اگر از هر کارشناس تکواندو بپرسید، در حال حاضر مسلط ترین ماشین مبارزه این ورزش کیست، پاسخ دو واژه خواهد بود: "مهدی خدابخشی"
هر چند که مصدومیت او را حاشیه نشین کرد و نتوانست در رقابت های جایزه بزرگ مکزیکو سیتی که به تازگی به پایان رسید ،حضور یابد، اما این تکواندوکار ایرانی جواز حضور در رقابت های ریو 2016 را به دست آورده است. او نفر اول رده بندی وزن80 کیلوگرم مردان است - وزنی که مسلما، سخت ترین دسته رقابتی در بازی ها محسوب می شود. او قهرمان کنونی جهان، قهرمان بازی های آسیایی 2014 و دارای سه مدال طلا مسابقات جایزه بزرگ است.
نام مستعار او "نابودگر" است، اما نام خانوادگی او برای استعداد فوق العاده اش مناسب تر است: در فارسی، "خدابخشی" به معنای "خدا دادی است."
اگر این استعداد از طرف خدا اعطا شده باشد، پدرش بود که این استعداد را پروراند. این تکواندو کار 24 ساله، تکواندو را زیر نظر پدر در سن چهار سالگی- و یا، به تعبیر او خود، "از وقتی که دست و پایم رشد کرد " آغاز کرد. کار آسانی نبود .
او می گوید: "من تکواندو دوست نداشتم اما پدرم مرا مجبور به انجام آن می کرد ". تمام خانواده من تکواندو کار می کنند. خواهرم مربی است. عموهای من هم مربی هستند. "
خدابخشی که در حال حاضر دان چهار است، چهار سال است که یکی از ارکان اصلی در تیم توانمند مردان ایران است و شاید با ارزش ترین عضو آن باشد.
مسابقه ای که او را مطرح کرد مبارزه در برابر آرون کوک در جایزه بزرگ منچستر در سال 2013 بود. در آن زمان کوک، که برای انگلیس مبارزه می کرد، نفر اول رده بندی این وزن بود و جمعییت زیادی از او حمایت می کردند. خدابخشی می گوید: "ااولین مبارزه من با آرون خیلی جالب بود .تمامی حضار پشتیبان آرون بودند و این مسئله حتی مرا با انگیزه تر می کرد.
تکواندوکار ایرانی امتیازات اول را گرفت و پیش افتاد اما کوک در راند سوم مانند طوفان حمله کرد. ترکیبی از ضربات دور و ضربات چرخشی را اجرا کرد. تکواندوکارایران خونسردی خود را حفظ کرد و می جنگید تا کوک را دور نگه دارد. امتیاز نهایی 13-11 به سود ایران شد". خدابخشی گفت: من به تک امتیازهایی که می توانستم بگیرم نیاز داشتم. این یکی از بهترین مبارزه هایم بوده است.
اگر برای تکواندو هیکل مناسبی وجود داشته باشد، خدابخشی آن را دارد. او قد بلند، لاغر و دارای پاهای کشیده است.
اگرچه پای کشیده ای برای ضربه زدن از جلو دارد ، اما روش های مورد علاقه او ضربات پرشی و چرخشی از راه دور به بدن یا صورت حریف است. او اعتماد به نفس بالایی دارد، خطرناک و خوش استیل است.
او می خواهد تماشاگران را راضی کند. خدابخشی می گوید: " می خواهم مخاطبان از بازی های من لذت ببرند،" "اما حرکات من عمدی نیست - زمانی که خودم آنها را تماشا می کنم و به این فکر می کنم که چه کار می کنم خودم جوابی برای آن ندارم.
او در خصوص ضربات مهلک پای خود گفت: "به اعتقاد من پاها و پشت من قوی هستند.بخاطر سیستم جدید، ما باید روی ضربات جلو پا سخت کار کنیم و همین امر باعث شده است که پاهای من بسیار قوی شوند."
با این حال در مسابقات جدید، علاوه بر ویژگی های فیزیکی به موارد دیگری هم نیاز است. او می گوید. "من بسیار تحلیل گر هستم. با هرکس که می خواهم مبارزه کنم او را تجزیه و تحلیل می کنم."
اما هیچ کس شکست ناپذیر نیست - یک درسی بود که خدابخشی در ماه اکتبر آموخت. بخت اول مدال طلا در جایزه بزرگ منچستر15 20 سری 3، در یک چهارم نهایی در برابر لوتالو محمد از انگلیس به میدان رفت. مخاطبان، برای دیدن "نابودگر" هیجان زده بودند ،حادثه بدی اتفاق افتاد.او ازپیچ خوردگی شدید مچ پا رنج می برد. و قبل این که مسابقه به پایان برسد کار را متوقف کرد.
روند بهبودی خدابخشی کند بوده است. خدابخشی در خصوص غیبت خود در مسابقات جایزه بزرگ مکزیکو سیتی گفت: "من ضعیف تر شده ام و سیستم ایمنی بدنم پایین آمده است". با این حال، او انتظار دارد تا پایان سال به مرز آمادگی کامل برای مبارزه برگردد.
موفقیت او در سال 2014 و 2015 - نشان می دهد که نفس گیری، فنون و تکنیک، تاکتیک ها وتمرین او بهترین هستند. اما در ماه های منتهی به المپیک ریو، او قصد دارد بازی های خود را مورد بازنگری کلی قرار دهد. او می گوید "من معتقدم که تکواندوکاران دیگر بازی های مرا تماشا و تجزیه و تحلیل می کنند، و من نمی خواهم آنها دست مرا بخوانند. می خواهم در آنجا (ریو) مهدی متفاوتی را به شما نشان دهم."
در بخش دیگری از این گزارش به علاقه مندی های خدابخشی در اوقات فراغت اشاره شده و آمده است:
هنگامی که درگیر برنامه های تمرینی خسته کننده تکواندو نباشد از والیبال و سفر لذت می برد. تا کنون اسپانیا مقصد مورد علاقه خدابخشی بوده است. او همچنین به اتومبیل علاقمند است. در حال حاضر هیوندای می راند اما امیدوار است یک مازراتی داشته باشد.که وقتی سئوال شد آیا با حقوق و دستمزد یک ورزشکار امکان پذیر است یا نه او پاسخ داد «نه!» .
او که به عنوان یک کودک از تکواندو متنفر بود. در حال حاضر آن را رضایت بخش می داند. او گفت "هرچند من از سنین کودکی مجبور به شروع تکواندو شدم هرچه بزرگتر شدم، بیشتر در مورد این هنر آموختم. هرچه برای من حرفه ای ترشد، جذابیت آن برایم بیشتر شد.
با این حال، "نابودگر" ممکن است کلاه خود را پس از ریو 2016 بیاویزد.
او گفت: قصد دارم در بازی های المپیک طلا بگیرم - من بهترین عملکرد خودم را ارائه خواهم کرد و پس از آن من مطمئن نیستم که به کارم ادامه خواهم داد یا نه. من تحت فشار و استرس بسیاری هستم که زندگی شخصی مرا تحت تاثیر قرار داده است. می خواهم آرامش داشته باشم.
پس از آنچه در منچستر اتفاق افتاد ، دیگر فشاری از طرف خانواده بر او وجود نخواهد داشت.
او گفت: "خانواده من بسیار افتخار می کنند و خوشحال اند که من موفق هستم، اما آنها بیش از موفقییت های من در تکواندو نگران سلامتی من هستند، چون مصدوم هستم، آنها از این که مرا مجبور به ادامه تکواندو پس از ریو کنند، دست برداشته اند."
انتهای پیام/*برای آگاهی از آخرین اخبار و پیوستن به کانال تلگرامی باشگاه خبرنگاران جوان اینجا کلیک کنید.