به گزارش خبرنگار دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اواسط آذر ماه بود که 130 نیروی نظامی ترکیه به همراه ادوات سنگین شامل 20 تا 25 تانک و نفربر به شمال شرقی موصل رفته و در آنجا مستقر شدند. شهر موصل دومین شهر بزرگ عراق بعد از بغداد، هم اکنون در کنترل داعش است. پس از آن مقامات ترکیه اعلام کردند که  150 تا 300 نیروی خود را به روستای «باشیقه» در حدود 20 کیلومتری شمال شرق شهر موصل اعزام کرده‌اند.

در واکنش به این حضور بود که دفتر نخست‌وزیری عراق بلافاصله در بیانیه‌ای ضمن واکنش تند به این موضوع اعلام کرد که «نیروهای مسلح ترکیه در نزدیکی موصل، بدون اجازه به عراق وارد شده‌اند و باید سریع‌تر خاک کشور را ترک کنند.» علاوه بر دولت عراق برخی نمایندگان مجلس این کشور نیز حضور ترکیه را محکوم کردند و در همین زمینه «حاکم الزاملی» رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس عراق گفت که ورود این گروه از نظامیان ترکیه به شمال عراق در راستای ارزیابی واکنش بغداد در قبال اعزام تعداد بیشتری از نظامیان ترکیه و همچنین نیروهای نظامی سعودی صورت گرفته است.

ترک‌ها می‌خواهند این نیروها را با جنگنده‌ها و افسران اطلاعاتی تقویت کنند اما حریم هوایی شمال عراق، از حدود 3 هفته گذشته به دلیل عبور موشک‌های کروز روسی از فراز منطقه و حتی آسمان اربیل، بسته شده است. روشن نیست که چرا و با اجازه چه کسانی ترکیه سربازان خود را به عراق اعزام کرده است.

در عین حال ترکیه تلاش دارد با تغییر عرصه بازی از سوریه به عراق نگاه‌ها را از منازعاتش با روسیه منحرف کند. کارشناسان بر این باورند که تنش در روابط آنکارا - مسکو به این زودی ها پایان نیابد و چه بسا با اقدامات شدیدتر روسیه علیه ترکیه تشدید هم بشود. برای همین است که ترکیه به فکر ارتقای روابط با اسرائیل نیز افتاده است تا به نوعی فشارها را از خود بکاهد و از انزوای منطقه ای خود جلوگیری کند. ترکیه که اکنون احساس می‌کند بر سر بحران سوریه و افشاگری‌های روسیه در انزوا قرار می‌گیرد؛ قصد دارد قضیه کشتی کمک رسان مرمره به غزه را به فراموشی بسپارد و نوع تازه‌ای از روابط منطقه‌ای را برای خود تعریف کند.

خبر ورود نیروهای ترکیه به خاک عراق یک روز بعد از آن منتشر شد که حیدر العبادی، نخست وزیر عراق پیشنهاد آمریکا برای اعزام نیروی آمریکایی به خاک عراق را رد کرد و گفت: اعزام هر گونه نیروی خارجی زمینی به عراق را به مثابه دخالت نظامی در کشورمان می بینیم و با آن برخورد می کنیم. بسیاری از ناظران بر این اعتقادند که اظهارات قاطع عبادی به مذاق آمریکایی‌ها خوش نیامده و ورود نظامی نیروهای ترکیه بدون اجازه عراق و با آگاهی کامل مقامات آمریکایی در حقیقت بیان کننده اعتراض آمریکایی‌ها و اقدامی تلافی‌جویانه است. به ویژه که اظهارات عبادی در حقیقت پاسخ مستقیم به باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا است که اخیرا گفته بود آمریکا می خواهد نیروی نظامی بیشتری به عراق برای مبارزه با داعش بفرستد. حال آمریکایی ها می‌خواهند عبادی را تحت فشار بگذارند که در برابر نفوذ بسیار ایران در میان نیروهای داوطلب مردمی باید نفوذ آمریکا و کشورهای سنی مثل ترکیه که متحد واشنگتن محسوب می شود را بپذیرد تا به ادعای خود موازنه لازم در عراق برقرار شود.

1. انتقام دیرینه ترک‌ها از کشورهای عربی که در جنگ جهانی اول پشت عثمانی‌ها را خالی کرده و بر علیه آنها شورش نمودند.

2. حتی پس از ایجاد دولت نوین ترکیه این کشور نسبت به بخش هایی از خاک سرزمینی همسایگان خود طمع داشت و از قبرس گرفته تا شمال عراق (استان موصل) و سوریه (استانهای رقه؛ حلب و ادلب) و همه مکان هایی که اقوام ترک‌تبار در آن زندگی می کنند را جزو سرزمین خود می‌دانست. به این مورد علایق نئوعثمانی حزب حاکم این کشور هم اضافه می‌شود تا روشن شود چرا ترکیه خود را به آب و آتش می زند و با همه همسایگان خود درگیر شود.

3. امید به احیای مجدد خلافت عثمانی بر اساس دیدگاه های اخوان المسلمین و مطرح کردن خود به عنوان رهبر جهان اسلام.

4. دسترسی به منابع انرژی نفت و گاز عراق و سوریه.

5. جلوگیری از خطر تشکیل یک کشور کرد که بخش هایی از سرزمین ترکیه را نیز در بر خواهد داشت.

1. تسلط بر منطقه خاورمیانه و منابع انرژی کشورهایی که در آینده ممکن است رقیب اقتصادی آن شوند.

2. گسترش نفوذ خود در جهان.

3. حضور دائم نظامی و داشتن پایگاه در این منطقه استراتژیک.

4. افزایش تنش و درگیر کردن کشورهای منطقه با یکدیگر که منجر به خرج کردن درآمد های نفتی و خرید تسلیحات غربی می گردد.

5. پیاده سازی نقشه تقسیم بندی مجدد منطقه بر اساس طرح موسوم به نقشه راه یا نقشه برنارد لویس. به دلیل اینکه در زمان تقسیم بندی منطقه توسط انگلیس و فرانسه و توافق معروف به سایکس پیکو جایگاهی برای نفوذ ایالات متحده در نظر گرفته نشده و امروزه ایالات متحده متقاضی برهم زدن آن توافق بر اساس منافع خود است.

6. نفوذ در سرزمین هایی که به صورت سنتی وابسته به رقیب دیرینه خود یعنی روسیه بوده و در نهایت تضعیف روسیه با آموزش وتقویت نیروهای مخالف این کشور و تشویق آنها به شورش درون روسیه و در نهایت تجزیه این کشور.