به گزارش خبرنگار سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان،"نمک روی زخم هسته‌ای"،ساعت ۸:۱۵ صبح روز ۶ اوت ۱۹۴۵ به وقت محلی شهر هیروشیما کسانی که در حومه شهر و در فاصله دورتری از مرکز انفجاری ناشناخته قرار داشتند، نوری پرقدرت‌تر از تابش خورشید را شاهد بودند. بعد از انفجار اولین بمب اتمی که تا آن روز ناشناخته بود، شهر هیروشیما با خاک یکسان شد و با این حمله عصر هسته‌ای جهان آغاز گشت و لکه سیاهی در تاریخ بشریت ثبت شد.


بمب افکن آمریکایی انولا گی (Enola Gay) یک بمب اتمی روی شهر هیروشیما انداخت که بر اثر آن 140 هزار نفر یا در دم کشته شدند یا بعدا بر اثر سوختگی های ناشی از تشعشات هسته ای جان باختند. آمریکا هرگز بابت این عمل خود عذرخواهی نکرد. سه روز بعد از حمله اتمی به هیروشیما شهر ناگازاکی نیز هدف حمله اتمی قرار گرفت و در آنجا نیز 74 هزار نفر کشته شدند.
وزرای خارجه گروه هفت، از جمله جان کری با حضور در موزه صلح یادبود قربانیان بمب اتمی آمریکا، یاد آنها را گرامی داشتند اما ماجرا تنها به گرامی داشتن ختم نمی شود.


بازدید بدون عذرخواهی این افتخار کری را به محلی از اعراب می کشاند چرا که این موزه یادآور تلخ ترین و دردآورترین تاریخ بشریت است که دنیا از یادآوردن آن شرم می کند چه رسد به بانی آن و باید پرسید جان کری و یارانش دقیقا به چه چیزی افتخار می کنند!؟

البته وقاحت رفتاری و انکار جنایت آن هم به گونه ای که انگار هیچ کس چیزی ندیده و نشنیده از سوی مستکبرین امر جدی ای نیست، هنگامی که چشممان به این صف گرامیداشت فاجعه هیروشیما خورد "راهپیمایی همبستگی پاریس بر ضد تروریسم" برایمان تداعی شد، کسانی که خود نقش اصلی را در به خاک و خون کشیدن انسان های بی گناه جهان دارند در صف اول ایستادند.


کسانی چون مرکل، اولاند، دیوید کامرون که کشورهایشان در قالب ناتو خون مردم را می ریزند در پیشاپیش راهپیمایان قرار داشتند و طنز تلخ و تهوع آور ماجرا آنجا بود که بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی و " جلاد غزه" که تا ماه ها قبل از آن هزاران مرد و زن و کودک فلسطینی را کشته و خانه هایشان را برسرشان ویران کرده بود در صف اول جای گرفته بود که در نهایت حضور نتانیاهو در این تظاهرات خود به تنهایی برای  زیر سئوال رفتن اصالت و درستی این راهپیمایی کافی بود.

جنایت می کنند و برای کرده خود اشک تمساح میریزند و یا اصلا به روی خود نمی آوردند، این دقیقا همان استراتژی ایست که غرب در قبال گروه های تروریستی در دنیای امروز انجام می دهد آنها را تغذیه کرده و در نهایت پشت تریبون های فراوان خود از گرو های تروریستی اظهار عجز می کند

گزارش از هدیه آقاپور

انتهای پیام/