ابتکار در این پست نوشت: چند سال قبل مطلبي در وبلاگ انگليسي ام نوشتم با عنوان علي اصغر و سرنوشت كودكان جهان. امروز دوباره برایم زنده شد؛ اینکه واقعه كربلا ابعاد مختلفي دارد و يكي از آنها حضرت علي اصغر است. نوزادی كه به همراه پدرش حسين (ع) شاهدی بر مظلوميت، صلح طلبي و آزادگي دین پیامبر اکرم (ص) است تا بگوید هر آنچه غیر از این است، بدعتی در دین جدش به حساب می آید.


وقتی پدر با شدت يافتن تشنگي طفلش براي تقاضاي آب بيرون آمد، آیا كسي تصور مي كرد پليدترين نيت ها دست به كار شوند و كودك شيرخوار را بكشند تا شايد گامي به مطامع دنيايي خود نزديك شوند؟ اگر چه آنها نادانسته قيام امام را جاودانه کردند و تا ابد مُهر پلیدترین ها را به خاطر کشتار وآزار کودکان بر پیشانی خود زدند؟


به راستی كشتن كودكان در جنگ چه توجيهي دارد؟ دیدید چگونه جهان شرمنده آیلان، كودك سوري شد كه در فرار از ظلم و جنگ به اروپاي بي تفاوت، فریاد رسواگر ستمگران شد؟