مقدمات انتقال پایتخت از سال 951 هجری قمری آغاز شد. شاه طهماسب فرزند بزرگ شاه اسماعیل، اراضی موسوم به زنگی‌آباد یا برمکی آباد را از میرزا شرف جهان که از بزرگان و معتمدان قزوین بود، خریداری کرد و معماران و مهندسان و هنرمندان برگزیده کشور را فراخواند و فرمان احداث مجموعه‌ای از باغ‌ها، کاخ‌ها و عمارات دولتی را صادر نمود.

در نهایت باغی پدید آمد با گذرهای مربع و چمن‌های مثلث و شش گوش و نهری بزرگ که از میان آن‌ها جاری بود و در حواشی آن درختان میوه و گل، عمارات عالی، تالارهای متعدد، ایوان‌ها، کوشک‌ها، حوض‌ها، دروازه‌های مرتفع و مزین به کاشی‌های رنگارنگ  که به «سعادت‌آباد» معروف شد.

این مجموعه سلطنتی شامل 23 باغ و 14 کاخ و باغ خصوصی و 8 باغ و کاخ دولتی و مهمانخانه‌ای با 250 اتاق و ظروف طلا و نقره بود و از چنان زیبایی زایدالوصفی برخوردار بود که شاه طهماسب 11 سال از آن بیرون نرفت و به همراه اساتید مینیاتور و خطّاط و نقاش به تزئین بخشی از کاخ‌ها همت گماشت.

این ارگ سلطنتی در هنگام رونق و آبادانی، 7 درِ ورودی داشت که از جمله آن‌ها سردرِ رفیع عالی‌قاپو بوده است.

سردر عالی قاپو در دوره سلطنت شاه طهماسب صفوی (983-930 هجری قمری) ساخته شد و در زمان سلطنت شاه عباس اول (1028-985 هجری قمری) به صورت کنونی، تغییر شکل یافت.

این بنای رفیع با 17 متر ارتفاع شامل ایوان رفیع ورودی با قوس تیزه‌دار و سه ردیف طاق‌نما در طرفین آن است.

هشتی متصل به ایوان ورودی به شکل هشت ضلعی است و در طرفین محور ورودی آن اتاق‌های نگهبانی قرار دارد.

در این هشتی پلکان‌هایی دیده می‌شود که به طبقه بالا؛ جایگاه نقاره‌زنان راه می‌یابند. کتیبه و شباک کاشی تنها تزئینات باقی مانده در ایوان ورودی است. این کتیبه به خط ثلث و به قلم علیرضا عباسی؛ نقاش و خطاط معروف صفویه است.