داریوش رفیعی خواننده معاصر در دهه 30، که وارد منزل دکتر وزیری شده و در مجالس نیز حضور می‌یابد.

سه ترانه معروف از این خواننده به نام‌های «منتظرت بودم»، - که چندین بار توسط خوانندگان دیگر بازخوانی شده-، «گلنار»، و «زهره» را در «معمای شاه» با صدای خودم و به صورت زنده اجرا کرده‌ام.

*اجرای کار‌ها به چه صورت بوده‌اند؟ لب‌خوانی و یا اجرا با صدای خودتان؟

تمام کارهایی که از این خواننده پخش می‌شوند، با صدای خودم است. خیلی برای اجرای این ترانه‌ها تلاش کردم. به طور مداوم هدفون در گوشم گذاشته و با دقت به تحریر‌های خاص او گوش می‌کردم. اما باید بگویم که سعی کردم صد در صد آن چیزی را که داریوش رفیعی اجرا کرده را نخوانم، بلکه سبک خود را در آن به نمایش بگذارم.

به زندگی خصوصی او به طور خاص و ویژه‌ای پرداخته نشده است؛ اما صحنه‌های مختلفی را از این کاراکتر شاهد هستیم. از جمله حضور در یک گلخانه و همخوانی آقایان شریفی‌نیا و نیک‌پور با او. یک کنسرت هم در سریال نمایش داده می‌شود.

از آنجا که من از شاگردان امیر دژاکام بودم، به دفتر او رفت و آمد زیادی داشتم. در حدود 5 یا 6 سال پیش آقای مسعود عجمی به دفتر آمد و مرا دید. همان جا عکس از من گرفت و از من خواست تا به دفتر آن‌ها بروم. آقای ورزی هم اظهار داشتند که از چهره من خوششان آمده و علاقه‌مند هستند با‌ آنها همکاری نمایم. در ادامه شهرام خلج با دیدن چهره من لب تاپ خود را آورده و عکسی را به آقای ورزی نشان دادند که همانجا به من گفته شد، برای تست گریم آماده شو. در نهایت همان روز با من قرار داد بسته شد.

عکس‌های این خواننده را دیده بودم. ترانه‌های او را زمزمه می‌کردم. من علاوه بر بازیگری، آواز هم کار می‌کنم. از قبل به ترانه‌های داریوش رفیعی علاقه‌مند بودم.

صدای خود من در مجموعه پخش می‌شود. با توجه به انرژی که صرف ادای دیالوگ‌ها در کار می‌شود، فکر می‌کنم زیباتر و پسندیده‌تر است که صدای خود بازیگر پخش شود.

آقای ورزی کارگردان خوش‌ذوق و همچنین مدیر بسیار خوبی است. به علاوه او تاریخ را نیز به خوبی می‌شناسد. او برای  تمام سکانس‌هایی که نوشته رفرنس ارائه می‌دهد. حتی در مورد چرایی سکانس‌ها نیز صحبت می‌کرد.

من جزو اولین نفراتی بودم که در این مجموعه تلویزیونی قرارداد نوشته‌ام. یعنی چیزی در حدود 20 روز قبل از پیش تولید. اما با دو سال تأخیر جلوی دوربین حاضر شدم. دو سکانس دیگر از کار من باقی مانده است. تقریباً به مدت چهار سال است که در سه مقطع و در 6 الی 7 جلسه در کار حضور داشته‌ام.

کار تاریخی تماشاگران خاص خود را داراست و معمولاً جزو کار‌های «الف» ویژه محسوب می‌شود. حساسیت‌های کار‌های این چنینی بالاست و لاجرم به بازیگر نیز ربط پیدا می‌کند. به همین دلیل سکانس‌های این کار هم به شکلی ویژه خواهند بود.

کاری با این وسعت و تولید گسترده، کاری است که گروه وسیعی از مخاطبان را راضی نگه می‌دارد. به همین جهت معتقدم با اتفاقات این مجموعه مردم ارتباط خوبی با آن برقرار می‌کنند. «معمای شاه» فقط روایت صرف تاریخ نیست. تماشاگر قبل از اینکه مجذوب جاذبه‌های تاریخی شود، مجذوب خانواده و تاریخ آن می‌شود.

هنگامی که شهرام خلج تست گریم را زد، بیان کرد، باید کمی وزن خود را کم کنی تا صورت استخوانی پیدا کرده و بیشتر به نقش شبیه شوی. من هم این کار را کردم و در حدود 5-6 کیلو از وزنم را کاهش دادم. در تست گریم نهایی کلاه گیسی هم استفاده شد که چهره من را بسیار به این شخصیت نزدیک کرد.

نوع سبیلی که برای من در نظر گرفته شده است، در حدود 1/5 الی 2 ساعت زمان می‌برد. شاید در نگاه اول این مدت زمان طولانی به نظرم برسد، اما آقای خلج حساسیت بسیار زیادی برای در آمدن فرم صورت و سبیل، مو و ابروی من داشت. این موارد نشان‌دهنده حساسیت‌های بالای کار و ریزه کار‌ی‌های فراوان آن است.

قبل از هر چیزی حضور در کنار اساتیدی مانند آقای والی، مشایخی و نیک‌پور، اتفاق بسیار خوبی بود. آرزو داشتم که روزی در کنار آن‌ها باشم. نکته دیگر آشنایی با آقای ورزی است که اتفاق بسیار خوبی برای من بوده است. از آنجا که این سریال‌ها ماندگارند و مخاطب به آنها علاقه‌مند است، قرار گرفتن اسم بازیگر جزو لیست آدم‌هایی که مقطعی از تاریخ را به تصویر کشیده‌اند، افتخار است.

شهرک سینمایی – کاخ گلستان

«معمای شاه» جزو سریال‌های پرمخاطب تلویزیونی ما خواهد بود. خوشحالم که سهم کوچکی در این کار داشته‌ام. امیدوارم روز‌های پایانی مجموعه نیز به خوبی طی شود. در نهایت برای مردم کشورم آرزوی سعادت و سلامتی دارم.

گفتگو از: لیلا سلمانی




انتهای پیام/