آموزش ارزان و کارایی بالا. دو کلیدواژه ای که باید در راس برنامهریزیهای کلان آموزشی در حوزه آموزش پزشکی قرار گیرد. متاسفانه سالهاست سیستمی معیوب و گران بر آموزش پزشکی کشور حکمرانی میکند که دیر زمانیست در کشورهای پیشرفته دنیا منسوخ شده است.
تاسف آنکه در اجرای همین قوانین آموزشی هم نقصهای زیادی دیده میشود. دانشجویان را به جای قرار دادن در محیطهای واقعی با انبوهی از اطلاعات تئوریک بمباران میکنیم.
سنجه کارآمدی از دانش مهارتی دانشجویان نداریم و تنها در سنجش دانش تئوریک دانشجویان مهارت داریم. دانشی که امروزه با گسترش فناوری اطلاعات به راحتی در دسترس همه افراد جامعه است. نیاز امروز مجموعه سلامت کشور بیش از گذشته به افرادی با مهارت بالاست نه دانشآموختگانی با دانش نظری صرف.
آئیننامههای ارتقا در آموزش پزشکی گرههای کوری را به سیستم آموزش پزشکی زد، گسترش تخصص و فوق تخصص آسیب جدی به آموزش طب عمومی وارد کرد که باید تلاش کرد به تدریج و به دور از شتابزدگی مشکلات ایجاد شده حل شود.
یکی از جدیترین آسیبهایی که به آموزش پزشکی در سالهای اخیر وارد شده است عدم توسعه زیرساخت آموزشی است. در وصف توسعه نیافتگی زیرساختهای آموزشی همین بس که دانشجویان امروز در همان مراکزی درس می خوانند که روزگاری پیشکسوتترین اساتید ما در آن تحصیل کرده بودند.
پس از ادغام آموزش پزشکی در وزارت بهداری وقت مشکلات آموزش پزشکی در جنبههایی نمایانتر شد، مراکز آموزشی بیشتر شبیه به مراکز درمانی شدند و آموزش در سایه سنگین درمان قرار گرفت. هدف از ادغام مراکز درمانی و آموزشی این بود که دانشجویان در محیطهای درمانی روستایی و مراکز بهداشتی مستقر شوند تا دانش مهارتی آنها گسترش پیدا کند اما متاسفانه این مهم رخ نداد.
دانشگاهها فارغالتحصیلانی تربیت میکنند که به طور عمده در انتظار استخدام دولتی هستند. وزرات بهداشت باید در جهتی حرکت کند که دانشآموختگانی تربیت کند که خود به سمت خلق بازارهای جدید و پویا حرکت کنند.
چشمانداز وزارت بهداشت در این زمینه حرکت به سوی دانشگاههای هزاره سوم است که محقق شدن آن توجه ویژه و دلسوزانه روسا و مدیران دانشگاههای علوم پزشکی کشور را میطلبد.
اما در طول این دو سال و اندی که من در وزارت بهداشت هستم همواره بسترسازی برای گسترش بخش خصوصی در آموزش پزشکی از دغدغههایم بوده است.
سالهاست اجازه ندادیم که آموزش پزشکی در دانشگاههای خصوصی کشور شکل بگیرد. این امر حجم انبوهی از مشکلات ایجاد کرده است. دانشجویان علاقه مند و با استعداد ما که با اختلافهای بسیار جزئی نمیتوانند به در رشتههای پزشکی پذیرفته شوند وقتی درهای پذیرفته شدن در دانشگاههای داخل را بر خود بسته میبینند برای تحصیل به کشورهای دیگر مهاجرت میکنند.
کشورهایی که استانداردهای حداقلی آموزش پزشکی را ندارند. بازگشت این دانشآموختگان به کشور و تقاضایی که برای دریافت پروانه طبابت دارند، در سالهای گذشته همواره وزارت بهداشت را با چالشهایی روبرو کرده است.
علاوه بر این محدود کردن آموزش پزشکی به بخش دولتی و جلوگیری از فعالیت دانشگاههای خصوصی بار مالی هنگفتی را نیز به دولت تحمیل کرده است و حرکت وزارت بهداشت را در حوزه آموزش کند کرده است.
گسترش پذیرش دانشگاههای خصوصی شاید بهترین راهکار برای حل این مشکل است و مطمئنا به افزایش کیفیت آموزش نیز منجر میشود.
انتهای پیام/