به گزارش خبرنگار کشتی و رزمی گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، رقابت های جام جهانی در مکزیک به پایان رسید و تیم ملی تکواندو کشورمان توانست به مقام نایب قهرمانی دست پیدا کند اما تیم ملی جمهوری آذربایجان نیز در این دوره از رقابتها توانست قهرمان شود تا هم قهرمانی و هم نایب قهرمانی به نام ایران نوشته شود.

تیم ملی جمهوری آذربایجان با یک سرمربی ایرانی بر سکوی نخست ایستاد تا نشان دهیم شاید اگر باز هم سر مربی های دیگری به سایر کشور ها صادر کنیم تمامی سکو های دنیا از آن ما خواهد شد.

نکته اساسی اینجاست که در تیم جمهوری آذربایجان سینا بهرامی و میلاد بیگی که هر دو عضو تیم ملی تکواندوی کشورمان بودند و جزو بازیکنان خوب محسوب می شدند، حضور داشتند. بخصوص میلاد بیگی که نفر اول وزن ششم بود و در مسابقات ارتش های جهان که سال گذشته در ایران برگزار شد به مدال طلا دست یافت و تمام تکواندوکاران وزن ششم را مغلوب کرد. ضمن اینکه بیشترین امتیازی که باعث قهرمانی تیم آذربایجان شد، توسط تکواندوکاران ایرانی این تیم کسب شد و همین موضوع قهرمانی را برای آنها رقم زد نفراتی که شاید در صورتیکه کمی با آنها مدارا می شد در ترکیب تیم ملی ایران قرار داشتند وجمهوری آذربایجان هم فقط زنگ تفریح حریفان بود.

البته نباید از این موضوع نیز غافل شد که تکواندوکاران ایرانی تیم ملی آذربایجان در رقابت های جام جهانی نسبت به ادوار گذشته (زمانی که عضو تیم ملی ایران بودند) عملکرد بسیار بهتری داشتند و این نشان دهنده مربیگری خوب رضا مهماندوست سرمربی فعلی تیم ملی آذربایجان است.تا جاییکه عنوان بهترین مربی این رقابتها را نیز کسب کرد.
به هر حال تولید یک قهرمانی با قطعات عاریه ای خیلی جذاب نیست و این موضوع را سر مربی تیم ملی تکواندو کشورمان هم به آن اشاره داشته است.

درست است که کسب عنوان قهرمانی جام جهانی و همچنین برترین مربی این رقابت ها توسط یک ایرانی باعث افتخار است، اما نباید از این سوال غافل شد که چرا با توجه به این همه توانمندی و پتانسیلی که تکواندوی ایران دارد، تیم ملی کشومان عنوان قهرمانی را از دست داد.شاید باید مسئولین توجه بیشتری به ملی پوشان و ورزشکاران خوب کشورمان داشته باشند و هیچ گاه از حمایت آنان غافل نشویم.

به عقیده برخی از کارشناسان عنوان نایب قهرمانی جام جهانی برای تیم ملی تکواندوی کشورمان که چندماه پیش عنوان قهرمانی جهان را در روسیه از آن خود کرد،تلنگری است تا توجه بیشتری به همه مسابقات شود.

درست است که مسابقات جام جهانی دارای امتیازالمپیکی نیست و ما با از دست دادن قهرمانی در این رقابت ها چیزی از دست ندادیم ،اما با توجه به پتانسیلی که تکواندوی ایران دارد و تکواندوکار و مربی خوب کم نداریم، شاید بهتر بود برنامه ریزی جداگانه ای برای این قبیل پیکارها داشتیم.شاید هم باید مسئولین با نگاهی بهتر به این رقابت ها انگیزه در ملی پوشان ایجاد می کردند .زیرا کمیته ملی المپیک پاداشی برای ورزشکاران مدال آور در جام جهانی در نظر نگرفته است. شاید این در بی انگیزگی تکواندوکاران نیز موثر بوده است.

تکواندوی ایران توانایی فتح سکوهای تمامی رقابت ها را دارد ،زیرا چه در گذشته و چه در حال نخبگان بسیاری در این رشته داشتیم و داریم .همه می دانیم که برنامه ریزی و تمرین کردن با نگاه به المپیک بسیار متفاوت با سایر مسابقات است،بخصوص رقابت های جام جهانی که با مقررات خاص خودش برگزار می شود . پس طبیعی است که آماده شدن برای این مسابقات با کسب سهمیه المپیک و موفقیت در المپیک متفاوت است.

حتی سرمربی تیم ملی تکواندو نیز درباره اهمیت و تفاوت جام جهانی تکواندو با سایر مسابقات می گوید: در مسابقات هر تيم مي توانست از دو بازيکن ديگر کشورها استفاده کند به همين دليل من معتقدم که اين رقابتها جام جهاني نيست و بايد نام آن به جام باشگاههاي جهان تغيير دهند. حتی قوانين اجرايي و داوري اين مسابقات متفاوت بود. در مسابقات معمولي گرفتن خطار دارد ولي در اين مسابقات گرفتن و ضربه زدن اخطار نداشت. اگر هم اخطار مي دادند امتيازات پاک نمي شد. همين موضوع تکواندوکاران را دچار دوگانگي مي کرد. البته شرايط براي همه تيم ها يکسان بود و در کل مسابقات خوبي را شاهد بوديم.
پس طبق اظهارات مقانلو نیز تکواندوکاران ما دچار دوگانگی شدند،چرا که ما باید تیمی را مخصوص همین رقابت ها آماده می کردیم.اما تیمی که راهی جام جهانی کردیم تنها از دو ماه قبل برای این مسابقات تمرین کر ، تا جاییکه به عقیده مرتضی کریمی کارشناس تکواندو بدن تکواندوکاران ایرانی آمادگی کافی روانی و جسمانی نداشت .