به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از کرمان  ، کمال‌الدین ابوالعطاء محمود بن علی‌بن محمود، معروف به خواجوی کرمانی در سال ۶۸۹ هجری قمری در کرمان متولد شد.
وی در دوران جوانی در کنارکسب دانش‌ ، سفر را برگزید و از مناطق اصفهان، آذربایجان، شام، ری، عراق و مصر بازدید کرد و پس از بازگشت از این سفرهای طولانی شیراز را برای اقامت انتخاب کرد.
او لقب‌هایی مانند خلاق المعانی و ملک الفضلا نیز داشته است و از حیث عقیدتی شیعه دوازده امامی است و خودش را در اشعارش «مادح آل حیدر» یعنی ستایشگر اهل بیت نبی می‌داند و صدها بیت شعر در مدح دوازده امام دارد.
شعر خواجوی کرمانی شعری عرفانی است، در شعر به سبک سنایی غزل‌سرایی می کرده و در مثنوی نیز سعی داشته به تقلید از فردوسی حماسه‌سرایی داشته باشد ، او را در ریاضیات و طب نیز صاحب نظر می‌دانند.
از خواجوی کرمانی آثار زیادی بجای مانده است که مضامین و محتوای آنها عموماً متفاوت است . دیوان هایی شامل غزل، قصیده، مسمط، ترکیب‌بند، ترجیع‌بند، رباعی، قطعه و مستزاد و پنج مثنوی؛ در وزن‌های گوناگون به نام های همای و همایون، گل و نوروز، روضةالانوار، کمال‌نامه و گوهرنامه. این پنج مثنوی بر روی هم خمسه ی خواجو را تشکیل می‌دهد.
آثار منثور خواجوی کرمانی رساله‌های چهارگانه‌ای است به نام های سراجیّه ، شمس و سحاب ، شمع و شمشیر ، نمد و بوریا ، با نثری مسجّع و مصنوع، و شعر او بیش تر آراسته به آیات قرآنی است.
وی درسال 752 هجری قمری در شهر شیراز درگذشت و در تنگ الله اکبر این شهر نزدیک رکناباد به خاک سپرده شد و مجسمه ای از او در کنار دروازه قران شیراز ساختند.