در سال 2011 در مسابقات قایقرانی قهرمانی آسیا در رشته آبهای آرام ایران در صدر جدول آسیا بود و 16 طلا، 9 نقره، و 3 برنز کسب کرد که در مجموع 28 مدال در مسابقات سهم کشورمان شد. اما در مسابقات پاراکانوئینگ آسیا در سال 2011 ایران 2 طلا، 2 نقره و یک برنز کسب کرد که درصد مدال‌های ایران از کل مدال‌های توزیع شده در آسیا 8/24 درصد بوده است.

یکی از این مدال‌های طلا را احمدرضا طالبیان در مسابقات المپیک لندن گرفت و نفر اول شد اما اگر وضعیت حال قایقرانی را با کشورهای آسیایی بررسی کنیم روندی معکوس عایدمان شده است.

در سال 2013 میلادی مدیریت فدراسیون از دنیا مالی تغییر می‌کند به همین منظور پاروزنان دچار خلل می‌شوند و کشور قزاقستان که در جدول مسابقات آسیایی جایگاه سوم را داشت رنکینگ اول را از آن خود می‌کند و در سال 2013 مدال‌های آبهای آرام ایران که کسب کرده به 9/21 درصد می‌رسد و اگرچه در جدول مسابقات آسیایی 15 طلا، 11 نقره و 7 برنز کسب کردیم اما می‌گویند افتی نداشته‌ایم بدین صورت مدالهای طلا کاهش پیدا کرد و در رشته‌های غیر المپیکی مدال کسب شده است.

مدال‌های ایران در سال 2013 در موارد المپیکی شامل یک طلا و یک نقره بوده است و ایران در جایگاه چهارم جدول مسابقات آسایی می‌ایستد.

امسال که در سال المپیکی هم هست و در اندونزی که به نوعی از سال 2011 کسب سهمیه محسوب می‌شد پاروزنان آبهای آرام افت شدیدی داشتند و کیفیت مدال‌ها پایین می‌آید و تا در سال 2014 که در رشته کانوئینگ طلا نداریم و این که نشان می‌دهد از لحاظ کیفی افت شدیدی داشته‌ایم اما از لحاظ کمی رشد کرده‌ایم و در سنوات پس از آن نیز افت کمیتی خواهیم داشت اما نتایج سال 2015 را که چک می‌کنیم این افت وحشتناک قابل مشاهده است به طوری که از 15 طلای رشته آبهای آرام به 5 طلا رسیدیم و یعنی یک سوم طلا‌هایی که می‌توانستیم کسب کنیم را از دست داده‌ایم و تقریبا 60 درصد مدال‌های طلا ریزش پیدا کرده است و این یعنی تمام هزینه‌هایی که بابت اردوی برون مرزی پرتغال و حضور در کا‌پ‌های جهانی شده بود و هزینه اعزام به مسابقات اندونزی از دست رفت و این اتفاق به ضعف مدیران در این حوزه برمی‌گردد و رفتارهایی که منتج به کسب نشدن نتایج قبلی شد.

مسابقات اندونزی بسیار ضعیف برگزار شد طوری که به گفته خود ورزشکاران این رشته مسابقات قهرمان کشوری که در ایران برگزار می‌کنیم بسیار قوی‌تر از مسابقاتی بود که در جاکارتا برگزار شد.

پس از این اتفاقات چیزی که تعجب برانگیز است نتایج ضعیفی است که گرفته شد و هیچکس به آنها واکنشی نشان نداده است و دیگری ضعف موجود در فدراسیون است که اگر به زودی دست نجنبانند وضعیت از ان هم بدتر خواهد شد.

گویی پاروزنان  تیم هم بر این عقیده هستند که با مربی ایرانی به جایی نمی‌رسند زیرا احمدرضا طالبیان می‌توانست در مسلبقات شرکت کند و حداقل جوایز ریاست جمهوری را کسب کند و اما قید آن را زد و اگر آسیب‌دیدگی‌اش آنقدر شدید بود هیچ‌وقت برای ادامه تمرینات به لهستان و زیر فشار تمرینی وحشتناک در آن کشور نمی‌رفت.

از طرفی اگر سعید فضل اولی را 2 ماه نگه می‌داشتند در نهایت این بود که در کسب سهمیه 2 نفره به راحتی موفق می‌شدیم و هزینه‌هایی که تا به حال برای او شده بود از دست نمی‌رفت اما به علت عدم مدیریت و عدم نظارت نتوانستیم در المپیک به جایی برسیم و این اتفاق لازمه جوابگویی به وزارت ورزش و فدراسیون المپیک است و این اتفاقات یعنی 5 سال کار کردن برای بازگشت به گذشته که اگر تحقق این برنامه با بودجه وزارت محقق نشد باید از منابع اسپانسری استفاده کرد.

اگر از سال 2011 تا به حال خوب کار کرده بودیم باید نتایجش را می‌گرفتیم اما هم‌اکنون تیم بزرگسالان هیچ پشتوانه‌ای برای سهمیه المپیک و تیم بزرگسالان در سالهای آتی ندارد.

انتهای پیام /