به گزارش خبرنگار
حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در سالهای اخیر شاهد گسترش فرهنگ گردشگری در کشور بودهایم و در این میان علاقهمندی به سفرهای خارج از کشور نیز بیش از پیش افزایش یافته است. این موضوع اگرچه از دیدگاه جهانگردی و کسب تجربه و اطلاعات امری پسندیده است اما این در حالی است که هنوز بسیاری از مردم کشورمان شناخت کافی نسبت به مکانهای دیدنی و جاذبههای گردشگری تعداد زیادی از شهرهای ایران ندارند.
در حالی که اگر هزینههای سفرهای خارجی در داخل ایران که تاریخ و تمدنی کهن و طبیعی کمنظیر دارد، صرف شود اثرات مثبت چشمگیری در زمینههای مختلف از جمله هتلداری، صنایع دستی، حمل و نقل و غیره خواهد داشت که در مجموع موجب رونق اقتصادی کشور و اشتغالزایی میشود.
در ایرانزمین، قصد داریم تا هر هفته با معرفی یکی از جاذبههای سرزمینمان اطلاعاتی درجهت آشنایی بیشتر با مناطق گردشگری ارائه کنیم.
استان فارس در جنوب کشورمان چهارمین استان ایران از نظر مساحت و جمعیت است. پیشینه تاریخی این استان موجب شده، تمامی شهرهای این استان دارای جاذبههای تاریخی، طبیعی و مذهبی بسیاری باشند و به مراکز گردشگری کشورمان تبدیل شوند.
شهرستان کازرون در بخش غربی استان فارس، یکی از این شهرستانها است که همواره گردشگران زیادی را به خود جذب کرده است.
کازرون در دوره حکومت ساسانیان و به فرمان شاپور اول، تأسیس شده و در دوران طلایی حکومت اسلامی جزو مراکز علم و دانش اسلامی به شمار میآمده است و دانشمندان بسیاری در آن سکونت داشتهاند.
نام تاریخی این شهر، «گازران» یا «گازرون» بوده؛ چرا که در دوران دیلمیان کارخانههای پارچهبافی متعددی در این شهر فعالیت میکردهاند و به همین دلیل دوازده هزار گازر (شوینده الیاف کتان) در آن ساکن بودهاند. از این رو، این شهر به گازران (شهر گازرها) معروف شده که به مرور زمان تلفظ آن به «کازرون» تغییر کرده است. برخی از ساکنان این شهر معتقدند که نام «کازرون» برگرفته از نام «کوهزران» در این شهر است که البته در متون تاریخی وجود ندارد.
شهرستان کازرون بیشتر از تمام شهرهای ایران، آثار تاریخی دوره ساسانیان را در خود جای داده که مجسمه شاپور اول، بزرگترین و تنها مجسمه سنگی دوره ساسانی، از جمله آنهاست. در 14 کیلومتری شهر کازرون، غاری طبیعی به نام غار شاپور وجود دارد که پیکره شاپور یکم با وجود گذشت 1700 سال همچنان در آن پابرجاست.
این پیکره ارتفاعی حدود 7 متر دارد و پهنای شانههای آن بیش از 2 متر است، به دلیل وقوع زمینلرزهای بین سدههای 14 تا 18 میلادی، پیکره فوق واژگون شده بود. در دهه پنجاه قرن بیستم، این تندیس دوباره برپا شد که متأسفانه پاهای آن از بین رفته بوده است. با توجه به اینکه هر یک از پادشاهان ساسانی تاج ویژه خود را داشتهاند، باستانشناسان با توجه به تاج مجسمه فوق آن را متعلق به شاپور اول، دومین پادشاه ساسانی، میدانند.
علاوه بر این سبک آرایش موهای این مجسمه در نقوش برجسته به جای مانده از شاپور اول نیز دیده میشود که گواه دیگری از تعلق به دومین شاه سلسله ساسانیان است.
شاپور یکم پادشاه قدرتمند قرن سوم بوده که در سال 241 میلادی تاجگذاری کرد و به احتمال زیاد پیکره فوق حدود سال 270 میلادی کمی پیش از مرگ وی به اتمام رسیده است. این پیکره که در میان آثار هنری باستانی آسیا نیز اثری استثنایی قلمداد میشود، در 15 دی سال 1310 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.
گزارش از: زهرا علی اکبرلو
برای آگاهی از آخرین اخبار و پیوستن به کانال تلگرامی باشگاه خبرنگاران جوان اینجا کلیک کنید.
انتهای پیام/