به گزارش خبرنگار اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ ورزشگاه سانتیاگو برنابئو رئال مادرید اسپانیا یکی از دیدنی ترین و جذاب ترین استادیوم اروپا به شمار می رود که طرفداران بسیار را جذب خود کرده است. مشخصات کلیدی این ورزشگاه عبارتند از:

اطلاعات کلیدی

باشگاه: رئال مادرید

سال تاسیس: ۱۹۴۷ میلادی

گنجایش: ۸۱.۰۴۴ نفر
تاریخچه و توضیحات ورزشگاه

در سال‌های اولیه‌ی قرن بیستم میلادی، کمپ دِ ئودونل  ورزشگاه باشگاه رئال مادرید بود. پس از آن و در سال ۱۹۲۴ این باشگاه به استادیوم کمپ دِ شامارتین  نقل مکان کرد. اما در سال ۱۹۴۳، در حالی که هنوز چیزی از این نقل مکان نگذشته بود، مسئولین باشگاه مادریدی متوجه شدند این ورزشگاه برای بازی‌های رئال مادرید خیلی کوچک است. بنابراین سانتیاگو برنابئو، رئیس وقت باشگاه مادرید، خواستار راه‌اندازی استادیومی پیشرفته و بزرگتر برای رئال مادرید شد، ورزشگاهی که حداقل ۱۰۰.۰۰۰ نفر گنجایش داشته باشد.

ساخت ورزشگاه جدیدی که مد نظر آقای سانتیاگو برنابئو بود در سال ۱۹۴۵ و در همان مکان ورزشگاه کمپ دِ شامارتین آغاز شد و در دسامبر ۱۹۴۷ ورزشگاه سانتیاگو برنابئو با بازی بین تیم‌های رئال و او.اس بلننزه به صورت رسمی افتتاح شد. بازی افتتاحیه با نتیجه‌ی ۳ بر ۱ به سود رئال به پایان رسید. سانتیاگو برنابئو در سال‌های اول افتتاحش همچنان با نام سابقش شناخته می‌شد و استادیوم جدید شامارتین نام داشت. اما ۸ سال بعد مسئولین نام رئیس باشگاه، سانتیاگو برنابئو را روی آن گذاشتند.

درآن سال‌ها سانتیاگو برنابئو فقط دو ردیف صندلی روباز داشت که کمی بیش از ۷۵.۰۰۰ نفر را در خود جای می‌داد. اما در سال ۱۹۵۴ ظرفیت ورزشگاه با اضافه کردن یک ردیف کامل که سر تا سر ورزشگاه را می‌پوشاند، به ۱۲۵.۰۰۰ نفر افزایش یافت.

«سانتیاگو برنابئو» در «کنار کمپ نو» میزبان بازی‌های «یورو ۱۹۶۴» بودند. در طول این رقابت‌ها، برنابئو میزبان یکی از بازی‌های نیمه‌نهایی و همچنین بازی پایانی این رقابت‌ها بین اسپانیا و شوروی بود که بازی فینال با نتیجه‌ی ۲ بر ۱ به سود اسپانیا خاتمه یافت.

در سال‌های پایانی دهه‌ی ۱۹۷۰، استادیوم کم کم داشت پا به سن می‌گذاشت و مسئولین باشگاه تصمیم گرفتند ورزشگاه جدیدی در قسمت شمالی شهر بنا کنند. اما با توجه به نزدیک بودن رقابت‌های جام جهانی ۱۹۸۲ که قرار بود به میزبانی اسپانیا برگزار شود، مسئولین باشگاه در نهایت رای به نوسازی ورزشگاه دادند و قرار شد طی این نوسازی روی ۳ جایگاه تماشاچی که هر کدام دو ردیف برای نشستن تماشاچیان داشتند، سقف کشیده شود و در نصف جایگاه تماشاچیان صندلی نصب شود. پس از این اقدامات گنجایش ورزشگاه به ۹۰.۸۰۰ نفر کاهش یافت.

در طول جام جهانی ۱۹۸۲، ورزشگاه سانتیاگو برنابئو میزبان سه بازی مرحله‌ی دوم گروهی بود و فینال بازی‌ها بین دو تیم ایتالیا و آلمان غربی که با نتیجه‌ی ۳ بر ۱ به سود ایتالیا به پایان رسید هم در این ورزشگاه برگزار شد.

در دهه‌ی ۱۹۹۰، اتحادیه‌ی فوتبال اروپا اعلام کرد که تمام جایگاه‌های در نظر گرفته شده برای تماشاچیان در ورزشگاه‌های خانه‌ی تیم‌های این اتحادیه، باید به طور کامل با صندلی تجهیز شوند. اجرایی شدن این طرح، ظرفیت سانتیاگو برنابئو را به ۵۰.۰۰۰ نفر کاهش می‌داد. بنابراین آقای مندوزا رئیس وقت باشگاه رئال برنامه‌ی بهسازی بزرگی را به تصویب رساند. طی این برنامه ردیف سوم جایگاه تماشاچیان گسترش یافت و امکانات رفاهی مختلفی در استادیوم ایجاد شد. عملیات بهسازی در سال ۱۹۹۲ آغاز شد و دو سال بعد به پایان رسید.




انتهای پیام/