* وزرای خارجه ایران و گروه 1+5 (آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه، چین و آلمان) به همراه "فدریکا" مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در سوم آذر 1392 (24 نوامبر 2013) در شهر ژنو، در رابطه با برنامه هسته‌ای ایران به توافقی تحت عنوان "برنامه اقدام مشترک" (توافق ژنو) دست یافتند و این توافقنامه در 30 دی ماه 92 وارد مرحله اجرا شد که از آن پس گفت‌وگوها درباره راه‌حل جامع هسته‌ای تا کنون ادامه دارد.

* همچنین قرار بود تا 29 تیرماه 93 توافقنامه جامع هسته‌ای حاصل شود اما به دلیل اختلافات موجود و عدم حصول توافق، قرار شد این مذاکرات برای چهار ماه دیگر (سوم آذر 93) تمدید شود این در حالی است که در پایان این ضرب‌الاجل، وزیر خارجه کشورمان و هماهنگ کننده 1+5 بیانیه‌ای را با این مفاد که؛ با استفاده از شتاب ایجاد شده کنونی مذاکرات را در کوتاه‌ترین زمان ممکن حداکثر طی 4 ماه نهایی شود و در صورت ضرورت از زمان باقیمانده تا دهم تیرماه 94 به منظور نهایی کردن هرگونه کار فنی و یا نگارشی احتمالی باقیمانده استفاده کنند.(ادامه متن را اینجا بخوانید)

* طبق آنچه گفته شده بود ایران و کشورهای عضو گروه 1+5 در چارچوب  عناصر مندرج در برنامه اقدام مشترک مورخ 24 نوامبر 2013 و متعاقب فرایند طولانی مذاکراتی پیچیده و طولانی در ابعاد فنی، حقوقی و سیاسی، به مجموعه‌ای از راه حل های لازم در تاریخ 13 فروردین 94 جهت نیل به برنامه جامع اقدام مشترک در شهر لوزان سویس دست یافتند. مجموعه  متضمن این راه حل ها جنبه حقوقی نداشته و صرفا راهنمای مفهومی تنظیم و نگارش برنامه جامع اقدام مشترک را فراهم خواهد ساخت.(ادامه متن را در اینجا بخوانید)

اکنون  نشست‌ها برای نگارش برنامه جامع اقدام مشترک(برجام) با فشردگی بیشتری و در سطوح مختلف به جریان افتاده‌ است و تلاش طرفین بر این است تا هرچه می‌توانند از تعداد اختلافات و پرانتز های موجود در متن به منظور دست‌یابی به یک توافق خوب، کم کنند.

انتهای پیام/