گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان – ای رفیق، ای عزیز، ای جان دل فدای سرت که یک راست نرفتیم المپیک. چه المپیکی، چه کشکی؟ خوشت می‌آمد برویم حریف تمرینی آمریکا، اسپانیا، برزیل و ... شویم؟! نه اصلاً دلت می‌آمد پائو گسول یک تنه 50 امتیاز از ما بگیرد؟! خوشت می‌آمد لبران جیمز و کوین لاو و آنتونی دیویس مقابل ما دبل دبل کنند؟!‌ حالا چرا زانوی غم زدی زیر بغل عزیز دل؟ نشد که نشد! حتماً باید برویم بین دوازده تیم، دوازدهم شویم تا خیالت راحت شود؟ ناکامی هم نوعی کامیابی است در نوع خودش!

بله بله، درست می‌گویی، من هم می‌دانم. می‌توانستیم طلایی و المپیکی شویم. می‌توانستیم اما شرط  داشت. بله جانم شرط،  آن‌هم یکی که نه، چند شرط. بله چرا المپیک نمی‌رفتیم؟ اگر ماهم می‌رفتیم مثل فیلیپین و قزاقستان و کره و قطر و ... از NBA  بازیکن می‌آوردیم و اسم‌شان را می‌گذاشتیم ایرج و تورج، چرا المپیکی نمی‌شدیم؟ اگر ژیان لیان و ژو کی و بقیه بازیکنان چین حرمت سن حامد و صمد و مهدی را نگه می‌داشتند، چرا نمی‌توانستیم قهرمان شویم؟ اگر چینی‌ها و فیلیپینی‌ها فارسی بلد بودند و متوجه کری‌خوانی بازیکنان ما می‌شدند، چرا المپیکی نمی‌شدیم؟ اگر بائرمن جادو و جمبل بلد بود و در سه ماه بسکتبال ما را متحول می‌کرد، چرا نمی‌شد از قهرمانی‌های‌مان دفاع کنیم؟ اگر حلقه‌ با توپ‌های بچه‌ها ما قهر نمی‌کردند، چرا نتیجه بهتری نمی‌گرفتیم؟ اگر داورها مقابل چین مهمان‌نوازی می‌کردند و 7 بازیکن میزبان را همان کوارتر اول پنج خطائه می‌کردند، فکر می‌کنی نمی‌رفتیم المپیک؟! اگر فیبا آسیا قانونی وضع می‌کرد که قهرمان دوره پیش هر بازی 30 امتیاز  آوانس بگیرد، چرا قهرمانی‌هایمان چهارتایی نمی‌شد؟! اگر باشگاه‌های چینی هم یک شبه مانند مهرام، صنام، ذوب آهن، توزین کاشان و ... محو می‌شدند و می‌رفتند پی کارشان، چرا نمی‌شد چین را ببریم و برویم یک راست ریو؟!

بله عزیزجان، خودت که می‌بینی، خیلی راحت می‌توانستیم قهرمان آسیا و المپیکی شویم، حالا به هزار و یک دلیل نشدیم. فدای سرت، خودت را ناراحت نکن، آسمان که به زمین نیامده؟ ها آمده؟ فدای سرت، حالا برو خدارا شکر کن که در بازی‌های بین‌قاره‌ای حضور داریم. بله! چرا که نه! البته شرط دارد. بله جانم، شرط دارد آنهم یکی دو شرط که نه، چند شرط!

امضا: بلبل زبان خان

انتهای پیام/