به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سرت را که در دنیای امروز بچرخانی، می‌بینی همه چیز در آن تغییر کرده است؛ از گوشی‌های تلفن همراهی که هر روز تغییر می‌کند تا قالب‌های شعری. شاید آوردن شعر در ردیف تغییرات امروز شما را شگفت‌زده کند؛ اما واقعیت چیز دیگری است و چندان هم جای شگفتی ندارد.

این روزها که در فضای ادبیات صدای قالب شعری پریسکه یا شعر کوتاه شنیده می‌شود، هر چند شاید صدای آن چندان رسا نباشد، این قالب شعری نوپا چند سالی بیش نیست که به وجود آمده است و چند روز پیش شاعران پریسکه‌‌گوی سه سالگی‌اش را به جشن نشستند. شعری که با دنیای امروز مطابقت می‌کند و پا به پای آن پیش می‌رود.

دنیایی که با سرعت به پیش می‌رود و مردم آن دیگر فرصت مطالعه ترکیب‌بندها و ترجیع‌بندهای بلند را ندارند. دیگر برای سرایش‌های بلند زمان نمی‌گذارند. همه چیز را سریع می‌خواهند. قالب شعری پریسکه از عهده این مهم برآمده است اما این نوع شعری در چه فضایی شکل گرفت؟

قالب شعر «پریسکه» در زمانی شکل می‌گیرد که با هجوم شعر «هایکو»، به ادبیات امروزمان مواجه هستیم. این نوع شعر قالب شعری ژاپنی است. همین مسئله نشان می‌دهد ساختار زبان فارسی فرق دارد. از طرف دیگر محتوای هایکو با ادبیات امروز ما و فرهنگ حاکم بر جامعه مطابقت نمی‌کند. همین دلایل کافی بود تا شاعران به مقابله با این قالب شعری بپردازند و بدین منظور چاره‌ای جز خلق قالبی جدید در ادبیات امروز ما وجود نداشت.

همین امر برای پی‌بردن به ضرورت ایجاد قالب شعر پریسکه کافی است. این نوع قالب شعری در یک تا حداکثر چهاربند سروده می‌شود و موسیقی درونی در آن وجود دارد.

قالب شعری پریسکه را مانند سپید خالی از قافیه می‌یابیم. اما این مسائل دلیلی نمی‌شود برای آنکه از تصویرآفرینی شاعرانه در این نوع شعر دست‌ برداریم. از این روست که باید در کنار تمام این موارد ضربه اصلی یا همان محتوای کلیدی در همین حداکثر 4 بند بیان شود و این مسئله می‌تواند اوج هنر شاعری را به نمایش بگذارد و البته امیدواریم چند سال آینده ندا سر ندهیم و فریاد نزنیم که شعر پریسکه هم از مسیر اصلی خود خارج شده است و سرنوشت شعر نیمایی برای این قالب شعری جدید رقم نخورد.

انتهای پیام/