کسانی که خیلی در بند واژه‌ها نبودند و فقط می‌خواستند از وقتشان نهایت استفاده را ببرند، چه با خوش گذرانی و چه با فعالیت های اجتماعی که پایه و اساس زندگی‌های بعدشان می‌شد.

نسلی که با آمدن تابستان ، گرمای هوا برایشان آنچنان معنا نداشت و در اوج گرمای ظهر با یک توپ پلاستیکی در خیابان‌های آسفالت شده و البته گاهی در کوچه های خاکی زندگی می‌کردند.

نسلی که تمام وقتشان را فقط صرف بازی کردن نمی کردند و به جرات می‌توانیم بگوییم خیلی از آنها در تابستان به دنبال منبع درآمد هم بودند؛ کلاس کاریشان با کار کردن زیر دست مکانیک ها و کفشداریها پایین نمی‌آمد و از پولی که در 3 ماه تابستان در می‌آوردند حس استقلال به آنان دست می‌داد. شاید بخاطر این بود که می‌خواستند یک جورایی واسه مرد زندگی بودن خودشان را آماده کنند.

نسلی که با هم سن و سالهای خود در دنیای واقعی حقیقتا دوست بودند و همین دوستی ها را با دست های خود لمس کردند.

شاید برای نوجوانان امروزی کمی عجیب بنظر برسد چون یادشان نمی‌آید یک نسل قبل تر از آنها کسب و کار را در کوچه ها با همدیگر تجربه کردند.

بچه‌هایی که از خاطر نمی‌برند وقتی یکی از آنها از مغازه سرکوچه جعبه شانسی می‌خریدند و جلوی در خانه خود بساط پهن می کرد و بچه‌های محل نیز مشتری‌های او بودند، در عوض هم از آدامس و شکلاتی که پسر همسایه چند در آنطرف تر می‌فروخت خرید می‌کرد.

آخر شب ها هم شب‌نشینی بود و مهمانی بود و دید و بازدید با اقوام و آشنایان تا هیچ کس از یاد نبرد زندگی‌ها با ارتباط داشتن با یکدیگر است که رنگ و بوی شیرین‌تر و البته ملموس‌تر به خود می‌گیرد.

تابستان جوانان دهه 60 البته چند سال ابتدایی دهه 70 اینگونه گذشت، تابستان‌هایی که حال و هوای آن با تابستان‌های گرم نوجوانان امروزی خیلی فرق کرده است.

نوجوانان امروزی که به جرات می‌توانیم بگوییم شاید در بسیاری از مواقع خانواده ‌های آنان در نحوه گذران اوقات فراغت کم تاثیر ندارد ، به محض فارغ شدن از مدرسه دغدغه‌ی آنها می‌شود کلاس هایی برای جایگزین کردن مدرسه.

نسل امروزی اگر بتواند سرش را از دنیای مجازی و شبکه‌های اجتماعی خلوت کند تازه باید به کمک بزرگ‌ترهای خود به فکر پر کردن اوقات فراغت باشد.

هیچکس نمی‌تواند منکر تاثیر کلاس‌های فوق‌العاده مانند زبان شود که بچه ها در تابستان بیشتر به آن گرایش پیدا می‌کنند اما از آنجایی که هر چیزی از حد بگذرد تاثیر معکوس دارد، پس درگیر شدن بیش از حد نیز در کلاس‌هایی که شاید خیلی هم ضرورتی نداشته باشد خالی از ایراد نیست چرا که شاید نتیجه رفتن به کلاس‌ها و اردوهای گوناگون بجای بهره‌مندی مثبت از این کلاس‌‌ها، چیزی بجز خستگی نباشد.

خانواده ها و نوجوانان امروزی انگار از یاد برده‌اند که تابستان یک فرصت برای استراحت است و نه یک موقعیت برای جایگزینی مدرسه.

در کنار همه این موارد از هزینه هایی که این کلاس ها و پایگاه ها بر روی دوش خانواده ها می گذارد نمی‌توان گذشت، زیرا این نکته را برای همه یادآوری می‌کند که نسل دیروز با کار کردن در تابستان به دنبال کسب درآمد بود و خرج نسل امروز در تابستان بیش از پیش می‌شود.

پر کردن اوقات فراغت نوجوانان امروزی انگار آنقدر به یک مساله مهم تبدیل شده که هفتاد و چهارمین نشست شورای اجتماعی کشور هم به بیان اهم طرح‌ها، برنامه‌ها ، اقدامات و فعالیت‌های دستگاه های اجرایی عضو شورای اجتماعی کشور گذشت.

نشستی که به میزبانی وزارت کشور برگزار شد و دستگاه های مختلف از جمله وزارت آموزش و پرورش، وزارت ورزش و جوانان، وزرات علوم ، تحقیقات و فناوری، سازمان صدا و سیما، سازمان بسیج مستضعفین، سازمان تبلیغات اسلامی ، جمعیت هلال احمر و شهرداری تهران برنامه‌های خود را برای تابستان 94 تشریح کردند.

برنامه ‌هایی که ذکر آنها در این گزارش خالی لطف نیست.

آموزش و پرورش: 30 عنوان برنامه (اردو، جشنواره، مسابقات) از جمله اردوی دانش‌آموزی مناطق مرزی، اردوی تشکل‌های دانش‌آموزی ، جشنواره های فرهنگی ، هنری، اردوهای آموزشی و تشکیلاتی، برگزاری دوره‌های آموزشی و پژوهشی محور و آموزش تفکر فلسفی به کودکان و نوجوانان و ... .

سازمان صدا و سیما: پخش مسابقات ورزشی داخلی و بین‌المللی ، تولید و پخش مسابقات تلویزیونی ، پخش مستندات ایرانگردی ، پخش سریالهای خانوادگی و فیلم‌های سینمایی، اطلاع‌رسانی و آگاه‌سازی در خصوص پایگاه‌های اوقات فراغت و ... .

سازمان بسیج مستضعفین: اجرای طرح جوانه‌های صالحین در 20 هزار پایگاه مقاومت بسیج در کشور، برگزاری اردوهای هجرت جهادی ، برپایی اردوهای راهیان نور غرب و شمال غرب با اعزام 27 هزار نفر و ... .

وزارت علوم تحقیقات و فناوری: اجرای 90 برنامه از جمله برگزاری جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهیان ، برگزاری جشنواره‌های دانشگاهی و ملی حرکت ، برگزاری جشنواره‌های ورزش‌های همگانی در درون دانشگاه‌ها، برگزاری کرسی‌های آزاداندیشی، برگزاری اردوی تخصصی عکاسی و ... .

وزارت ورزش و جوانان: برنامه‌های اردوهای جهادی، اردوهای زیارتی، سیاحتی، علمی و گردشگری، برنامه‌های اوقات فراغت در محیط مجازی و رسانه، برنامه کتابخوانی سازمان تبلیغات اسلامی ، راه‌اندازی هسته‌های فرهنگی جوان و راه‌اندازی بوستان‌های معرفت نوجوانان‌ها ، برگزاری اردوهای متمرکز استانی ، تهیه و تولید نشریات فرهنگی و ... .

سازمان جوانان جمعیت هلال احمر: برگزاری دوره امدادی کوهنوردی، اجرای طرح کاروان نیکوکاری، اجرای طرح ایمنی و سلامت مسافران تابستانی، جشنواره فیلم و عکس بشر دوستی، اجرای طرح ارتقا سلامت جامعه و ... .

موارد ذکر شده تنها بخشی از برنامه های سازمان‌های درگیر موضوع اوقات فراغت جوانان بود.

اما در این بین این سوال مطرح می‌شود که آیا وجود این میزان مقدار برای پر کردن اوقات فراغت دانش‌آموزان لازم است.

فهیمه فرهمندپور مشاور وزیر کشور در امور بانوان در گفت‌و‌گو با خبرنگار حوزه وزارت کشور گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران، با اشاره به اینکه خانواده ها نیاموخته اند که اوقات فراغت فرصتی برای چه نوع کار و چه هدفی است اظهار کرد: متاسفانه فرهنگ گذران اوقات فراغت را نداریم و نتوانستیم خانواده ها را در این زمینه به لحاظ بینشی و مهارتی توانمند کنیم از این رو خانواده ها خود تمایل دارند برای پر کردن اوقات فراغت فرزندان خود پایگاهی را پیدا کنند و آنان را به آنجا سوق دهند.

وی در ادامه افزود: متاسفانه امروزه اینگونه تصور می شود که باید برنامه ای برای اوقات فراغت داشته باشیم تا جایگزین مدرسه در طول سال شود در حالیکه این تفکر غلط است چرا که اوقات فراغت و تعطیلی تابستان می تواند زمینه ای برای نزدیک تر شدن خانواده ها و استفاده بیشتر از با هم بودن و انجام فعالیت های جمعی خانوادگی باشد.

فرهنمد پور تصریح کرد: این در حالی است که والدین کماکان به دنبال دغدغه های شخصی خود هستند و بچه ها نیز به دلیل نبودن مدرسه در ایام تابستان به پایگاه های محلی مراجعه می کنند و بدین صورت فرایند طول سال تحصیلی تکرار می شود.

مشاور وزیر کشور تاکید کرد: اصولا برنامه ها باید ناظر بر فعالیت های خانواده محور باشد و خانواده ها نیز در جهت استفاده بهتر از این فرصت آموزش ببینند.

در پایان باید متذکر شد ، مبنای این گزارش مقایسه گذران اوقات فراغت نسل دیروز و امروز بود و قضاوت در خصوص درست یا غلط بودن هر کدام از انواع اوقات فراغت  تنها به عهده خوانندگان است، اما ذکراین نکته ضروریست که آیا خوراندن این مقدار برنامه آن هم خارج از محیط خانواده فاصله و اختلاف میان خانواده را افزایش نمی دهد.

خود جوانان و البته خانواده ها، کدام را می‌پسندند، گذران اوقات فراغت در میان خانواده و یا فاصله گرفتن بیش از پیش اعضای خانواده با پر کردن اوقات فراغت خود به وسیله برنامه‌های نه چندان ضروری؟

انتهای پیام /