به گزارش خبرنگار حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ استان کرمانشاه از استان‌های غربی کشورمان است که هر ساله گردشگران بسیاری را جذب خود می‌کند.

به دلیل آب و هوای متنوع در مناطق این استان حدود 770 چشمه و 74 سراب در آن وجود دارد که بستر مناسبی برای رودخانه‌های فصلی و دائمی هستند.


علاوه بر جاذبه‌های طبیعی، استان کرمانشاه بیش از 3 هزار اثر تاریخی در خود جای داده که 716 مورد از آن‌ها جزو آثار ملی ثبت شده و یک اثر «بیستون» به ثبت جهانی نیز رسیده است. علت اصلی وجود این آثار به اهمیت کرمانشاه در دوران فرمانروایی ساسانیان باز می‌گردد.

یکی از جاذبه‌های طبیعی بی‌نظیر این استان غار قوری قلا (قوری قلعه) در 86 کیلومتری شهر کرمانشاه و در مسیر جاده روانسر-پاوه است که پیشینه آن به بیش از 65 میلیون سال یعنی دوره دوم زمین‌شناسی می‌رسد.

برخی نامگذاری این غار را به قرار گرفتن آن در روستایی با همین نام و وجود قلعه‌های بسیار در آن که یکی از آن‌ها به قوری شباهت دارد، مرتبط می‌دانند. اما بعضی دیگر معتقدند که یکی از دژهای بنا شده در دوران ساسانیان، به دلیل بزرگی «گورا قلا» نام داشته و به تدریج به «قوری قلا» تبدیل شده است.

غار «قوری قلا» که کارشناسان آن را برزگترین غار آبی خاورمیانه می‌دانند، حدود 12 کیلومتر طول و 3140 متر عمق دارد که البته کشف و نقشه‌برداری آن در مراحل متعدد و طی سال‌های مختلف صورت گرفته است.


از لحاظ زیست محیطی غار «قوری قلا»، زیستگاه گونه کمیابی از خفاش به نام خفاش «موش گوشی» است که البته پیش از افزایش بازدیدها، از این غار انواع دیگری از خفاش و نیز سمندر خال زرد در آن زندگی می‌کرده‌اند.

مکان‌هایی وسیع داخل این غار که هر یک تالار نام دارند، اسامی متفاوتی همچون تالار مریم، تالار کوهان شتر، تالار عروس، تالار بلورتبهوون را به خود اختصاص داده‌اند که وجود قندیل‌هایی که در اشکال خاص علت اصلی این نامگذاری‌ها بوده است.


یکی از شگفتی‌های غار «قوری قلا» وجود چهار آبشار بزرگ در عمق 2700 متری زمین است. ارتفاع آبشارهای فوق به 10 تا 12 متر می‌رسد که دیدن چنین آبشارهایی در عمق زمین، بازدیدکنندگان را متحیر می‌سازد.

درجه حرارت مناسب داخل غار، در تمام فصول و قرارگرفتن در دامنه کوه شاهد و در میان جنگل‌های انبوهی از بلوط، بادام وحشی، انجیر آلبالویی کوهی موجب جذب گردشگران بی‌شماری به آن شده است.

غار «قوری قلا» در سال 1387 به عنوان صد و پنجاه و چهارمین اثر ملی در فهرست میراث طبیعی ایران قرار گرفت.


گزارش از زهرا علی‌اکبرلو

 

انتهای پیام/