درود بر شرف دروازه‎‌بان افسانه‌ای فوتبال ایران که زمانی که کهنه‌پوشی مد بود همیشه شیک پوشید و سمبل یک ایرانی جنتلمن و تحصیل‌کرده بود.

گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان- چه شد! به این زودی فراموشش کردید؟ همین چند صباح عمر کافی بود تا کسی را که آرزوی حضورش در تحریریه‌هامان را داشتیم به این زودی به وادی نسیان بسپاریم؟ نه! عزیزان، همکاران و سروران ارجمندم، این رسمش نبود. 

بله، درست است امروز تعطیل بود و روزنامه‌ای بیرون نیامد. می‌دانم دیروز هم بین دو تعطیلی بسیاری از تحریریه‌ها یا تعطیل بودند یا نیمه‌باز. بسیاری از همکاران خوبم هم از این فرصت استفاده کردند. دل و جان به جاده زدند و برای برون کردن خستگی از این کار فرسایشی، برای تازه شدن روح پا روی پدال گاز گذاشتند و ... 

دیروز دست‌کم چهار روزنامه ورزشی بیرون آمد و گلی به گوشه جمال همکاران دوست‌داشتنی‌ام در روزنامه شوت که فراموش نکردند 2 خرداد، روز پرواز ابدی عقاب بود. روزی که ناصرخان رفت و بدل به خاطره‌ای در قلب و روح و ذهنمان شد. با همان چهره جذاب و دوست‌داشتنی‌اش. هنوز بوی خوش ادکلنش در مشامم می‌پیچد و پرت می‌شوم به آن بعد از ظهر رنگ پریده در ورزشگاه نقش جهان اصفهان. همان روز که ناصرخان روی نیمکت ذوب‌آهن نشسته بود. مقابل استقلال. ساکت و آرام. خاموش و بی‌صدا. نه حرفی نه فریادی. لام تا کام. می‌توانستی از آن فاصله دور هم ذهنش را بخوانی. هنوز هم به آن دیدار لعنتی استقلال و سایپا فکر می‌کرد. آن دیدار عجیب. وقتی تیمش 3 بر یک از خودروسازان پیش بود و نیمه دوم... 

استقلال دروازه ذوبی‌ها را روی پاشنه می‌چرخاند. حجازی هنوز ساکت است اما اتفاقی می‌افتد. هافبک جوان آن سال‌های آبی‌ها و تیم ملی می‌رود سمت نیمکتش و با اطوار گل استقلال را به رخ مرد ساکت می‌کشد. بازی تمام می‌شود، یکراست می‌روی سراغ ناصرخان. صدایش می‌کنی، برمی‌گردد و نگاه نافذش پهنای چهره‌ جوانت را می‌کاود. نمی‌توانی چیزی بپرسی. نه اینکه یادت رفته باشد، نه، نیازی نیست. آدم‌ها همیشه با زبان حرف نمی‌زدند. نگاه غم‌آلود حجازی خودش با تو حرف می‌زند. از هُرایی می‌گوید که درونش سرداده. از چیزی می‌گوید که در قفسه سینه‌اش شکسته و صدایش را خوب می‌شنوی، حتی در هیاهوی ورزشگاه... از آتشی می‌گوید که نفیر جگرسوزش، وجود اسطوره را می‌سوزاند اما آن مرد دوست‌داشتنی گویی با همه، با همه اینها می‌جنگد و آن‌ها را ناکام می‌گذارد. مثل سالیانی که قفل بر سنگر تیم ملی و استقلال می‌زد. حجازی پیروز می‌شود. بر آنها که نخواستند او در تیم محبوبش بماند. بر آنها که پس از رسیدن استقلال به فینال جام باشگاه‌های آسیا به یک‌باره و پس از آن شکست پرحرف و حدیث از سایپا عذرش را خواستند. پیروز می‌شود و به تو لبخند می‌زند....

رفقا! همه مدیون حجازی شدیم

حالا دوم خرداد 1395 ساعت 10 و 10 دقیقه صبح. سکوت خبری. البته هستند همکاران عزیزی که اسطوره را فرموش نکردند. نه! او فراموش شدنی نیست. کتاب «پسری روی سکوها» به قلم  استاد حمیدرضا صدر عزیز را باز می‌کنی و یکراست می‌روی سراغ فصلی به نام «دروازه‌بان غمکین» آنجا که صدر با چیره‌دستی در قلمش به شهرآورد سال 1351 می‌پردازد و در توصیف وضعیت روحی حجازی پس از دریافت نخستین گل از پرسپولیس می‌نویسد: 

«واکنش حجازی برابر این گل بیش از حد غلیظ است، بیش از حد پر آب و تاب، بیش از حد بیرونی. تاجی‌ها که بازی را آغاز می‌کنند او رفته و کز کرده گوشه‌ی دروازه. سرش را تکیه داده به تیر و عکاس‌ها عکس می‌گیرند و عکس و عکس می‌گیرند تا فردا اشک‌هایش را نشان دهند. حجازی مات شده و افسرده. بی‌انگیزه و بی‌طاقت. همه‌ی بار شکست را ریخته روی دوش خودش. عجول و ناشکیبا. دقیقه‌ 88 که می‌رسد، او پس از ارسال توپ بلندی توسط ابراهیم آشتیانی دوباره به پرواز درمی‌آید. دوباره بلند می‌شود و دوباره توپ را از دست می‌دهد. از دست می‌دهد و این بار کلانی فرصت‌طلب از راه می‌رسد و دروازه را باز می‌کند. آسمان کماکان ابری است و خاک‌اره‌های میدان چنان با گِل قاطی شده‌اند که داور یونانی به زحمت کفش‌هایش را حرکت می‌دهد. حجازی که از میدان خارج می‌شود، برایش دست می‌زنی. ستایشش می‌کنی. بازیکنان حین بازی – به خصوص حین نبرد با حریفان ویژه- به ندرت احساساتی جز خشم نشان می‌دهند. به ندرت به اشتباهات خود اعتراف می‌کنند. به ندرت دست‌ها را بالا می‌برند. ولی حجازی این‌بار احساساتی شده. اعتراف کرده. دل همه را به چنگ آورده. حتا پرسپولیسی‌ها را.»

رفقا! همه مدیون حجازی شدیم

کتاب را می‌بندی، با پشت دست چشم‌های گود افتاده‌ات را می‌مالی و به این می‌اندیشی که اگر دوستان و همکاران عزیزت را دیدی به آن‌ها چه بگویی؟ شاید بخواهی بگویی:«رفقا! همه مدیون حجازی شدیم!»

دوست داری جمله‌ای در وصف اسطوره فقید بنویسی اما به راستی کدام واژه می‌تواند عظمت این مرد را روی کاغذ مجسم کند؟ فقط جمله‌ای‌ را که از سال‌ها پیش همواره با خودت زمزمه کردی، زیر لب تکرار می‌کنی:«درود بر شرف دروازه‌بان افسانه‌ای فوتبال ایران که در دوره‌ای که کهنه‌پوشی مد بود، همیشه شیک پوشید و سمبل یک ایرانی جنتلمن و تحصیلکرده بود.»

یاسر سماوات

اخبار پیشنهادی
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.
نظرات کاربران
انتشار یافته: ۱۵
در انتظار بررسی: ۰
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۶:۳۱ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
اسطوره ها هميشه زنده هستند و ميان ما شاهد
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۵:۵۰ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
حسابی خدا وقت این همه شهید مدافع حرم داریم که جونشون گذاشتن کف دست و رفتن سوریه بعضی هرااشون هنوز پیکرشون نیومده اون وقت خبر سالگرد شده تیتر اول خبری بابا ایول
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۴:۰۰ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
اسطوره باشرافت وفراموش نشدنی فوتبال ایران به نقل از سید مهدی رهمتی حرف حقو زده دیگه⭐⭐. .......4444 تاج کبیر به داشتن اینجور اسطوره ای افتخار می کنه .⭐⭐............خدا بیا مرزه اسطوره خوشتیپ باشگاه بزرگ استقلال تهرانو
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۳:۴۶ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
روحش شاد و یادش گرامی
واقعا که اسطوره بود
Germany
ناشناس
۱۳:۴۳ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
دل آدم ریش میشه از این همه مظلومیت ...باباچرااین مطالب چرت رو نشرمیدیدایشون بجا پول خرج شیک پوش بودن دست چندتاکهنه پوش رومیگرفتن تاهمون کهنه پوشها الان یادشوگرامی میداشتند
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۳:۳۸ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
اسطوره توهمیشه در یاد وقلب ماهستی .همیشه دوست داشتنی مرد همیشه شیک پوش حتی با سیگار!!
Australia
ناشناس
۱۳:۰۷ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
روحش شاد قهرمان
Germany
ناشناس
۱۱:۵۴ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
اسطوره همیشه تو قلب ما جا داری
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۱:۵۳ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
درایران ورزش را برای ورزش نمی خواهند.خدا رحمتش کند.ناصر خان را.
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۱:۴۴ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
خیلی مسخره تشریف دارین....
جشن امام زمان(عج). دقیقا نیمه شعبان بیاین از وفت یه ورزشکار همه روزنامه ها بنویسن؟و جمله آخرت هم گندشو در آوردین. اگه شیک پوشیدن ملاک خوبی هست که شاه و دار و دستش از همه شیک تر میپوشیدن. و اگه کهنه پوشیدن ملاک مدی هست که اکثر مردان خدا کهنه پوش بودن. نمونه اش مولای متقیان علی(ع) که وسله رووسله میزد. چه اتفاقی افتاده که چنین متن های مسخره ای میذارین؟
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۵:۵۸ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
بله شما درست میفرماید مولا علی در زمانی زندگی میکرد که مردم در نهایت فقر بودند و مولا همرنگ جماعت بود همان گونه که امام صادق لباس شیک میپوشیدند چون همرنگ مردم زمانه بودند بله اقای حجازی هم همرنگ جماعت بودند نه کهنه پوش مثل بعصی کج اندیشان کهنه پرست این زمانه که کم هم نیستند
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۱:۴۳ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
سلام نامت را نمیدانم.اما درود تهنیت بر شرف و انسانیت تو مرد قدردان که در این وا نوشتار یاد نبرید مرد افسانه‌ای فوتبال ایران آزاد اندیشان درود هزاران سلام مرحبا
Iran (Islamic Republic of)
ناشناس
۱۱:۳۵ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
مگه همین نبود که تو ورزشگاه سیگار میکشید
Iran (Islamic Republic of)
مسعود
۱۰:۳۱ ۰۱ تير ۱۳۹۵
خب که چی؟؟؟ منظور؟؟؟
United States of America
ناشناس
۱۱:۰۳ ۰۲ خرداد ۱۳۹۵
روحش شاید و یادش گرامی.این بزرگ مرد و اسطوره فوتبال ایران زمین
آخرین اخبار