سرداب سامرا؛
ولایت امام زمان(عج) از اینجا آغاز شد + تصاویر
مسلمانان هم‌اكنون این خانه و سرداب را محترم می‌دارند؛ چرا که امام هادی(ع)، امام عسكری(ع) و نیز امام مهدی(ع) در همین خانه خداوند سبحان را عبادت می‌كردند.
به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ بر اساس تاریخ و روایات، امام مهدی(ع) از هنگام ولادت در اختفا به سر می‌برد و بنا به مصالحی تولد و زندگی او آشكار نبود و بعد از رحلت پدر گرامی‌شان، غیبت صغرای آن حضرت، آغاز شد. امام مهدی(ع) بعد از نماز گزاردن بر پیكر پاك پدر و تدفین آن حضرت، وارد منزل شد و دیگر كسی آن حضرت را در اجتماع و در میان مردم ندید.
خانه پدر بزرگوار آن حضرت در سامرا، دو قسمت داشت؛ یك سمت برای مردان و قسمت دیگر برای زنان، یك سرداب هم زیر اتاق‌ها قرار داشت. كه در روز‌های گرم، اهل خانه در آن سرداب زندگی می‌كردند.
این سرداب، امروز در ضلع شمال غربی صحن‌های عسكریین علیهم السلام و در پانزده‌متری بقعه و حرم مطهر قرار دارد. این صحن، به طول شصت و عرض بیست متر و دارای ایوان و شبستان است. روی سرداب، مسجدی وجود دارد كه به مسجد صاحب مشهور است. بر فراز سرداب، گنبدی كاشی‌كاری قرار دارد. بر مدخل ورودی سرداب، دری نصب شده كه به «باب الغیبة» معروف بوده و پشت آن، اتاق كوچكی به طول 2 متر عرض 5/1 متر وجود دارد كه به محل غیبت امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف مشهور است.
چاهی معروف به «چاه غیبت» نیز در گوشه همین اتاق وجود دارد؛ ولی در متون معتبر شیعی، به چاه غیبت یا محل غیبت حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف اشاره نشده است و بزرگان شیعه نیز به انكار آن پرداخته‌اند.
علت این نامگذاری این است كه چون عده‌ای از زائران در داخل سرداب، از حوضی كه محل وضوی امام هادی و عسكری علیهم السلام بوده به عنوان تبرك خاك بر می‌داشتند كم كم به چاه غیبت معروف شد.
داستان غیبت حضرت مهدی(ع) در سرداب «سامرا» و زندگی كردن آن حضرت در این مكان، دروغ و بهتانی بیش نیست و هیچ یك از بزرگان شیعه، چنین باوری ندارند.
آن حضرت بنا به روایات در میان مردم زندگی می كند و در موسم حج حاضر می شود، ولی مردم او را نمی شناسند.
مسلمانان هم اكنون این خانه و این سرداب را محترم می‌دارند؛ زیرا امامانشان در این خانه زندگی می‌كردند، و در همین خانه، امام هادی(ع)، امام عسكری(ع) و نیز امام مهدی(ع) خداوند سبحان را عبادت می‌كردند.
این یك امر معقول و طبیعی است كه به جهت علاقه مندی به پیشوا و رهبر دینی، آنچه متعلق به او است محترم داشته شود، در میان تمامی ادیان و مذاهب چنین است و شیعه از این عشق و احترام به مكان‌های مقدس و مشاهد مشرفه دفاع می‌كند و آن را از مصادیق «فِی بُیوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَیذْكَرَ فِیهَا اسْمُهُ یسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ » می‌داند.
انتهای پیام/
