به گزارش خبرنگار  گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛

شهروندان جامعه بدون در نظر گرفتن وضعیت فیزیکی و جسمانشیان باید بتوانند در محیط اطراف خود و معابر شهری و بدون هیچ نگرانی تردد کنند و از تمامی حقوق اجتماعی نیز بهره مند شوند.

*معلولیت به مثابه یک محدودیت؟!

هر انسانی در طول زندگی خود ممکن است بر اثر عوامل مختلف اعم از بیماری، تصادف و یا به صورت مادرزادی معلولیت را تجربه کند، معلولیتی که نه از سر اراده بلکه بر حسب شرایط به وجود آمده و فرد می‌بایست سعی کند با آن کنار آمده و زندگی خود را با اوضاع جدید وفق دهد اما تحمل این وضعیت علاوه بر خود شخص، به رفتار و عملکرد دیگران نیز مربوط می‌شود.

همه‌ افراد جامعه باید بتوانند بدون در نظر گرفتن شرایط جسمانی به تعاملات اجتماعی خود بپردازند و صرف نظر از تفکر و نگاه دیگران به بهترین شکل ممکن زندگی کنند.

*امکان دسترسی برای همه در عصر نوین

برای اولین بار در سال 1992 میلادی، روزی به عنوان گرامیداشت تصویب قانون برنامه جهانی در ارتباط با معلولان از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلام شد.

همچنین در سال 1993 قوانین استاندارد در زمینه برابر سازی فرصت‌های زندگی برای آن‌هایی که با انواع معلولیت‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند، به قانون قبلی اضافه شد.

هرچند این قوانین هیچ گونه اجباری را برای دولت‌ها به وجود نیاورد و جهت ایجاد تعهدات اخلاقی و سیاسی نگارش یافت اما بهتر بود که این قوانین در کشورها اجرا می‌شدند تا این افراد نیز همچون دیگر شهروندان جامعه در محیط تردد کنند و تنها دلخوش به نام گذاری یک روز به نامشان نباشند.

*طرح‌هایی دلربا صرفا جهت کسب بودجه‌های میلیاردی!

با توجه به این که دولت سالیانه میلیون‌ها دلار برای بودجه‌های عمرانی کشور و بهسازی حمل و نقل عمومی در نظر می‌گیرد، اما متاسفانه قشر معلول سهم چندانی از بودجه ندارند و بسیاری از این وسایل مانند مترو، اتوبوس‌های تندرو و... عملا برای آن‌ها غیر قابل استفاده است و صرفا جنبه‌ی تماشایی و حسرت دارد. علاوه بر این نامناسب بودن کف پوش برخی از معابر نیز از دیگر مشکلات این قشر است.

با این که مسئولان شهری به رعایت استانداردهای حوزه راه و ساختمان برای تردد معلولان آشنایی دارند، اما هنوز خیلی از معابر مناسب سازی نشده و آن‌ها برای رفت و آمد با مشکلات جدی روبرو می‌شوند و آن دسته از ایده‌ها در جلسات، مسئولان برای سروسامان دادن به وضعیت معابر، مطرح می‌شود، فقط به عنوان یک طرح خلاقانه بر روی کاغذ باقی می‌ماند و هیچوقت به مرحله اجرا و عملیاتی شدن نمی‌رسد چرا که در صورت اجرایی شدن باید نمونه‌هایی از این زحمات را در سطح شهر مشاهده می‌کردیم.

*شهری در دسترس برای تمامی مردم

تمامی تمهیداتی که برای بهسازی وضعیت عمرانی کشور در نظر گرفته می‌شود باید طوری باشد که همه مردم با هر فیزیکی بتوانند از آن شرایط استفاده کنند و ناتوانان جسمی صرفا به جهت نامناسب بودن شرایط رفت و آمد در معابر، خانه نشینی را برنگزینند.

دکتر ربابه غفار تبریزی، روان شناس بالینی در این باره می‌گوید: افراد ممکن است به دلیل معلولیت ظاهری که دارند، دل نازک تر و شکننده تر از دیگر افراد جامعه باشند و با دیدن نامهربانی‌ها در سطح شهر از تردد و انجام کارهای روزمره، شانه خالی کرده و گوشه عزلت را برای زندگی انتخاب کنند. از این رو تمامی شهروندان و مسئولان،  به حسب وظیفه خود باید شرایط را طوری ایجاد کنند که این قشر جامعه با دیدن مشکلات کوچک و یا احساس ترحم دیگران نسبت به خود دست از فعالیت نکشند. اگر با این افراد به طور صحیح و مناسب برخورد شود، قابلیت‌های بالایی دارند که بر اثر مرور زمان شکوفا می‌شوند و برای جامعه سربلندی‌های زیادی را به ارمغان می‌آورند.

برای پی بردن به عمق مشکلات با یکی از همشهریان نابینا که شاغل است و هر روز باید از خیابان‌هایی که برای او تبدیل به یک تونل خطرناک شده است، صحبت کرده‌ایم .مرجان بر اثر یک تصادف در سن 28 سالگی موهبت بینایی را از دست داده اما دست از فعالیت نکشیده و همچنان به کارهای خود که در زمان بینایی داشته ادامه می‌دهد.

او از تردد خود در معابر و سطح شهر بسیار ناراحت است و می‌گوید: در قسمتی از خیابان‌ها همیشه دست انداز و چاله  چوله وجود دارد و یا کیسه‌های مصالحی که برای ساخت و ساز در سطح پیاده راه‌‌ها اکثر مواقع سرگردان هستند، باعث ایجاد مشکلاتی برای رفت و آمد من می‌شود. از این‌ها که بگذریم، به سنگفرش‌هایی می‌رسیم که گویی برای راحتی من و افرادی همچون من تعبیه شده است، اما گویی این طور نیست، زیرا هنگامی که قصد قدم برداشتن بر سطح آن‌ها داشتم، به یکباره در انتهای این سنگفرش‌های مخصوص با یک درخت برخورد کرده و آسیب دیدم، از آن پس بود که تصمیم گرفتم راه خود را رفته و به مبلمان شهری دل خوش نکنم، چرا که از نظر من این سنگفرش‌ها صرفا جنبه‌ی نمایشی دارند و برای رفاه حال ما ساخته نشده‌اند. با این حال با همه‌ی سختی‌هایی که در جامعه وجود دارد، با میل و علاقه ادامه می‌دهم و با این مسائل کوچک دست از تلاش و کوشش برای داشتن زندگی خوب بر نمی‌دارم.

 شاید بهتر باشد مسئولان مرتبط با این حوزه با دقت عمل و صرف اندکی هزینه به بهسازی کف پوش‌ها برای تردد معلولان اقدام کنند تا آن‌ها نیز بتوانند بدون نگرانی همچون دیگر شهروندان به فعالیت اجتماعی‌شان بپردازند.

گزارش : مریم کرمی

انتهای پیام/