به گزارش خبرنگار سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، مدافعان حرم کیستند و چه در سر دارند؟جوانانی که امروز در قامت "مدافعان حرم" خبرساز می‌شوند، پیشمرگان حسینی هستند که به راحتی نمی‌توان برمبنای محاسبات عقل ، قضاوت‌شان کرد؛ مردانی که وسعت نگاهشان در دایره واژگانی ما نمی گنجد.

 شیر بچه هایی که فارغ از زمان و مکان خود قدم بر می دارند و به هیچ یک از اقوام گذشته تعلق ندارند! "بله آنها فرزند زمانه خویشند" تنها همین. رزمندگانی که ترجمانی از تمامی ملتهای یک سرزمین جهان وطنی هستند. آری این بچه ها مرزهای جغرافیایی ساخت دست بشر را درنوردیده اند. اشتباه نکنید! امروز عمه سادات غصه دار نیست چرا که "عباس دوران" دیده بان حرم است؛ عباسهای دورانی که تیغ حیدری به کمر بسته هر آینه در انتظار اشارتی هستند.

... و همانا رمز اشاره آنان تنها وتنها یک جمله کوتاه است: کلنا عباسک یا زینب! تصور اینکه که در سرزمینی زنده باشیم و ندای پیام رسان سرزمین نینوا را نشنیده باشیم،بس بیهوده است چرا اگر جز این بود، سالها پیش جغرافیای عراق و شامات را غبار فراموشی در برگرفته بود و هم اکنون حرامیان و فرزندان ابوسفیان، تکیه بر اریکه قدرت غیرت ما به سخره می گرفتند. واقعا چه اتفاقی افتاده که همچنان رخداد شگرف سیاسی عاشورا تا به امروز بدیلی در دنیا ندارد و همچنان نوای دشت نینوا نقطه عطفیست درحرکت دوّار. و به دنبال آن جوانان پارسی دم به دم پیرو مکتب ظلم ستیز عاشورا. این مجنون های روایت عاشقی ترکیبی از تمام بندگان الهی اند.شیعه- سنی- ایرانی- افغانی- لبنانی و...  عمه سادات غصه دار نیست چرا که تولد نسل جدیدی از عباسها، با غیرت زائدالوصفی فدای یک تار موی زینب می شوند، می شوند تا خدشه ای بر گنبد "زبر جدگون" حرم وارد نگردد که نمی گردد.

عقل می‌گوید بمان و عشق می‌گوید برو… و این هر دو، ‌عقل و عشق را، خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود. وقتی از ورای سیاهی می نگرم، عقل و دل توامان می گوید برو که اگر بمانم، عقرب جراری که؛ سیاه جامه از آستین استکبار جهانی و صهیونیسم بیرون زده و تنها با یک نیت شوم: زدودن نام  و یاد ائمه اطهار از ذهن شیعیان جهان؟! پس ترجیح می دهم از ماورای سیاهی به ماجرا نگاه کنم.

چگونه می‌توان با ابزار عقل به قضاوت کسانی نشست که حب علی و اولاد علی در دل دارند که اگرچه ردای تقابل با جاهلیت و تحجر مدرن داعشیان را به تن کرده‌اند اما خود نیز پا در مسیری گذاشتند که دیگران جز به حیرت نمی‌توانند به روایت و بازخوانی آن بپردازند؛ حیرتی از جنس همان تقابل عقل و عشق!