«کلام و حدیث»
حضرت ثامن الحجج امام رضا (علیه السلام) میفرمایند:
«کَانَ أَبِی عَلَیْهِ السَّلاَمُ إِذَا دَخَلَ شَهْرُ اَلْمُحَرَّمِ لاَ یُرَى ضَاحِکاً وَ کَانَتِ اَلْکَآبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّى تَمْضِیَ مِنْهُ عَشْرَةُ أَیَّامٍ
فَإِذَا کَانَ یَوْمُ اَلْعَاشِرِ کَانَ ذَلِکَ اَلْیَوْمُ یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ وَ یَقُولُ هُوَ اَلْیَوْمُ اَلَّذِی قُتِلَ فِیهِ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ»
پدرم (امام موسی بن جعفر علیه السلام) چون وارد ماه محرم مى‌شد، هرگز متبسم دیده نمى‌شد
و اندوه بر ایشان غالب مى‌شد تا روز دهم آن ماه فرا مى‌رسید، و چون روز دهم می رسید، روز غم و اندوه و گریستن ایشان بود
و آن همان روزى است که امام حسین که درود خدا بر او باد، در آن شهید شد.
روضة الواعظین/ ج ۱/ ص ۱۶۹
****
