به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران به نقل از  افکارنیوز،حضرت آیت الله مولی محمد فاضل شربیانی فرزند علی فاضل شربیانی، از اعاظم علماء و اکابر فقها و از مراجع بزرگ جهان تشیع در قرن چهاردهم هجری قمری است.
 
ایشان در سال ۱۲۴۸ هجری قمری برابر با ۱۲۱۱ هجری شمسی در قریه «شربیان» از توابع تبریز دیده به جهان گشود.
 
دروس مکتب خانه ای و بخشی از مقدمات را نزد روحانیون زادگاهش آموخت و در نوجوانی به حوزه علمیه نقل مکان کرد و سطوح عالی فقه و اصول و دیگر علوم اسلامی را نزد استادانی همچون میرزا مهدی مجتهد و میرزا غفار مجتهد مرندی و حاج میرزا باقرآقا مجتهد فراگرفت.
 
در جوانی رهسپار دیار نور، نجف اشرف شد و از گنجینه دانش حضرات آیات شیخ مرتضی انصاری و سید حسین کوه کمری بهره یافت و از شاگردان بنام آن دو استاد عظیم الشأن گردید و به درجه رفیع اجتهاد نایل آمد و خود برکرسی تدریس نشست.
 
آوازه فضل و فضیلتش آفاق را در نوردید و طالبان علوم الهی را به سویش روان ساخت و محفل درسش، مجمع دانشمندان و مجتهدان گردید.
 
کلاس درس آیت الله فاضل شربیانی در نجف اشرف طراوت خاصی داشت و عالمان بزرگی را پرورش و تحویل جهان اسلام داد. از شاگردان علامه فاضل شربیانی می توان به حضرات آیات قاضی طباطبایی، فقیه سبزواری، شیخ عباسقلی رضوی، سید حسن اصفهانی، حاج سید یونس اردبیلی، شیخ محمد ولی، سید محمد حجت کوه کمره ای، علامه سید محمد مولانا و ده ها عالم برجسته دیگر نام برد که شاگردی ایشان برای آنها افتخاری بس بزرگ به حساب می آمد.
 
پس از درگذشت زعیم عالی قدر جهان تشیع، حاج میرزا محمد حسن شیرازی«رضوان الله علیه» در شمار مراجع تقلید شیعه در آمد و اوامرش مطاع مسلمانان گشت.
 
همچنین پس از رحلت سید حسین کوه کمره ای، ریاست حوزه علمیه را بر عهده گرفت، اما همواره در فقر می زیست . از علامه طباطبایی(ره) نقل شده است "گروهی توطئه کردند و روش عرفانی و الهی و توحیدی مرحوم آخوند ملا حسینقلی همدانی را به باد انتقاد گرفته در عریضه ای به مرحوم شربیانی نوشتند که ملا حسینقلی همدانی روش صوفیانه در پیش گرفته است . مرحوم شربیانی نامه را مطالعه فرمود و قلم را برداشته زیر نامه نوشت کاش خداوند مرا مثل آخوند، صوفی قرار بدهد".
 
علاوه بر عظمت علمی، فروغ معنوی اش چون آفتاب عالم تاب، دل های مردم روزگارش را متوجه خود ساخت تا بدان جا که سلطان عثمانی نیز از ارادتمندان وی شد و دستورش را لازم الاجرا شمرد.
 
این عالم وارسته علاوه بر توان بالای علمی، در مکارم اخلاق ، دلسوزی نسبت به بینوایان و اکرام سادات زبانزد بود . زهد و پارسایی، حسن خلق و عزت نفس، دست گشاده و غنای طبع از حضرتش تندیسی از ارزش های الهی ساخت و وجود مبارکش را محبوب خلایق گرداند.
 
زمانی می خواست از کوفه به قصد زیارت عازم کربلا شود، طلاب دور او را گرفتند و ایشان هم هر چه داشت به آن ها داد . فقط مقداری برای هزینه راه برای خود برداشت و با ملاطفت به طلاب گفت "اگر خدا برساند باز هم می دهم"، خادم آقا گفت : آقا به این ها خشم کنید تا بروند. ایشان فرمود چه کنم خشمم نمی آید.
 
مرحوم شربیانی در کنار تربیت شاگردانی که هر کدام، آوازه جهانی یافتند، آثار مکتوبی همچون کتاب الصلاه، کتاب المتاجر، حاشیه بر مکاسب استادش شیخ انصاری، یک دوره کامل «اصول فقه» در ۹ جلد، رساله عملیه و دیگر رسائل فقهی را گذاشت.
 
سرانجام آن فقیه عظیم الشأن و مرجع عالی قدر در هفدهم رمضان۱۳۲۲ هجری قمری برابر با پنجم آذر ماه ۱۲۸۳ هجری شمسی دار فانی را وداع گفت و به دیار باقی شتافت. پیکر پاکش پس از تشییعی با شکوه، در نجف اشرف در یکی از حجرات صحن شریف علوی به خاک سپرده شد.
 
پس از سالها فوت این مجاهد نستوه، در ۱۳۵۷هجری قمری دولت عراق تصمیم گرفت، راه هایی که در اطراف حرم مطهر امیرالمومنین(ع) برای دفن اموات در نظر گرفته شده بود را مسدود نماید. در این عملیات، اجساد تعدادی از علما ظاهر شد و از آن جمله پیکر شریف حضرت آیت الله فاضل شربیانی بود که بعد از ۳۵ سال هیچ تغییری در آن پدید نیامده بود. بار دیگر در ۱۳۸۲ هجری قمری هنگام مرمت قبور، جسد مطهر ظاهر شد و در آن وقت شصت سال از رحلت ایشان می گذشت و هنوز پیکر مطهرشان سالم مانده بود .
 
روحش شاد و یادش گرامی
 
انتهای پیام/