به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، شبکه خبری فاکس نیوز، وابسته به جناح تندرو جمهوری‌خواهان آمریکا (موسوم به بازها)، اخیرا گزارشی تصویری از دو پایگاه نیروی هوایی آمریکا پخش کرد. در این گزارش، از زبان پرسنل این پایگاه‌ها، ابعاد جدیدی از مشکلات و کمبودهای نیروی هوایی آمریکا آشکار می‌گردد. کاهش بودجه در بخش‌های مختلف در قالب پروژه صرفه‌جویی سراسری، طبق این گزارش، نمود خود را در بخش نظامی آمریکا هم نشان می‌دهد. این گزارش، در پی گزارش قبلی این شبکه از وضعیت نیروی تفنگداران دریایی آمریکا و مشکلات مالی و فنی آن تهیه شده و هدف اصلی آن نشان دادن عملکرد ناموفق دولت اوباما در تقویت نیروهای مسلح این کشور بوده است. با این حال، در آن نکات و آمار بسیار جالب و قابل توجهی، درباره سویه کم تر گفته شده ای از وضعیت نیروهای مسلح آمریکا در حال حاضر وجود دارد که خواندن آن خالی از فایده نیست.
 
از دست دادن خلبان و هواپیما؛ کش‌رفتن قطعات یدکی از موزه‌ها
 
همین چند سال قبل، در مارچ 2011، وقتی دو بمب افکن B1 نیروی هوایی آمریکا، در میانه یک طوفان شدید زمستانی، از پایگاه خود در داکوتای جنوبی برخاستند و به قصد انجام ماموریت به سوی لیبی پرواز کردند. فاصله بین ابلاغ دستور و انجام ماموریت تنها 16 ساعت بود.


 
امروز، بسیاری از پرسنل نیروی هوایی این سوال را می‌پرسند که آیا چنین ماموریت‌هایی همچنان قابل انجام است. بعد از چند سال کاهش مستمر بودجه که اثرات غیرقابل انکاری بر کارایی نیروی هوایی گذاشته است، آمریکا اکنون 4000 پرسنل نیروی هوایی برای حفظ ناوگان خود کم دارد، که شامل 700خلبان می شود. کمبود قابل توجه قطعات یدکی را هم به این اثرات اضافه کنید. کمبود آن قدر وخیم است که بعضی اوقات، پرسنل نگهداری و تعمیرات مجبورند برای تامین قطعات، به گورستان هواپیماهای از کار افتاده در صحرایی دورافتاده مراجعه کنند.
 
سرگروهبان «بروس فومر»، که تجربه دو دهه کار در نیروی هایی روی بمب افکن های B1 را دارد، می گوید:
 
«نه تنها پرسنل خسته‌اند، که هواپیماها هم خسته‌اند.»
 


 
گزارشگران فاکس نیوز برای بررسی مشکلات کمبود منابع و مشکلات فنی از نزدیک، از دو پایگاه هوایی بازدید کرده‌اند که یکی از آن‌ها پایگاه هوایی «الز ورث»Ellsworth، واقع در داکوتای جنوبی در 35 مایلی کوه راشمور است. ماه قبل هم فاکس نیوز گزارشی از پایگاه هوایی تفنگداران دریایی تهیه کرده بود.
 
خبرنگاران فاکس نیوز بسیاری از پرسنل نیروی هوایی مستقر در این پایگاه ها را «خسته» و «فرسوده» از روند کنونی عملیات‌ها و منابع محدود برای پشتیبانی توصیف کرده‌اند. بنا بر اظهارات پرسنل پایگاه الزورث، تنها نیمی از ناوگان بمب افکن‌های «شاخه بمب افکن 28 ام»28th Bomb Wing نیروی هوایی آمریکا قادر به پرواز هستند. سرگروهبان فومر به فاکس نیوز گفت:
 


 
«ما در حال حاضر، تنها 20 هواپیمای عملیاتی در پایگاه داریم. از این تعداد، تنها 9 فروند قابلیت پرواز دارند. بی-1 ای که من روی آن کار می‌کردم، 20 سال پیش حدود 1000 ساعت پرواز داشت. اکنون برخی از بمب افکن‌های ما 10000 ساعت را هم رد کرده‌اند.»
 

 
کاپیتان «الیزابت یاردینگ»، خلبان B1 در الزورث، که ماه ژانویه گذشته از ماموریتی 6 ماهه از غرب آسیا بازگشته است از «کم شدن 50 درصدی برنامه های پروازی ظرف 10 سال گذشته» خبر داد.
 
در اواسط ماه می، در روزی کاملا ابری، قرار بود دو بمب افکن B1 در ساعت 9 صبح از پایگاه بلند شوند و بعد از طی 1000 مایل مسافت به سوی جنوب، به یک تمرین نظامی از نوع «شرایط واقعی» در صحرای نیومکزیکو بپیوندند.
 

 
با این حال، در این روز تنها یکی از دو B1تعیین‌شده، توانست پرواز کند و سر وقت به ماموریت تمرینی خود برسد. دومی حدود 2 ساعت نزدیک باند متوقف بود تا در نهایت از زمین برخاست ولی به موقع به تمرین نرسید و خدمه آن یک تمرین نظامی ارزشمند را از دست دادند. هواپیمای ذخیره هم قادر به پرواز و پر کردن جای آن نبود.
 
بمب افکن‌های B1، در صورت آماده بودن شرایط عملیات، یکی از مرگبارترین هواپیماهای نیروی هوایی آمریکاست. این بمب افکن‌ها برای پرواز در ارتفاع کم برای بمباران عمقی خاک اتحاد شوروی با بمب اتمی طراحی شده بود در دهه 1980، به سطح یک بمب افکن پشتیبانی نیروهای پیاده ارتقاء یافت. بی-1 10 الی 12 ساعت بر فراز میدان نبرد پرواز می‌کند و قابلیت حمل 50000 پاوند مهمات، عمدتا بمب‌های هدایت ماهواره ای، را دارد. سرهنگ «جنتری بازوِل»، فرمانده شاخه بمب افکن 28 ام، درباره ویژگی اساسی بی-1 می گوید:
 

 
« B1می تواند یک دستگیره در را از 15 مایلی در تاریکی شب، در آب و هوای بد، هدف قرار دهد، ولی حالا فقط نیمی از از این بمب افکن‌های فراصوت می‌توانند عملا پرواز کنند.»
 

فومر هم حرف او را چنین تکمیل می کند: «قطعا جت‌ها نسبت به 20 سال قبل فرسوده شده‌اند.»
 
مساله B1ها فقط جلوه‌ای از اثرات کاهش منابع مالی است. از زمان پایان جنگ خلیج فارس، نیروی هوایی 30 درصد کاهش پرسنل داشته است، 40 درصد کاهش هواپیما و 60 درصد کاهش در اسکادران جنگی. در 1991، نیروی هوایی 134 اسکادران جنگنده داشت. اکنون این رقم به 50 رسیده است. میانگین عمر هواپیماهای این نیرو حدود 27 سال است.
 


 
بعد از 25 سال ماموریت بی وقفه در غرب آسیا، خلبانان خسته شده‌اند.
 
سرگروهبان «تایلر میلر»، از اسکادران نگهداری هواپیما در الزورث، معتقد است:
 
«نمره نگهداری و احیای ما بسیار پایین است. پرسنل خسته شده‌اند. من 8 سال پیش که به این جا آمدم، برای هر هواپیما 6 خدمه داشتیم و پایین رتبه‌ترین خدمه ما 6 یا 7 سال سابقه کار داشت. امروز ما تیم های سه نفره داریم که متوسط سابقه هر کدام از آن‌ها 3 سال است.»
 


 
کاهش سراسری بودجه در دولت اوباما که به عنوان «صرفه جویی» شناخته می شود و سه سال پیش کلید خورد، باعث اخراج شمار زیادی از پرسنل نیروی هوایی شد، یعنی کسانی که به عنوان شیفت کار می‌کردند. اکنون خلبانان و خدمه پرواز به جای پریدن به امور اداری مشغولند که قبلا توسط غیرنظامیان انجام می‌گرفت که به خاطر صرفه جویی اخراج شده‌اند.
 
کاپیتان یاردینگ با صراحت بیشتری واقعیت موجود را بیان می کند:
 
«صادقانه باید گفت، از نظر من به عنوان یک خلبان، اسکادران محو شده است.»
 
از سوی دیگر، مشکل قطعات یدکی هم هست که کارکنان را وادار می‌کند که برای عملیاتی نگه داشتن هواپیماها خلاقیت به خرج دهند. آن‌ها مجبورند در بین هواپیماهای از کار افتاده واقع در قبرستان هواپیماها موسوم به «بونیارد» در صحرای آریزونا به دنبال قطعات یدکی بگردند. با این حال، دیگر در این قبرستان هم قطعات زیادی برای استفاده نیروی هوایی پیدا نمی‌شود.
 
پرسنل این پایگاه ها، شبیه همتایان خود در نیروی تفنگداران دریایی، حتی موزه‌های صنعت هوایی را هم به دنبال قطعات یدکی می‌گردند تا جنگنده‌ها را قابل پرواز نگه دارند. کاپیتان «تراویس لیتون»، یک هواپیمای متعلق به یک موزه را نشان می‌دهد اعضای اسکادران نگه داری قطعه‌ای را از آن پیاده کردند تا روی یکی از بی-1 های خود سوار کنند.
 
«ما از 6 جت موزه‌ای دیگر از سرتاسر آمریکا برای تامین قطعات استفاده کرده‌ایم.»
 
همین مساله درباره «شاخه جنگنده 20 ام» 20th Fighter Wingنیروی هوایی در پایگاه «شاو» در کارولاینای جنوبی هم صدق می کند که مقر اسکادران های اف16 ارتش آمریکاست.
 
از 79 اف-16 مستقر در پایگاه شاو، تنها 42 درصد می توانند همین حالا به کار گرفته شوند. به گفته سرهنگ «استفن اف.جوست» علت اصلی، کمبود قطعات است. یکی از اسکادران ها در ماه گذشته از ماموریت غرب آسیا برگشته، دچار مشکلات تعمیر و نگهداری شده است. سروان «جیمی جردن» هم قضیه را این گونه توضیح می دهد:
 


 
« اولین هواپیمای ما که از این ماموریت برگشت، 41 قطعه کم داشتیم. پرسنل ما برای تامین قطعات باید از جت دیگری استفاده می‌کردند، و در نهایت یکی از اف-16 ها از ماموریت مبارزه با داعش حذف شد.»
 
گویا مهندسان این پایگاه یک بار برای تامین قطعات یک جت مجبور شدند از قطعات سه جت دیگر استفاده کنند. علاوه بر هزینه بالای جستجو برای قطعات در سراسر آمریکا، و به علاوه باز کردن قطعات بسیار گرانقیمت یک جت برای عملیاتی کردن جت دیگر، میزان زیادی وقت و انرژی پرسنل هم صرف این کار می شود.
 


 
واقعیت این است که دغدغه اصلی پرسنل نیروی هوایی تنها مربوط به بلند شدن یا نشدن پرنده هایشان نیست. مساله اصلی این است که آیا آمریکا که دهه هاست قدرت برتر هوایی را بین قدرت های نظامی جهان در اختیار دارد، اکنون برای یک جنگ متعارف با یک قدرت جهانی دیگر آماده است؟ سرهنگ جوست هشدار می‌دهد که ورود آمریکا به چنین جنگی برای آن «خسارت‌بار» خواهد بود. هشدار بازول صریح و روشن است:
«فاصله (نیروی هوایی آمریکا با سایر قدرت های جهانی) در حال کم شدن است و این همه ما را نگران می‌کند.»


منبع: مشرق

انتهای پیام/