مرواریدی در صدف بزرگترین عمارت قاجاری تهران
«تماشاخانه مسعودیه» به تازگی زیر نظر بخش خصوصی در یکی از قسمت‌های عمارت مسعودیه که در گذشته حوضخانه بود، فعالیتش را آغاز کرده است.
به گزارش حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ «تماشاخانه مسعودیه» به تازگی زیر نظر بخش خصوصی در یکی از قسمت‌های عمارت مسعودیه که در گذشته حوضخانه بود، فعالیتش را آغاز کرده است. این تماشاخانه با گنجایش 151 نفر همچون مرواریدی در صدف بزرگترین عمارت دوران قاجاری تهران جلوه‌گر شده است.
وقتی وارد عمارت مسعودیه شدیم، با آن همه شکوه و جلال و گچ‌بری‌های کم‌نظیرش، تصور هر چیزی را داشتیم غیر از اینکه یک سالن نمایش در آنجا میزبان ما باشد. سپس از دالان‌ها و محوطه گذر کردیم و معماری چشمگیر و حوضچه‌ها را نیز دنبال کردیم تا این که در بخش انتهایی مجموعه به یک در قوس‌دار فلزی رسیدیم که روی شیشه‌هایش عبارت «تماشاخانه مسعودیه» به چشم می‌خورد.
از پله‌ها پایین رفتیم که البته حوضخانه بودن آنجا دور از ذهن نبود. سقف تماشاخانه اصالت خودش را به لحاظ گچ‌بری و قدمت حفظ کرده بود.
ویلچرها یا همان جایگاه تماشاگران در فرورفتگی‌هایی که حاصل از معماری اصل بنا بود، جای داده شده بودند. همچنین صحنه تئاتر سه سویه بود که با توجه به فضای نمایش و میزانسن‌ها امکان اشراف مخاطب به دکور، آکسسوار و دیدن کامل بازیگران را از تماشاگرانی که در طرفین صحنه به تماشای نمایش نشسته بودند می‌گرفت. بنابراین برخی صحنه‌ها برای تماشاگر عقیم باقی می‌ماند.
نکته شایان توجه که همان لحظه شروع نمایش نظرمان را به خود جلب کرد، حضور سیستم نورپردازی و پروژکتورهایی بود که درست در راستای افق دید مخاطب قرار گرفته بود و جلوه‌ای به دور از هرگونه زیبایی‌شناسی داشت.
بعد از دقت بیشتر به سالن و تسهیلاتش متوجه شدیم که پارچه‌های سیاهی نیز به صورت موقت دور تا دور فضا بر روی دیوارها تا نیمه نصب شده بود. همچنین کف‌پوش‌هایی که همانند وصله‌ای روی زمین قرار گرفته بود و با هر حرکت بازیگر و یا رفت و آمد مردم تولید صدای نابهنجاری می‌کرد.
به هر حال حضور و وجود یک مکان تئاتری در دل یک بنای تاریخی می‌تواند نوید یک پاتوق فرهنگی را بدهد و صد البته این اقدام به شناخت و معرفی هرچه بهتر عمارت مسعودیه نیز کمک می‌کند و اینکه هیچ گونه دخل و تصرفی در سبک و سیاق معماری کهن این بنای تاریخی برای ایجاد نمایشخانه مسعودیه انجام نشده بود، نیز بسیار ستودنی است و عملی‌کردن این ایده خلاق باعث شده بود که عمارت با خروج از رخوت و عزلت‌نشینی، دوباره روزهای پر رونق و پر رفت و آمد خود را تجربه کند.
با همه این تفاسیر اگر این قسم اقدامات در دیگر بناهای تاریخی شهر هم صورت بگیرد، می‌توانیم شاهد روند رو به رشد بازدیدکنندگان ابنیه تاریخی از یک سو و افزایش میزان تماشاگران تئاتر از سوی دیگر باشیم. یعنی همان با یک تیر دو نشان زدن؛ هم لذت بردن و خاطره سازی در یک فضای تاریخی و هم دیدن نمایش. اما در این راستا باید نکات استاندارد در طراحی فضاهای نمایشی و سالن‌ها را نیز در نظر گرفت تا مخاطبان در شرایطی مناسب به تماشای آثار نمایشی بنشینند.
گزارش از: کیمیا عامری
