ورود به کربلا

امام سجاد(ع) در ادامه حدیث پیشین می گوید: امام حسین(ع) به راهش ادامه داد تا در کربلا فرود آمد. در آن‌جا پرسید: اینجا کجاست؟ گفته شد: ای پسر رسول خدا، اینجا کربلا است. گفت: به خدا امروز روز اندوه و بلاست و اینجا همان جایی است که خون ما در آن، ریخته شود و حریممان هتک گردد. عبیدالله بن زیاد با سپاهش از کوفه بیرون آمد تا در نخلیه، اردو زد و مردی را که به وی «عمربن سعد» گفته می شد با چهار هزار سواره به سوی حسین(ع) گسیل داشت. «عبدالله بن الحصین تمیمی» نیز با هزار سوار، جلو رفت و «شبث بن رعبی» و «محمد بن الاشعث بن قیس کندی» هر یک هزار سوار پشت سر او حرکت می کردند. ابن زیاد، به عمر به سعد حکم نوشت و او را امیر مردم ساخت و آنان را فرمان داد که از او فرمان برند و مطیع وی باشند. به عبیدالله بن زیاد خبر رسید که عمر بن سعد، شب‌ها با حسین می‌نشیند و سخن می‌گوید و جنگ با او را دوست نمی دادر. عبیدالله، شمر بن ذی الجوشن را با چهار هزار سواره به سوی عمر بن سعد فرستاد و به او چنین نوشت: وقتی که نامه ی من به تو رسید، بر حسین بن علی(ع) هرگز مهلتی مده، گلویش را بفشار و میان او و آب فاصله بینداز هم چنان که در «یوم الدار» میان عثمان و آب فاصله انداختند.

شب عاشورا

وقتی که نامه ابن زیاد به عمر بن سعد رسید، جارچی خود را فرمان داد تا بانگ زند: ما حسین و یارانش را امروز و امشبشان، مهلت دادیم. این سخن بر حسین(ع) و یارانش گران آمد، حسین(ع) برخاست و در میان یارانش، سخنانی ایراد کرد و گفت: بار پروردگارا من خاندانی نیکوکارتر، پاک‌تر و بی‌ریاتر از خاندانم و یارانی نیک تر از یارانم نمی شناسم. شما می بینید که بر من چه آمده است. اینک از قید بیعت من آزادید مرا بر گردن شما، بیعتی و شما را بر من پیمانی نیست و اکنون، شب شما را در بر گرفته است از خلوت آن بهره گیرید و در سیاهی شب پراکنده شوید که این گروه، تنها مرا می جویند و اگر بر من چیره گردند از جستجوی دیگران دست بر می دارند. «عبدالله پسر مسلم بن عقیل» برخاست و گفت: یابن رسول الله، ما اگر پیر، بزرگ، سرور خویش، پسرعموی بزرگ خود و فرزند پیامبرمان، آن سرآمد پیامبران را تنها بگذاریم و در کنارش شمشیری نزنیم و به همراهش، با نیزه‌ای نجنگیم مردم به ما چه خواهند گفت؟ نه، به خدا ما تو را تنها نمی گذاریم تا در سرانجام تو درآییم و جان و خون خود را فدای جان و خود تو سازیم هر گاه که چنین کردیم، آن گاه است که رسالت خود را انجام داده و از پیمانی که برماست، سرافراز بیرون آمده ایم. مردی که به او «زهیر بن قین بجلی» گفته می شد، به پا خاست و گفت: ای پسر رسول خدا! دوست داشتم در راه تو و آنان که با تواند کشته می شدم، سپس زنده می‌شدم و باز کشته می‌شدم و دوباره زنده می‌شدم و کشته می‌شدم و صد بار کشته می‌شدم تا خدا به وسیله من از شما، اهل بیت، دفاع می کرد. امام حسین(ع) به او و یارانش گفت: خدا شما را پاداش نیک دهاد! امام حسین(ع) سپس امر فرمود، کندک کوچکی شبیه خندق، در گرد سپاهش بکنند و آن را از هیزم پر کنند. و پسرش، علی را با سی سواره و بیست پیاده – که سخت، بیمناک بودند – فرستاد تا آب بیاورند. در آن حال، امام حسین(ع) این اشعار را ترنم می‌کرد: اف بر تو ای روزگار، ای یار بی وفا! چه بسیار خواهان و دوستدارانت را، شب و روز می کشی و هرگز به این خون خواری پایان نمی دهی – کارها همگی، تنها به دست خدا است. هر زنده ای، چون من، به سوی مرگ می رود. امام حسین(ع) سپس به یارانش گفت: برخیزید و از این آب (آبی که در آن شب، برخی از یاران به فرماندهی علی اکبر از فرات آورده بودند) بخورید تا آخرین توشه و بهره شما از این جهان باشد و وضو سازید و غسل کنید و لباس‌هایتان را بشویید که کفن های شما خواهد بود.