آیا قرآن دوستی بین دو جنس مخالف را تأیید می‌کند
شاید کسی تصور کند که رابطه او با جنس مخالف، فارغ از نگاه‌های جنسیتی است اما ایمن بودن ما از سر بی‌احتیاطی است؛ آنکه لباسی سر تا پا روغنی پوشیده، از نشستن بر روی خاک احساس آلوده شدن لباس ندارد!
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛زندگی خانوادگی و کنار هم قرار گرفتن زن و شوهر باید همراه با محبت به یکدیگر و کانون خانواده باید کانون آرامش و پیوند زن و شوهر باید پیوندی عاطفی باشد و تعاملات و روابط با همین معیار برقرار می‌شود و این مسأله به طور طبیعی در خلقت قرار داده شده است:
«وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ»؛ و از نشانههاى او اینکه همسرانى از جنس خودتان براى شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودت و رحمت قرار داد در این نشانه‌‌هایى است براى گروهى که تفکّر مى‌کنند. (روم/21)
و برای استحکام همین کانون خانوادگی باید روابط را ضابطه‌مند کرد. قرآن تنها یک راه را برای ایجاد رابطه بین دو جنس مخالف مشروع می‌داند:
«وَ الَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ، إِلَّا عَلىَ أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانهُمْ فَإِنهَّمْ غَیرْ مَلُومِینَ»؛ و آنها که دامان خود را (از آلوده شدن به بى عفتى) حفظ مى کنند، تنها آمیزش جنسى با همسران و کنیزانشان دارند، که در بهره گیرى از آنان ملامت نمى‌شوند. (مومنون/5و6)
قرآن کریم همچنین دوستی‌های پنهان را مذموم می‌داند:
«وَ لا مُتَّخِذاتِ أَخْدانٍ»؛ و نه گیرندگان دوست پنهان. (نساء/25)
شاید کسی تصور کند که رابطه او با جنس مخالف، فارغ از نگاه‌های جنسیتی است. اما بی‌تردید چنین کسی از حقه‌های شیطان غافل شده که چگونه اندک اندک انسان را به انحراف می‌کشاند:
«لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیْطانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبینٌ»؛ و از گامهاى شیطان پیروى نکنید زیرا او نسبت به شما دشمنى آشکار است. (بقره/168)
و در حالی که پیامبر خدا، حضرت یوسف (ع) از نفس اماره خود ایمن نیست، ایمن بودن ما از سر بی‌احتیاطی است و آنکه لباسی سر تا پا روغنی پوشیده، از نشستن بر روی خاک احساس آلوده شدن لباس ندارد:
«وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّی إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحیمٌ»؛ من هرگز خودم را تبرئه نمىکنم، که نفس (سرکش) بسیار به بدی‌ها امر مى‌کند مگر آنچه را پروردگارم رحم کند! پروردگارم آمرزنده و مهربان است. (یوسف/53)
بنابراین هر نوع احساس و عاطفه‌ای خارج از کانون خانواده، از نگاه قرآن مذموم است:
«زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ»؛ محبت و عشق به خواستنى‌‌ها [که عبارت است] از زنان. (آل عمران/14)
و آنجا که رابطه به عنوان مقدمه ازدواج برقرار شده، نشانه‌هایی دارد که با نبود آن نشانه‌ها، می‌توانیم فریب‌های نفس اماره و شیطان را بفهمیم!
کسی که ازدواج خود را در پیش رو نمی‌بیند، بلکه امری مرتبط به چند سال بعد می‌داند، دوستی او ربطی به مقدمه ازدواج ندارد. کسی که رابطه خود را پنهان می‌کند و والدین را در جریان امر قرار نمی‌دهد، در مسیر صحیح گام بر نمی‌دارد.
و کسی که به جای پیگیری شناخت، به دنبال بهره حضور است، قصدش ازدواج نیست. مگر به عنوان لقلقه زبان که این گونه روابط قطعا حرام است.
از این رو مولانا در مثنوی معنوی آورده است:
عشق‌هایى کز پى رنگى بود/ عشق نبود عاقبت ننگى بود
زانکه عشق مردگان پاینده نیست/ چون که مرده سوى ما آینده نیست
عشق زنده در روان و در بصر/ هر دو مى‌باشد زغنچه تازه‌تر
عشق آن زنده گزین کو باقى است/ وز شراب جان فزایت ساقى است
عشق آن بگزین که جمله انبیا/ یافتند از عشق او کار و کیا
منبع:مشرق
انتهای پیام/
«وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ»؛ و از نشانههاى او اینکه همسرانى از جنس خودتان براى شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودت و رحمت قرار داد در این نشانه‌‌هایى است براى گروهى که تفکّر مى‌کنند. (روم/21)
و برای استحکام همین کانون خانوادگی باید روابط را ضابطه‌مند کرد. قرآن تنها یک راه را برای ایجاد رابطه بین دو جنس مخالف مشروع می‌داند:
«وَ الَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ، إِلَّا عَلىَ أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانهُمْ فَإِنهَّمْ غَیرْ مَلُومِینَ»؛ و آنها که دامان خود را (از آلوده شدن به بى عفتى) حفظ مى کنند، تنها آمیزش جنسى با همسران و کنیزانشان دارند، که در بهره گیرى از آنان ملامت نمى‌شوند. (مومنون/5و6)
قرآن کریم همچنین دوستی‌های پنهان را مذموم می‌داند:
«وَ لا مُتَّخِذاتِ أَخْدانٍ»؛ و نه گیرندگان دوست پنهان. (نساء/25)
شاید کسی تصور کند که رابطه او با جنس مخالف، فارغ از نگاه‌های جنسیتی است. اما بی‌تردید چنین کسی از حقه‌های شیطان غافل شده که چگونه اندک اندک انسان را به انحراف می‌کشاند:
«لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیْطانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبینٌ»؛ و از گامهاى شیطان پیروى نکنید زیرا او نسبت به شما دشمنى آشکار است. (بقره/168)
و در حالی که پیامبر خدا، حضرت یوسف (ع) از نفس اماره خود ایمن نیست، ایمن بودن ما از سر بی‌احتیاطی است و آنکه لباسی سر تا پا روغنی پوشیده، از نشستن بر روی خاک احساس آلوده شدن لباس ندارد:
«وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّی إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحیمٌ»؛ من هرگز خودم را تبرئه نمىکنم، که نفس (سرکش) بسیار به بدی‌ها امر مى‌کند مگر آنچه را پروردگارم رحم کند! پروردگارم آمرزنده و مهربان است. (یوسف/53)
بنابراین هر نوع احساس و عاطفه‌ای خارج از کانون خانواده، از نگاه قرآن مذموم است:
«زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ»؛ محبت و عشق به خواستنى‌‌ها [که عبارت است] از زنان. (آل عمران/14)
و آنجا که رابطه به عنوان مقدمه ازدواج برقرار شده، نشانه‌هایی دارد که با نبود آن نشانه‌ها، می‌توانیم فریب‌های نفس اماره و شیطان را بفهمیم!
کسی که ازدواج خود را در پیش رو نمی‌بیند، بلکه امری مرتبط به چند سال بعد می‌داند، دوستی او ربطی به مقدمه ازدواج ندارد. کسی که رابطه خود را پنهان می‌کند و والدین را در جریان امر قرار نمی‌دهد، در مسیر صحیح گام بر نمی‌دارد.
و کسی که به جای پیگیری شناخت، به دنبال بهره حضور است، قصدش ازدواج نیست. مگر به عنوان لقلقه زبان که این گونه روابط قطعا حرام است.
از این رو مولانا در مثنوی معنوی آورده است:
عشق‌هایى کز پى رنگى بود/ عشق نبود عاقبت ننگى بود
زانکه عشق مردگان پاینده نیست/ چون که مرده سوى ما آینده نیست
عشق زنده در روان و در بصر/ هر دو مى‌باشد زغنچه تازه‌تر
عشق آن زنده گزین کو باقى است/ وز شراب جان فزایت ساقى است
عشق آن بگزین که جمله انبیا/ یافتند از عشق او کار و کیا
منبع:مشرق
انتهای پیام/
