به گزارش حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری؛ مهدی قزلی، نویسنده كتاب «پنجره های تشنه»، با بیان اینكه كار حوزه هنری در موضوع تاریخ شفاهی و مصاحبه با شخصیت‌هایی كه در تاریخ معاصر كشورمان دارای تجربیات زیادی هستند، قابل تحسین است، اظهار كرد: هیچ نهاد و ارگان دیگری در این سطح و رده برای تاریخ انقلاب اسلامی و دفاع مقدس فعالیت نكرده است. البته برخی سازمان ها و نهادها نیز در این زمینه كار می‌كنند، اما فرم جذاب و خواندنی كه حوزه هنری به آن دست پیدا كرده، به وجود نمی‌آید. تجربه خوبی در حوزه هنری وجود دارد كه بخشی از آن مرهون مرتضی سرهنگی است.

وی ادامه داد: البته به غیر از تاریخ و خاطرات شفاهی، در همین دسته عمومی كار مستند، آثاری به عنوان مستند نگاری شناخته می‌شود. به این معنا كه نویسنده به محل اتفاق می‌رود و می‌نویسد. كتاب‌های «جای پای جلال» و «پنجره‌های تشنه» از این دست آثار هستند و متاسفانه این گونه فعالیت‌ها مغفول مانده است.

این نویسنده تصریح كرد: نوشتن خاطرات شخصیت هایی كه به طور مثال در دفاع مقدس حضور داشته‌اند، بسیار مفید است و برای پژوهش و تحقیق و تولید دیگر آثار ادبی و هنری نیز كاربرد دارد. اما اینكه نویسنده به دل حادثه و ماجرا برود و از آنجا گزارش مستندنگارانه‌ای كه ادبیات داشته باشد، ارائه كند، جایش در كل نشر كشورمان خالی است، در حالی كه جایزه نوبل ادبیات امسال را به خانم سوتلانا الكسیویچ داده‌اند و اثر ایشان در عین حال كه ادبیات داشت، اما به نوعی هم گزارش نویسی بود.

قزلی با بیان اینكه جلال آل احمد در سال 1348 عنوان كرده بود كه در دوره تجربه نویسی در ادبیات هستیم، گفت: هنوز در ایران كسی فكر نمی كند نویسنده ای را به خلیج فارس بفرستد و او مشاهدات و تجربیاتش در خلیج فارس را بازگو كند. گزارش زنده و شهودی در متن ماجرا، چیزهایی به نویسنده می دهد كه گوگل و امكانات مجازی به نویسنده نمی‌دهد. گوگل بر اساس جهل آدم هاست و معرفت را تا جایی می‌آورد و از آنجا به بعد جهل است. اما شهود این گونه نیست و از جنس معرفت و سوال است. اما فضای مجازی از جنس جواب است.

وی گفت: من به خارك رفته‌ام و از این سفر گزارشی نوشته‌ام و به غیر از من تنها جلال آل احمد این كار را كرده است. عجیب است كه تا به حال كسی از این جزیره، گزارشی ننوشته است. از این دست فضاها بسیار داریم.

انتهای پیام/