من متولد 1367 زاده شهر شیراز هستم. 

فرزند دوم و آخر، یک خانواده فرهنگی که پدرم و مادرم هر دو آموزگار بودند و حالا دوران بازنشستگی خود را در شهر شیراز می‌گذرانند. 

در دوران کودکی به دلیل آنکه پدرم هم مداحی می‌کرد در فضایی مذهبی بزرگ شدم و از همان ابتدا با دنیای شعر و عرفان مانوس بودم . 

بله، بیشتر دوران تحصیلم را در مدارس نمونه شهر شیراز گذراندم و بخاطر علاقه‌ای که به فضای ادبیات داشتم ، رشته علوم انسانی را در دبیرستان انتخاب کردم و به خاطر همین علاقه و دوست داشتن به فضای شعر و عرفان ، پیش دانشگاهی‌ام را در مدرسه دیگری خواندم تا بیشتر و بهتر بتوانم با ادبیات آشنا بشوم و کم کم شعر گفتن و نوشتن را از دوره سوم راهنمایی شروع کردم و با معرفی دوستان و اطرافیانم به محافل ادبی راه پیدا کردم.

اولین کتاب‌هایی که خودم به طور جدی متمایل به خواندن آن‌ها شدم و باعث شد به طور ناخودآگاه شعر گفتن را شروع کنم، کتاب پروین اعتصامی بود و اتفاقا اولین شعر هایی هم که گفتم بر همان مضمون و نوعی تقلید از ایشان بود و همچنین دیگر کتابی که که من را بیشتر مایل کرد تا به دنبال شعر باشم کتاب سهراب سپهری و دیوان حافظ بود که اولین آشنایی من با فضای شعر به صورت مکتوب و کلاسیک را تجربه کردم. خوب به یاد دارم که از دوران راهنمایی یک سر رسید را جلد کردم و در مطلع ورودش نوشتم دیوان عرفان و شروع به شعر گفتن کردم و در دادمه کم کم با محافل شعری و ادبی شیراز آشنا شدم. 

کتاب دکتر امین پور اولین کتاب تاثیر گذاری بود که من خواندم و چون از همان ابتدا تمام شعرهایشان را در ذهن دارم که برایم بسیار لذت بخش و ماندگار است. کم کم محافل ادبی شعر را به کمک دبیر ادبیاتم شناختم و از 12 ، 13 سالگی تقریبا بیشتر روزهای هفته را در انجمن ها شرکت می‌کردم  و گاهی اوقات که دبیر انجمن و یا راوی نمی آمد من را به عنوان دبیر و یا گرداننده آن محافل انتخاب می کردند و من هم با آن سن و سال کم بیشتر تشویق و راغب می‌شدم که کار کنم و بنویسم.  تا اینکه وارد فضای مسابقه و جشنواره های ادبی شدم و در سال 83 بود که مقام بزرگترین جایزه ادبی دوبیتی‌ها و رباعی بابا طاهر را در اولین جشنواره گرفتم و این برای من زمانی شیرین‌تر شد که آن جشنواره مخصوص دانش آموزان نبود و از همه سنین شرکت کرده بودند و من که به نوعی کوچکترین عضو آن جشنواره بودم. بعد از آن هم در جشنواره شعر دانش آموزی تا دوران دبیرستان و پیش دانشگاهی در این جشنواره شرکت کردم و در سال دوم دبیرستان مقام اول جشنواره خوارزمی را به دست آوردم و برای سال سوم کتاب " از شرم برادرم " را به چاپ رساندم.

خیر . من سال 86  با قبولی در دانشگاه امام صادق(ع) به تهران آمدم و به اقتضای کار و مشغله‌ام در تهران زندگی می کنم، اما پدر و مادرم و تمام خانوداه ام در شهر شیراز ساکن هستند. 

اولین شعری که گفتم بر گرفته از زبان حافظ بود و به نوعی تقلید از زبان و متن شعر حافظ بود.

 مژده ای دل که دگر بار بهار آمده است/ جلوه گر معرفت و قدرت یار آمده است 

اولین کتاب من در سال 85 به نام "از شرم برادرم" منتشر شد که اولین اثر من نبود و این ابیات برگرفته و تاثیرپذیر از کتاب "حماسه یاسین" درباره گردان غواص‌های کربلای 5 بود که به کمک دوست خوبم آقای جعفری منتشر شد.

 اولین اثرم تحت عنوان "پاییز همان بهاری است که عاشق شده است" را در حوزه های مختلف و فضاهای متفاوت شعری منتشر کردم که همان دو بیت مشهور هم در آن بود و بعد مدت کوتاهی بر سر زبان ها افتاد. خوب به یاد دارم که سال دوم دبیرستان در راه برگشت از مدرسه در مینی بوسی که سرویس ما بود التهاب فضای بیرون و طبیعت پاییز همه دست به دست هم دادند تا آن دو بیت معروف را به چاپ برسانم. (عاشق نشدی وگرنه میفهمیدی/ پاییز همان بهاریست که عاشق شده) بعد از آن هم مجموعه "پادشهر" ، " جشن فراموشی ها " ، مجموعه غزلیات و رباعی‌های "بی خبری"  ،  "ناخوانده ها"  ، "چاره ها" و آخرین کتابم را در اردیبهشت امسال به نام " از آخر مجلس" به چاپ رساندم. 

من بیشتر دوران نوجوانی و کودکی خود را در هیئت رهپویان وصال شیراز گذراندم و بیشترین شاکله ذهنی و مذهبی‌ام در این هیئت تشکیل شد و خودم را مدیون تاثیرات و گفته‌های این هیئت می‌دانم. اگر به خاطر داشته باشید در سال 87 بمب‌گذاری در هیئت رهپویان وصال شیراز شد که متاسفانه 14 نفر از دوستان و همشهری‌های ما جان خود را از دست دادند و حتی در آن سال می‌گفتند که به خاطر انفجار ادوات نظامی در نمایشگاه دفاع مقدس این حادثه رخداد داده و بر روی شهادت این عزیزان تردید بود. آن سال من تهران بودم و وقتی این خبر بهم رسید رباعی معروف " ما مدعیان صف اول از آخر مجلس شهدا رو چیدند" را برای دوستی پیامک کردم و این سینه به سینه چرخید و بر سنگ مزار این عزیزان حک شد تا عید امسال که به سمع مقام معظم رهبری رسیده بود و ایشان آن را خوانده بودند، در واقع اصلا به این موضوع فکر نمی‌کردم که روزی این رباعی آنقدر معروف شود و مورد استقبال قرار بگیرد. این امر بطور حتم در وهله اول لطف پرورگار و سپس نگاه خود شهدای والا مقام بود که اتفاق افتاد وگرنه عرفان‌پور کسی نیست که بخواهد چنین کاری کند . در زمانی که این خبر به من رسید دوستی به شوخی بهم گفت « اشک آقا را در آوردی خدا اشکتو در بیاره » ( با خنده ) چه سعادتی بالاتر از این اشک ریختن‌ها...

یک مجموعه رباعی دارم که بلافاصله بعد از مشخص شدن ناشر به چاپ می‌رسد، این مجموعه متشکل از شعرهای متنوع با مضامین مختلف  است که امیدوارم به نمایشگاه کتاب امسال برسد. 

خودم هیچ وقت توفیق مداحی نداشتم اما خب برای پدرم در دوران نوجوانی و جوانی شعر می‌گفتم البته سرودن شعر آیینی و  به اصطلاح هیئتی را از بدو ورودم در دانشگاه امام صادق(ع) شروع کردم.