه ( تعهد به نتیجه) هر گونه اشتباه در تشخیص طبی برای آزمایشگاه مسئولیت مدنی ایجاد می‌کند و آزمایشگاه موظف به جبران خسارت است. 

آذین در خصوص اشتباه آزمایشگاه می‌گوید: اگر آزمایشگاه دچار اشتباهی شود که بر اثر عاملی خارج از توان و اختیار آزمایشگاه باشد و قابل اجتناب هم نباشد از لحاظ منطق و اخلاق نمی‌توان آزمایشگاه را مسئول جبران خسارت دانست. 

آزمایشگاه علیرغم تشخیص نادرست ضامن خسارت ناشی از سوء درمان نیست 

اگر در فرآیند تشخیص، خطاهای غیر قابل اجتنابی رخ دهد که در کتب علمی پزشکی و آزمایشگاهی به درصد معینی تعریف شده باشد، نبود امکانات تشخیصی مناسب بدون تقصیر آزمایشگاه در عدم تهیه این امکانات و ضعف دانش پزشکی و بی‌اطلاعی عمومی پزشکان و متخصصان علوم آزمایشگاهی نسبت به برخی از علائم تشخیصی باشد دیگر برای آزمایشگاه مسئولیتی را ایجاد نمی‌کند و آزمایشگاه التزامی به جبران خسارت وارد آمده ندارد. 

رابطه میان پزشک و آزمایشگاه 

وی در خصوص رابطه میان پزشک و آزمایشگاه تاکید کرد: در صورتی که پزشک در درمان بیماری بهره نگیرد، رابطه سببیت میان آزمایشگاه و پزشک از بین می‌رود و مسئولیت تنها بر عهده پزشک است اما در صورتی که آزمایشگاه دست به تشخیص اشتباه زده باشد در کنار پزشک مقصر، ضامن جبران خسارت شناخته می‌شود که تشخیص این امر بر عهده قاضی و کارشناس پزشکی معتمد دادگاه است. 

بنابراین در فرضی که آزمایشگاه و پزشک در استفاده از امکانات و رعایت مقررات و ضوابط پزشکی به تشخیص نادرست دست زده باشد و در صورتی که ورود خسارت به تشخیص دادگاه منتسب به هر دو باشد، هر یک به میزان مداخله و اثر گذاری در ورود خسارت و سوء درمان ضامن جبران خسارت هستند و زمانی که تشخیص آزمایشگاه نادرست باشد و پزشک بر پایه این تشخیص نسبت به تشخیص بیماری و درمان اقدام کند اقدام پزشک، تقصیر قلمداد نشود آزمایشگاه به تنهایی بار مسئولیت مدنی را بر دوش خواهد کشید. 

انتهای پیام/