«نشستن، سنگ بودن است و رفتن رود بودن بنگر به کجا می روند، سنگ خاک می شود و رود به دریا می رسد.....قبل از اینکه بخواهى در مورد من کمترین و زندگى من قضاوت کنى کفش هاى منو بپوش و در راه من قدم بزن، از خیابان ها کوه ها و دشت هایى گذر کن که من کردم، اشک هایى را بریز که من ریختم دردها و خوشی هایى من را تجربه کن سال هایى را بگذران که من گذراندم روى سنگ هایى بلغز که من لغزیدم دوباره و دوباره برخیز و مجددا در همان راه سخت قدم بزن همانطور که من کمترین انجام دادم.......آرزو دارم براى تک تک شما دوستان عزیزم که دلتون مثل این دریا زلال و آرام باشه یا على 

بعد آن زمان مى توانى در مورد من قضاوت کنى»